Μετά από σύσταση του «γερόλυκου». Από το Πρώτο Θέμα της 20/1/2008, σελ. 56. Δεν πιστεύω ο συγγραφέας να έχει αντίρρηση στην αναδημοσίευση. Από ότι βρήκα μέσω Google, ο συγγραφέας διδάσκει στο Ιόνιο πανεπιστήμιο, που αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα με τη μη ανανέωση των συμβάσεων ΠΔ/407.
—-
State charity workers
Του Δρ Oυίλιαμ Μάλινσον, διδάκτoρα του London School of Economics. Μετάφραση: Θοδωρής Μπουχέλος
Μήπως η ελληνική κυβέρνηση έχει βαλθεί να αναγνωρίσει τα μετριότατα αμερικανικά και αγγλικά κολέγια προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή από την ανεπάρκεια και την εγωιστική της συμπεριφορά έναντι των κρατικών πανεπιστημίων; Το περασμένο καλοκαίρι ελήφθη μία απόφαση η οποία -στην ουσία- απέλυε όσους συμβασιούχους πανεπιστημιακούς υπέγραφαν ετήσιες συμβάσεις επί τρία ή και περισσότερα διαδοχικά χρόνια – οι δε θέσεις τους έπρεπε να επαναπροκηρυχθούν. Τα πανεπιστήμια διεμαρτυρήθησαν εντόνως και η τότε υπουργός Παιδείας, κυρία Γιαννάκου, υπεσχέθη να φροντίσει τους κακόμοιρους πανεπιστημιακούς διδάσκοντες βάσει του Π.∆. 407/80, και συνετάγη σχετική τροπολογία. Παρενεβλήθησαν οι εκλογές και έκτοτε δεν έγινε τίποτα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι περί τους χίλιους διδάσκοντες ΑΕΙ εργάζονται χωρίς σύμβαση ή πληρωμή από τον Σεπτέμ βριο, ενώ οι φόροι τους πηγαίνουν στους (ύψους €6.000) μισθούς των μελών του Κοινοβουλίου, οι οποίοι ακόμη να ψηφίσουν την τροπολογία που είχαν τάξει η κυρία Γιαννάκου και ο διάδοχός της κ. Στυλιανίδης. Ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι τα ιδιωτικά κολέγια έχουν απαράδεκτα χαμηλό ακαδημαϊκό επίπεδο, στριμώχνουν διδασκαλία ολόκληρου εξαμήνου σε έναν και μόνο μήνα, ακυρώνουν μαθήματα την τελευταία στιγμή, αρνούνται να αποκαλύψουν τους λογαριασμούς τους, βοηθούν σπουδαστές να τύχουν παρανόμως αναβολής στρατεύσεως, απαγορεύουν τη δημιουργία συλλόγων διδασκόντων, απολύουν προσωπικό χωρίς αιτιολόγηση και δεν εφαρμόζουν δημοκρατικές διαδικασίες, φαίνεται ότι το ελληνικό κράτος τα ανταγωνίζεται όσον αφορά στην κακομεταχείριση των εργαζομένων. Αν και οι περισσότεροι διδάσκοντες 《407》 πληρώνονται με καθυστέρηση τουλάχιστον τριών μηνών κάθε χρόνο, μένουν άνεργοι επί τουλάχιστον έναν μήνα τον χρόνο και πληρώνονται μακράν λιγότερα απ’ όσα δικαιούνται, φαίνεται ότι η κυβέρνηση τώρα τους ρίχνει αλάτι στην πληγή. Η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη για όσους έχουν και οικογένεια: με τι λεφτά θα αγοράσουν αυτοί οι άνθρωποι γάλα για τα παιδιά τους ή θα τα πάνε στον οδοντίατρο;
Ο Ελληνας είναι πάντα πρόθυμος να συζητήσει θέματα εθνικής ντροπής, όπως η υπόθεση Οτσαλάν ή το να χάσει η Εθνική στο ποδόσφαιρο από την Αλβανία ή την Τουρκία. Οταν όμως πρόκειται για πραγματική εθνική ξεφτίλα, όπως η αντιμετώπιση των πανεπιστημιακών ως εθελοντών λειτουργών, ο Ελληνας κρύβει το κεφάλι του στην άμμο. Κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον αδιανόητο σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Είναι λες και η Ελλάδα έχει πέσει στο επίπεδο της Αλβανίας του 1997 ή της Σοβιετικής Ενώσεως του 1991. Και όταν το ελληνικό κράτος τελικώς πληρώσει τους εθελοντές διδάσκοντες 《407》(σαν να λέμε Γιατροί Xωρίς Σύνορα), ποιος αναρωτιέται τι θα γίνει με τους τόκους των χρημάτων που κάθονται στις τράπεζες; Εμπρός, λοιπόν, κύριε Καραμανλή, δείξτε μας ότι είστε ένας αληθινός πρωθυπουργός που νοιάζεται για το μέλλον της χώρας του και βάλτε την οκνηρή Βουλή σας να κάνει τη δουλειά της!
