Συγκέντρωσα περισσότερες πληροφορίες για το περιστατικό λογοκλοπής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Το μέλος ΔΕΠ που φέρεται να διέπραξε τη λογοκλοπή λέγεται Σπυρίδων Σούλης και είναι μέλος ΔΕΠ του παιδαγωγικού τμήματος του Π. Ιωαννίνων. Το βιβλίο του «Παιδιά και έφηβοι με υψηλή νοητική λειτουργικότητα και η εκπαίδευσή τους», το οποίο εξεδόθη από τις εκδόσεις Τυπωθήτω το 2006, φέρεται να είναι αντιγραφή, και μάλιστα κατά λέξη, γερμανικής διατριβής. Αυτό αποκαλύφθηκε τον Ιανουάριο του 2007 με ανώνυμο ΗλΜην και αναφέρθηκε σε δημοσίευμα του Βήματος. Έκτοτε το βιβλίο έχει αποσυρθεί από τον εκδότη (δεν καταλέγεται στο http://www.dardanosnet.gr αλλά καταλέγεται στο http://www.protoporia.gr και στον κατάλογο της βιβλιοθήκης του Π.Ι., http://www.lib.uoi.gr). Τον περασμένο Ιανουάριο ο κ. Σούλης παρουσίασε νέο βιβλίο με τίτλο «Ένα σχολείο για όλους», το οποίο και αυτό φέρεται να είναι προϊόν αντιγραφής, αλλά πιό προσεκτικής. Με αυτό ο κ. Σούλης προήχθη τελικά στο βαθμό του αναπληρωτή καθηγητή τον περασμένο Μάρτιο. Η ΕΔΕ που διέταξε ο πρύτανης κ. Γεροθανάσης φέρεται να έχει ολοκληρωθεί το Δεκέμβριο του 2007, ωστόσο ο κ. Γεροθανάσης πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι δεν έχει ακόμα περατωθεί. Αν ισχύει το δεύτερο, πώς γίνεται να δίνουν προαγωγή σε κάποιον τη στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη έρευνα για μια τόσο σοβαρή καταγγελία; Αν είναι δυνατόν!

Έστειλα ένα μήνυμα στον κ. Σούλη ο οποίος μου απάντησε ευγενικά λέγοντας ότι δεν παραιτείται από την πατρότητα του βιβλίου και ότι πρόκειται περί λάσπης. Για να δούμε, είναι έτσι; Αυτές είναι δύο σελίδες από τη διατριβή του Christian Fels στο Tubingen της Γερμανίας:

Σελ. 1,Σελ. 2

Και αυτό είναι το αντίστοιχο απόσπασμα από το βιβλίο του κ. Σούλη:

Σελ. 1,Σελ. 2,Σελ. 3

Πρόσθεσα και μερικά σύμβολα για να σας βοηθήσω να βρείτε την αντιστοιχία. Δε χρειάζεται καν να γνωρίζει κανείς γερμανικά για να καταλάβει μέσα σε 5 λεπτά ότι πρόκειται για πιστή, λέξη προς λέξη, αντιγραφή. Για αυτό το πράγμα χρειάστηκε ΕΔΕ ενός έτους (υπό τον καθ. Γιώργο Μαυρογιώργο);

Αλλά και το νέο βιβλίο φαίνεται να είναι αντιγραφή. Ιδού ένα απόσπασμα από το κείμενο του Kenneth A. Kavale (Professor, Special Education The University of Iowa, May, 2000) «Inclusion: Rhetoric and Reality Surrounding the Integration of Students with Disabilities», σελ. 14:

Soodak, Podell, and Lehman (1998 ) examined the relationship among teacher, student, and school factors in predicting teachers’ response to inclusion. Two responses were found: (a) a hostility/receptivity response reflecting teachers’ willingness to include students with disabilities in their classrooms and their expectations about the success of such an arrangement, and (b) an anxiety/calmness dimension reflecting teachers’ emotional tension when acutally faced with serving students with disabilities. Both responses were found to be related to individual teacher attributes and school conditions. Teachers who possessed low self-efficacy (i.e., beliefs about the impact of their teaching), who had limited teaching experience, or who demonstrated limited use of differentiated teaching practices were generally less receptive to inclusion. Another major influence on the two dimensions was type of disability: Teachers held more positive attitudes toward the inclusion of students with physical disabilities rather than those with academic or behavior disorders (Mandell & Strain, 1978). The greatest hostility and anxiety was found toward inclusion of students with MR. This pattern was duplicated for students with LD as teachers gained more experience in special education (Wilczenski, 1993).