Greek University Reform Forum 
Θέμη το ζήτημα των 407 είναι πολύπλοκο και χρήζει εκτενούς μελέτης. Θα πρέπει κανείς να δει το θέμα από όλες τις πλευρές προτού καταλήξει σε λύσεις ή σε έυκολους αναθεματισμούς. Οι 407 (όπως είθισται να αποκαλούνται) είναι προσωπικό που καλύπτει διδακτικές ανάγκες κυρίως σε νεοσύστατα τμήματα μέχρι να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες από κανονικά μέλη ΔΕΠ. Αυτό ήταν το πνέυμα του αρχικού νόμου. Σήμερα όμως συμβαίνουν μια σειρά από ευτράπελα σε σχέση με τους 407. Καταρχάς το κράτος έχει βολευθεί διότι με τους 407 καλύπτονται και πάγιες και διαρκείς ανάγκες με πολύ χαμηλό κόστος. Σε δεύτερη μοίρα οι πρόεδροι των τμημάτων και κάποιοι καθηγητές καλύπτονται από το γεγονός ότι ουδείς πραγματικά ελέγχει με ποια κριτήρια επιλέγονται οι 407, και ως εκ τούτου ουσιαστικά έχουν φθηνό εργατικό δυναμικό που δεν έχει δικαίωμα λόγου στα δρώμενα του τμήματος, και επιπλέον είναι αναγκασμένο να τα έχει καλά με τους προέδρους προσδοκώντας σε μια θέση ΔΕΠ. Τέλος βολέυει και ορισμένους 407 αυτή η κατάσταση διότι έτσι πιστεύουν ότι θα ‘αποκατασταθούν’ στο τέλος ως μέλη ΔΕΠ.
Το πρόβλημα κατά την ταπεινή μου άποψη μπορεί να λυθεί όταν τεθούν ορισμένοι κανόνες στο παιχνίδι όπως:
1. Ελαχιστοποίηση των θέσεων 407 σε τμήματα με πραγματικές ανάγκες. Δεν νοείται σήμερα τμήματα με 80+ μέλη ΔΕΠ να προκυρήσουν θέσεις 407!
2. Νομοθετική ρύθμιση που να απαγορεύει την εκλογή κάποιου 407 στο ίδιο τμήμα. Αυτό θα πατάξει τις όποιες σχέσεις συναλλαγής.
3. Άμεση και τακτική καταβολή των δεδουλευμένων. Είναι θέμα πολιτισμού να πληρώνονται οι εργαζόμενοι από το Ελληνικό κράτος.
Τέλος να προσθέσω ότι στο εξωτερικό διδάσκοντες επί συμβάσει υπάρχουν αλλά το καθεστός είναι ξεκάθαρο. Ουδεμία περίπτωση μονιμοποίησης υπάρχει (μιλάω για Αγγλία, Γερμανία και Ισπανία που ξέρω προσωπικά την κατάσταση), και οι αντίστοιχοι διδάσκοντες έχουν βιοποριστικό επάγγελμα (συνήθως είναι από τη βιομηχανία) και καλύπτουν έκτακτες ανάγκες (π.χ. μέλη ΔΕΠ που βρίσκονται σε sabbatical, ή σε άδεια εγκυμοσύνης, κλπ.
Κι εδώ υπάρχει μεγάλη αύξηση του αριθμού των συμβασιούχων (adjuncts). Κι εδώ βολεύεται το πανεπιστήμιο με το χαμηλότερο κόστος τους. Αλλά τα άλλα προβλήματα (καθυστέρηση πληρωμής, συναλλαγές, χρονικό όριο, κτλ) από ό,τι ξέρω δεν υφίστανται.