Και το παρακάτω είναι από τη σελίδα 154 του βιβλίου «Ένα Σχολείο για Όλους. Τόμος Β» του κ. Σούλη:

«Σε άλλη έρευνα, οι Soodak, Podell, kai Lehman (1998), διερεύνησαν την επίδραση που ασκούν χαρακτηριστικά του μαθητή με αναπηρία, του σχολείου και του εκπαιδευτικού στη διαμόρφωση των αντιλήψεων του τελευταίου, όσον αφορά στη συνεκπαίδευση. Ειδικότερα, οι ερευνητές υποστήριξαν ότι ο τρόπος με τον οποίο ο εκπαιδευτικός ανταποκρίνεται απέναντι στη συνεκπαίδευση μπορεί να ταξινομηθεί σε δύο βασικές κατηγορίες: α) Με εχθρότητα ή αντίστοιχα δεκτικότητα. Η αντίδρασή του αυτή εξαρτάται από το βαθμό προθυμίας του να ενσωματώσει παιδιά με αναπηρία στην τάξη του και τις προσδοκίες που έχει για την αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας πρακτικής. β) Με άγχος ή αντίστοιχα ηρεμία. Εδώ, η αντίδρασή του είναι ανάλογη με τη συναισθηματική ένταση που τον διακατέχει όταν πρέπει στην πράξη να αντιμετωπίσει τις ανάγκες των μαθητών με αναπηρία μέσα στην τάξη του. Και οι δύο κατηγορίες διαπιστώθηκε ότι συνδέονται τόσο με τα ατομικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού, όσο και με τις συνθήκες του σχολικού περιβάλλοντος. Συγκεκριμένα, εκπαιδευτικοί με χαμηλή εκτίμηση για τη διδακτική τους ικανότητα και με περιορισμένη εμπειρία στη χρήση διαφοροποιημένων μεθόδων διδασκαλίας ήταν γενικά λιγότερο δεκτικοί ως προς την εφαρμογή της συνεκπαίδευσης. Αντίθετα, όσο πιο υψηλή είχαν την αίσθηση της επαγγελματικής αποτελεσματικότητάς τους και όσο πιο μεγάλη ήταν η προθυμία τους να συνεργάζονται με τους συναδέλφους τους, αλλά και να εφαρμόζουν καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των μαθητών τους, τόσο περισσότερο δεκτικοί ήταν ως προς την υλοποίηση προγραμμάτων συνεκπαίδευσης. Επιπλέον, οι εκπαιδευτικοί ήταν πιο θετικοί στην ένταξη παιδιών με αισθητηριακές ή σωματικές μειονεξίες, καθώς θεωρούσαν ότι αυτές αποτελούν ένα «ακούσιο» είδος αναπηρίας, σε αντίθεση με άλλες, όπως γνωστικές, συναισθηματικές ή κοινωνικές δυσκολίες, τις οποίες αντιμετώπιζαν ως «επιλήψιμες» στους συγκεκριμένους μαθητές. Συγκεκριμένα, η μεγαλύτερη τάση εχθρότητας παρουσιάστηκε απέναντι στην ένταξη παιδιών με νοητική υστέρηση.

Εδώ η αντιγραφή είναι πιο σοφιστικέ, αλλά και πάλι φαίνεται. Πουθενά δεν αναφέρεται ως πηγή το κείμενο του Kavale.