Τα προβλήματα των 407 είναι πολυσύνθετα· δεν είναι όμως άσχετα του γεγονότος πως τα ελληνικά ΑΕΙ είναι σιδηροδέσμια του κράτους (και του Δημόσιου Λογιστικού).
Αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία (για τον αριθμό των 407 και άλλα) υπάρχουν στο επόμενο:
ftp://ftp.soc.uoc.gr/efd/nikolaidis_symvasiouxoi_synedrio_poulatza_fevr_2007.pdf
Το «Ουδεμία περίπτωση μονιμοποίησης» που αναφέρθηκε πιό πάνω, σε σχέση με αντίστοιχους συμβασιούχους στο εξωτερικό, είναι άσχετο στην περίπτωσή μας. Το πρόβλημα που επισημαίνεται στο άρθρο που αναδημοσίευσε ο Θέμης [thnx!] (γραμμένο χαρακτηριστικά από τη σκοπιά ενός όχι και τόσο εξοικειωμένου με τα ελληνικά πράγματα ανθρώπου) επισημαίνει απλά τον παραλογισμό της Διοίκησης στην Ελλάδα, από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει και το Ελληνικό Πανεπιστήμιο: άρνηση υπογραφής ενταλμάτων πληρωμής από το Ελεγκτικό Συνέδριο, άμεση πρόταση των Πρυτάνεων για ερμηνευτική διάταξη του ΠΔ 407/80, κατατίθεται στη Βουλή, όλοι συμφωνούν… και, ξαφνικά, η Βουλή διαλύεται (για να προκηρυχθούν εκλογές) πριν περάσει η τροπολογία με αποτέλεσμα το θέμα να παραμένει στα αζήτητα έκτοτε… (προφανώς ο νέος ΥπΕΠΘ είχε σημαντικότερα θέματα να ασχοληθεί)… Και αν αυτές οι παλινωδίες μπορεί να φαίνονται — δυστυχώς — όχι αφύσικες για έναν Έλληνα, μάλλον προκαλούν εύλογες απορίες για κάποιον Άγγλο. Φαίνεται στο στυλ γραψίματος του άρθρου…
Οι θέσεις 407 είναι ίσως από τις λίγες επιλογές που έχουν πολλοί νέοι επιστήμονες που ενδιαφέρονται να εργαστούν στον πανεπιστημιακό χώρο στην Ελλάδα (μέχρι ίσως εκλεγούν σε tenure-track θέση). Είναι απαράδεκτο αυτοί να έρχονται σε επαφή με ό,τι πιό γραφειοκρατικό· με δεδομένο δε το ότι δεν βρίσκονται σε θέση ισχύος, νομίζω αξίζει η προβολή των προβλημάτων τους (ακόμη και σε μιά χώρα που αποχαυνώνεται με ροζ DVD και παρακολουθεί άφωνη να σχολιάζονται δραστηριότητες και συναλλαγές ποσών που ένας μισθωτός πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν θα συγκεντρώσει ούτε μετά από 40 χρόνια υπηρεσίας…)…
Όσο για το κατά πόσο έχει νόημα να στήνονται τμήματα στη βάση συμβασιούχων, και πότε υπάρχει πραγματική ανάγκη γι αυτούς και πότε όχι, αυτό είναι μιά άλλη μεγάλη συζήτηση…
γερόλυκoς:
Χωρίς διάθεση σύγκρουσης να επισημάνω ότι η Ελληνική κυβέρνηση δεν περιπέφτει σε παλινωδίες μόνο για τους 407. 2 μέρες πρίν τη διάλυση της βουλής και την προκήρυξη εκλογών τον Αύγουστο είχε καταθέσει επίσης ένα νομοσχέδιο για μια σειρά δημοσίων υπαλλήλων όπου ρύθμιζε τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα. Σε αυτό το νομοσχέδιο ενσωματώνονταν τα επιδόματα στον βασικό μισθό των μελών ΔΕΠ. Το νομοσχέδιο ουδέποτε ψηφίστηκε και πήγε και αυτό στις ρωμαϊκές καλένδες! Οπότε είναι γενικό το πρόβλημα.
Οι θέσεις 407 όπως έχουν καταντήσει δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα, ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε στους νέους που θέλουν να εργαστούν σε αυτά. Αποτελούν έναν ακόμα λίθο διαφθοράς και πελατειακών σχέσεων και καλό θα ήταν να καταργηθούν. Στο πως θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της διδασκαλίας στα πανεπιστήμια η λύση είναι απλή: Σχεδιασμός τμημάτων με επαρκή αριθμό θέσεων μελών ΔΕΠ, επιτάχυνση των διαδικασιών εκλογής και ανάληψης καθηκόντων, και όπου άμεσα χρειάζεται εποχικό προσωπικό η επιλογή να γίνεται ανοιχτά από τις γενικές συνελέυσεις και με αιτιολόγηση.
Τα περί μισθών, ενταλμάτων πληρωμής, κλπ. του ισχύοντος καθεστώτος είναι πράγματι λυπηρά και απαράδεκτα και σε αυτό έχει δίκαιο και ο κ. Μάλινσον και οι σύλλογοι των κατατόπου 407. Αυτό που όμως εγώ δεν μπορώ να δεχθώ είναι η νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου στα ΑΕΙ, που γενικώς θεωρούν κάποιοι ότι μετά από κάποιο χρόνο εργασίας πρέπει και να μονιμοποιούνται κιόλας!
Όντας διδάσκων 407 σε ΑΕΙ θα ήθελα να καταθέσω ένα προσωπικό σχόλιο βασισμένο κυρίως στην αποκτηθείσα εμπειρία μου μετά από 2 κοντά χρόνια στη θέση αυτή.
Είναι αλήθεια ότι η ιδιότητα του Διδάσκοντος 407 που θεσμοθετήθηκε αρχικά για μια συγκεκριμένη περίπτωση ΑΕΙ (Πολυτεχνείο Κρήτης) αντιμετώπισε κάποιες διδακτικές ανάγκες με γρήγορο τρόπο, ώστε η στελέχωση να μην καθυστερήσει δραματικά και το ίδρυμα να αρχίσει τη λειτουργία του. Η μεταγενέστερη επέκταση του ευέλικτου αυτού σχήματος για όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα (και όχι ιδρύματα Παιδείας όπως κανονικά θα έπρεπε να είναι) εξυπηρέτησε μικροπολιτικά συμφέροντα στα τοπικά τμήματα, όπως ανέλυσαν οι φίλοι αναγνώστες παραπάνω.
Το καθεστώς αρχίζει και χαλάει όταν στο πλαίσιο συγκέντρωσης εξουσίας από Προέδρους και Πρυτανικές Αρχές, οι θέσεις αυτές υποβιβάζονται και γίνονται ψηφοθηρικές. Πριν προλάβει κάποιος να πει ότι ο/η 407 δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής σε διαδικασίες του τμήματος, θα ήθελα να πω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των 407 είναι εκεί γιατί κάποιος/α τους έχει υποσχεθεί την εξέλιξή τους σε κανονικό ΔΕΠ μέσω κανονικής προκύρηξης που ΘΑ επακολουθήσει. Και φυσικά με το αζημίωτο.
Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνονται τα όσα παραπάνω αναφέρθηκαν από άλλους δηλ. φθηνό εργατικό δυναμικό που ελπίζει σε κάτι καλύτερο και κάνει υπομονή γι’αυτό, εκμετάλλευση της κατάστασης αυτής από το Τμήμα/Ίδρυμα/Ιδρυματικό Υπέυθυνο και συσσώρευση προσωπικών προβλημάτων για τον ίδιο τον/την 407 και την οικογένειά του που ζει στη συνεχή αβεβαιότητα.
Το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας το οποίο γενικά έχει κάτι παράθυρα τεράστια και δίνει μεγάλη ευελιξία κυρίως στον ορισμό της ιδιότητας του 407 αρχίζει να δημιουργεί προβλήματα εκφυλισμού και σε πολλές περιπτώσεις ΜΗ εφαρμογής του Π.Δ.407/80 και των εξελίξεων του με μεταγενέστερες διατάξεις.