Μήνυμά μου στον κ. Γεροθανάση δεν απαντήθηκε. Από τα παραπάνω όμως προκύπτει ξεκάθαρα ότι έχουμε ακόμη μια περίπτωση συγκάλυψης σημαντικής ατασθαλίας μέλους ΔΕΠ από πρυτανικές αρχές. Το ερώτημα στο μυαλό μου είναι, γιατί να θέλει ένας πρύτανης να συγκαλύψει τις ατασθαλίες κάποιου επίκουρου καθηγητή διακινδυνεύοντας το όποιο «καλό του όνομα»; Δεν ξέρω. Ίσως έχουν τη νοοτροπία ότι δημοσιοποίηση τέτοιων ατασθαλιών δυσφημεί το πανεπιστήμιο (το αντίθετο ισχύει, η συγκάλυψη δυσφημεί το πανεπιστήμιο). Ίσως ο εν λόγω έχει διασυνδέσεις με πολιτικά πρόσωπα ή με ισχυρές ενδοπανεπιστημιακές ομάδες που στηρίζουν τον πρύτανη. Ή απλώς ο πρύτανης θέλει να εκπέμψει το μήνυμα «είμαι με το μέρος σας, έχετέ μου εμπιστοσύνη, θα σας στηρίξω ό,τι κι αν κάνετε» για να προσελκύσει ψήφους και «πολιτικό κεφάλαιο». Δηλαδή, σου κάνω μια χάρη, θα μου κάνεις εσύ μια άλλη στο μέλλον. Είπαμε, έτσι όπως εκλέγονται, οι πρυτάνεις λογοδοτούν στην πανεπιστημιακή κοινότητα, όχι στην ελληνική κοινωνία. Το εξωφρενικό είναι ότι ο κ. Γεροθανάσης παρέπεμψε σε πειθαρχικό όχι το λογοκλόπο, αλλά τον καθηγητή Δημήτρη Ράϊο που σε εκπομπή του Παύλου Τσίμα στο Mega είχε κάνει τη δήλωση: «Η παρουσία επί τόσα χρόνια του ίδιου προσώπου σε μια θέση εξουσίας, σε μια θέση ελέγχου που είναι ουσιαστικά μια θέση ευθύνης παρά εξουσίας, οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Εγώ πιστεύω ότι η σημερινή πρυτανία, και πιστεύω και η επόμενη που θα ‘ρθει αν δεν αλλάξει κάτι, και η προηγούμενη, συνιστούν πλέον ένα καθεστώς. Έχουν τη δυνατότητα να μοιράζουν πιστώσεις, να μοιράζουνε θέσεις, να μοιράζουν αξιώματα, και όλα αυτά σε ημετέρους, σε αυτούς που πρόσκεινται στο σημερινό πρυτανικό σχήμα». Το πρόσωπο στο οποίο αναφερόταν ήταν ο σημερινός πρόεδρος του ΣΑΠΕ κ. Χρήστος Μασσαλάς.

Κατά τη γνώμη μου ο κ. Σούλης πρέπει να παραπεμφθεί αμέσως στο πειθαρχικό των ΑΕΙ και να απολυθεί χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά και ο πρύτανης κ. Γεροθανάσης πρέπει να παραπεμφθεί στο πειθαρχικό, με πρωτοβουλία του Υπουργείου Παιδείας, για συγκάλυψη ατασθαλίας και παράβαση καθήκοντος. Το ίδιο και τα μέλη του εκλεκτορικού που ψήφισαν υπέρ της προαγωγής του κ. Σούλη. Δεν είναι αυτές συμπεριφορές που «απάδουν» σε πανεπιστημιακό δάσκαλο; Οι εκλέκτορες που ψήφισαν υπέρ της προαγωγής ήταν οι εξής:

1. Καθ. Γεώργιος Δήμου, πρώην πρύτανης και αντιπρύτανης
2. Καθ. Γεώργιος Καψάλης, κοσμήτορας Σχολής Επιστημών Αγωγής
3. Καθ. Χαράλαμπος Κωνσταντίνου, πρώην πρόεδρος του τμήματος
4. Καθ. Απόστολος Κατσίκης, πρόεδρος του τμήματος
5. Καθ. Αναστάσιος Μικρόπουλος
6. Καθ. Γρηγόρης Καραφύλης
7. Αναπλ. Καθ. Κωνσταντίνος Κώτσης