Βλέπουμε λοιπόν φαινόμενα, όπου ο 407 μπορεί πραγματικά να εκλεγεί περνώντας από όλες τις φάσεις μιας κανονικής κρίσης (προσωπική περίπτωση), όπου η φυχοφθόρα διαδικασία πολλαπλασιάζεται μιας και το μέλλον εξακολουθεί να είναι αβέβαιο και το εργασιακό καθεστώς συντηρείται για το πολύ τρία χρόνια (μετά το 3ο χρόνο σύμβασης με το ίδιο ίδρυμα ισχύουν οι ευεργετικές διατάξεις για μονιμοποίηση των συμβασιούχων) παρ’όλη την επίπονη διαδικασία. Βλέπουμε θέσεις 407 να πληρώνονται από τακτικούς προϋπολογισμούς τμημάτων κατά αποκοπήν, αλλά τώρα τελευταία βλέπουμε και πολλές θέσεις 407 να υποστηρίζονται από κονδύλια προερχομενα από κοινοτικά ταμεία και αποσκοπούσαν στην αναμόρφωση προγραμμάτων σπουδών. Από προσωπική εμπειρία θα παραθέσω τις περιπτώσεις του Παν. Δυτικής Μακεδονίας, Ιωαννίνων, Θεσσαλίας και Αιγαίου αν και είμαι σίγουρος ότι οι περιπτώσεις ισχύουν για το σύνολο των ιδρυμάτων της χώρας. Τα κονδύλια αυτά θα έπρεπε να άγονται σε πραγματική και ουσιαστική αναβάθμιση της Ανώτερης Παιδείας και όχι σε αμοιβές διδασκόντων.
Δυστυχώς, μετά από τους μήνες που έχω παραμείνει απλήρωτος καλοκαίρια, τις συνεχείς καθυστερήσεις στην καταβολή μισθών λόγω γραφειοκρατικών διαδικασίων κυρίως στο γραφείο του Ελεγκτή Δημοσίου Χρήματος, τη διαρκή αγωνία για ένα καλύτερο αύριο που σίγουρα αυτό συνεπάγεται -να με συγχωρήσετε!- και την απόκτηση της πολυπόθητης «μόνιμης» θέσης, αλλά και μετά από τόσα «ΘΑ» και μεγάλα λόγια που έχω ακούσει νομίζω ότι ο θεσμός των 407 είναι άχρηστος, εκφυλισμένος και ανούσιος ύπαρξης. Όλα αυτά σε μια χώρα κι έναν εκπαιδευτικό χώρο που διακυρήσσεται η προσπάθεια για διαφάνεια και αξιοκρατία.
Μερικές διευκρινήσεις σχετικά κυρίως με τις επισημάνσεις του nzaf:
Τα συνταξιοδοτικά κλπ πέρασαν στο νόμο 3620, 11/12/2007.
Έχει δίκιο ο nzaf ότι το καθεστώς «των 407» είναι άρρωστο σε αρκετές περιπτώσεις. Σε πολλές, πάμπολλες όμως περιπτώσεις καλύπτουν πραγματικές ανάγκες και η παρουσία τους είναι απαραίτητη. Προσωπικά έχω περάσει από 2 Τμήματα στην αρχή της λειτουργίας τους και μπορώ να σας πω ότι η παρουσία των 407 ήταν ουσιώδης όχι μόνο για τη διδασκαλία, αλλά και για τη διοίκηση των Τμημάτων αυτών, που έχουν να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατία και τη νοοτροπία του ΥΠΕΠΘ. Θεωρώ δε απαράδεκτο να συμμετέχουν οι φοιτητές με τα ποσοστά που συμμετέχουν στη Γενική Συνέλευση και να μη συμμετέχουν οι 407, ούτε με δικαίωμα λόγου στα θέματα που άπτονται των μαθημάτων τους.
Η λογική του ανώτατου ορίου 3 ετών για τη σύμβαση, καθώς και η πρόταση να μην εκλέγονται οι 407 στο ίδιο Τμήμα, εντάσσονται στην πολιτική του ΥΠΕΠΘ να προσπαθεί να ελέγξει την ποιότητα των εκλογών εκ των προτέρων και παραγνωρίζει ακριβώς τις ιδιαιτερότητες των περιφερειακών Τμημάτων. Κατά τη γνώμη μου, που την έχω διατυπώσει πολλές φορές, όλα τα μέτρα που παίρνει το ΥΠΕΠΘ για την αποφυγή παρατράγουδων σε εκλογές είναι καταδικασμένα σε αποτυχία και συχνά με την απίθανη πολυπλοκότητα της διαδικασίας εκλογής που επιφέρουν, έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή την επιλογή χαμηλής ποιότητας μελών ΔΕΠ. Η λύση που προτείνω είναι: Να αφεθούν τα Τμήματα ή τα Πανεπιστήμια να αναλάβουν την ευθύνη επιλογής του προσωπικού τους (ΔΕΠ, διδακτικό κάθε είδους, διοικητικό) με βάση πολύ γενικούς κανόνες, και να γίνεται εκ των υστέρων έλεγχος της ποιότητας και των επιλογών των Τμημάτων μέσω της αξιολόγησης, με βαριές συνέπειες σε περιπτώσεις παθολογικών περιπτώσεων.