Κατά της προαγωγής ψήφισαν οι εξής:

8. Αναπλ. Καθ. Χρήστος Παππάς
9. Καθ. Μάρθα Καρπόζηλου
10. Καθ. Ανδρέας Μπρούζος

Πάλι καλά που βρέθηκαν τρεις ευσυνείδητοι. Δεν έχουμε πιάσει πάτο ακόμα, αλλά η κατάσταση έχει ξεφύγει. Η ανομία και η διαπλοκή έχουν πλέον τον έλεγχο των πανεπιστημίων. Η σήψη είναι τόσο προχωρημένη που ήπια μέτρα όπως η καθολική ψηφοφορία των φοιτητών, ακόμα κι αν υλοποιηθούν, θα έχουν ελάχιστα αποτελέσματα. Τα πανεπιστήμια όντως χρειάζονται ένα σοκ, αλλά αυτό δεν είναι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Είναι η ριζική αλλαγή του τρόπου διοίκησης. Έχω κουραστεί να το λέω.

Εδώ και δυόμισι χρόνια δεν έχω γράψει λέξη για τα χάλια των ελληνικών πανεπιστημίων στα Αγγλικά για να μην μας δυσφημίσω στο εξωτερικό. Αλλά βλέπω ότι ούτε με τις καταγγελίες στο μπλογκ ιδρώνει κανενός το αυτί. Σκέφτομαι λοιπόν να στείλω επιστολή στο Nature για την ανοχή στη λογοκλοπή που επιδεικνύεται στα ελληνικά πανεπιστήμια. Στην επιστολή θα καταγγείλω τόσο τις διοικήσεις των πανεπιστημίων όσο και το Υπουργείο Παιδείας που κωφεύει, είτε λόγω ατολμίας είτε λόγω διαπλοκής. Θα αναφερθώ στην παραπάνω περίπτωση καθώς και σε αυτή του κ. Νεγκάκη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Ίσως ο διασυρμός στο εξωτερικό τους ταρακουνήσει κάπως. Θα το κάνω με πλήρη πεποίθηση ότι δρω πατριωτικά. Θα περιμένω 10 μέρες, κι αν δεν υπάρξει καμία εξέλιξη, θα τη στείλω.

ΥΓ 1. Παλαιότερο ποστ και πάλι για το πανεπιστήμιο Ιωαννίνων:

Η προγραμματοθηρία

ΥΓ 2. Στο ίδιο τμήμα είχε σκάσει ένα σκάνδαλο για στημένες κατατακτήριες εξετάσεις:

http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14970&m=A39&aa=1
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=14982&m=A45&aa=2

Τι απέγινε με αυτό; Κουκουλώθηκε;

ΥΓ 3. Πρέπει να δημοσιοποιείται το όνομα κάποιου που κατηγορείται για λογοκλοπή ή άλλη ατασθαλία, ή πρέπει να περιμένουμε να ολοκληρωθεί η πειθαρχική διαδικασία; Το σκεπτικό για τη μη δημοσιοποίηση είναι το «τεκμήριο αθωότητας», ο ίδιος λόγος για τον οποίο αναφέρονται σε «τριαντατετράχρονες» και θαμπώνουν τα πρόσωπα των κατηγορουμένων στην τηλεόραση. Έχω αντιρρήσεις για το επιχείρημα αυτό, αλλά θα μπορούσα ίσως να το δεχτώ αν οι θεσμοί λειτουργούσαν άψογα και ταχύτατα. Αν δηλαδή σε μερικούς μήνες από την καταγγελία ανακοινώνονταν το πόρισμα και επιβάλλονταν η πειθαρχική ποινή. Όταν αυτό δεν γίνεται και, αντιθέτως, παρατηρούνται προσπάθειες συγκάλυψης, τότε η μόνη διέξοδος είναι η πλήρης δημοσιοποίηση της καταγγελίας, ιδίως όταν η ενοχή είναι τόσο αδιαμφισβήτητη. Κι ας μας κατηγορήσουν κάποιοι ότι στήνουμε «μπλογκοδικεία».