Οι ιδιαιτερότητες που αναφέρω είναι ότι συχνά, ιδίως σε νέα αντικείμενα, είναι πολύ δύσκολο να βρεθούν καλής ποιότητας διδάσκοντες στα περιφερειακά Τμήματα. Αν βρεθεί κάποιος να διδάξει το μάθημα, είναι αδιανόητο να του απαγορέψει ο νόμος την υποβολή υποψηφιότητας για ΔΕΠ, διότι απλούστατα δεν υπάρχει άλλος αντίστοιχης τουλάχιστον ποιότητας. Ακόμα και σε αντικείμενα που είναι πολύ γενικά και όχι σπάνια (στατιστική, πληροφορική κλπ) ξέρω από προσωπική εμπειρία ότι είναι δύσκολο να βρεις προσωπικό ποιότητας που θα πάει σε μικρή επαρχιακή πόλη. Πόσο μάλλον σε πληροφοριακή κινηματογραφία (computer animation), διαδραστική σχεδίαση, e-business κλπ.
http://www.iht.com/articles/2007/11/20/america/20adjunct.php
Το φαινόμενο στις ΗΠΑ έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Decline of the tenure track raises concerns about education in U.S. το 70% των διδασκοντων στα κολέγια και στα Πανεπιστήμια είναι συμβασιούχοι!!
Professors with tenure or who are on a tenure track are now a distinct minority on the country’s campuses, as the ranks of part-time instructors and professors hired on a contract have swelled, according to federal figures analyzed by the American Association of University Professors….
Three decades ago, adjuncts — both part-timers and full-timers not on a tenure track — represented only 43 percent of professors, according to the professors association, which has studied data reported to the federal Education Department. Currently, the association says, they account for nearly 70 percent of professors at colleges and universities, both public and private.
@nzaf
Συμφωνώ σε όλα, εκτός από ένα: «Νομοθετική ρύθμιση που να απαγορεύει την εκλογή κάποιου 407 στο ίδιο τμήμα.»
Αυτό όντως θα πατάξει τις όποιες σχέσεις συναλλαγής, όμως είναι αντιδημοκρατικό, διότι δεν αποκλείεται ο 407 να είναι όντως ο καλύτερος για μια θέση. Αντί αυτού θα πρότεινα το εξής: Νομοθετική ρύθμιση που να απαγορεύει την προκήρυξη θέσεως σε γνωστικό αντικείμενο που ήδη καλύπτεται από αυτά των ήδη υπάρχοντων μελών ΔΕΠ. Αυτό τουλάχιστον θα μπορούσε να μετριάσει την οικογενειοκρατία. Πέραν αυτού, μόνο η αξιολόγηση μπορεί να λύσει το πρόβλημα.
Ο θεσμός των ΠΔ/407 είναι τόσο καλός όσο και οι προθέσεις αυτών που τον χρησιμοποιούν. Σε μερικά τμήματα αξιοποιείται, καλύπτοντας πραγματικές διδακτικές (και ενίοτε ερευνητικές) ανάγκες.
Σε κάποια άλλα …. ισχύουν τα γνωστά, τραυματικά της ελληνικής πραγματικότητας.
Είναι σαφές πάντως οτι χρειάζεται ένα νέο ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο για τους επί συμβάσει διδάσκοντες.
Ως συνήθως, η συζήτηση επεκτάθηκε και νομίζω πως γράφονται και πράγματα που σηκώνουν αρκετή κριτική.
Βρήκα ενδιαφέρουσα την αναφορά πως παρατηρείται τάση για αύξηση του αριθμού των adjuncts στις ΗΠΑ. Η Ελλάδα, με περίπου 25% των διδασκόντων να είναι 407, σαφώς υπολείπεται των ποσοστών που αναφέρονται στο άρθρο του ΙΗΤ πιό πάνω. Φυσικά, part-time adjuncts (που φέρνουν εμπειρία από τη βιομηχανία και την παραγωγή) μπορεί να είναι χρήσιμοι στη διδασκαλία, και μακάρι ο θεσμός των συμβασιούχων να ήταν υγιής έτσι ώστε αυτοί να είχαν κίνητρο να διδάξουν στα πανεπιστήμια.
Όμως, παρά το γεγονός πως έφερα στη μνήμη μου το βιβλίο με την ιστορία μιάς adjunct professor σε Ιvy League Σχολείο το πρωί η οποία έβρισκε ιδιαίτερα αποδοτική οικονομικά την πορνεία τα βράδια ( http://www.amazon.com/gp/product/0060736054/ ), στην Ελλάδα τα προβλήματα είναι πολλαπλάσια· έχουν να κάνουν δε με τον παραλογισμό που φέρνει ο ασφυκτικός έλεγχος των ΑΕΙ από την Πολιτεία, η οποία, με νοοτροπία περασμένου αιώνα, νομίζει πως με αυτόν τον ασφυκτικό έλεγχο θα εξασφαλίσει την αξιοπιστία των ΑΕΙ (παραγνωρίζοντας το γεγονός πως οι εξελίξεις και οι αλλαγές είναι τόσο γρήγορες πλέον που σχεδόν κάθε συγκεντρωτικό μοντέλο αδυνατεί να ανταπεξέλθει· με άλλα λόγια, οι εποχές των συγκεντρωτισμών έχουν παρέλθει).
Επομένως, δε νομίζω πως η ύπαρξη συμβασιούχων του ΠΔ 407/80 είναι το πρόβλημα. Είναι η ένταξή τους σε ένα παραμορφωτικό συγκεντρωτικό σύστημα που δημιουργεί τα προβλήματα. Κι επειδή, εκ των πραγμάτων, βρίσκονται σε αδύνατη θέση, γι αυτό αξίζουν συμπαράστασης κόντρα σε κάθε παραλογισμό.
2. Νομοθετική ρύθμιση που να απαγορεύει την εκλογή κάποιου 407 στο ίδιο τμήμα. Αυτό θα πατάξει τις όποιες σχέσεις συναλλαγής.
——-
Γιατί δηλαδή καποιός καλός 407 να μην μπορεί να εκλεχθεί στο ίδιο τμήμα, όταν δοκιμάστηκε υπο πραγματικές συνθήκες και είχε άριστες επιδόσεις?
Είμαι υπέρ της αύξησης της ελαστικότητας εργασίας, συνεπώς και υπερ του «θεσμού» των 407 τουλάχιστον επί της αρχής. Το πρόβλημα είναι οτί όταν η ελαστικότητα υπάρχει μόνο σε ένα κομμάτι του οικοδομήματος, όλη η πίεση εξαντλείται σε αυτό το κακόμοιρο κομμάτι. Όταν δεν υπάρχει ελαστικότητα στην δημιουργία πανεπιστημιακών θέσεω εργασίας, καμία ελάστικότητα στους ΔΕΠ, ο λογαριασμός θα πηγαίνει στους 407άδες.
Φυσικά η λύση δεν είναι να μονιμοποιήσουμε όλους τους 407 όπως διαβάζω οι ίδιοι να λένε γιατί ακριβώς τότε θα γίνουμε η αλβανία και η Σοβ.Ένωση που αναφέρει το άρθρο.
Νίκος Χατζησάββας:
Ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση περί συνταξιοδοτικού, ειλικρινα δεν το γνώριζα ότι πέρασε ο νόμος. Αυτά συμβαίνουν όταν όλα τα ΜΜΕ ασχολούνται με ροζ ιστορίες και εκδοτικές ιστορίες!
Χατζησάββας, Μπριλάκις:
Ειλικρινά δε διαφωνώ ότι σε μεγάλο βαθμό οι 407 έχουν προσφέρει πάρα πολλά σε νέα τμήματα και περιφερειακά πανεπιστήμια. Εαν η κατάσταση ήταν εξορθολογισμένη και αξιοκρατική, τόσο η 3ετία, όσο και η απαγόρευση εκλογής στο ίδιο τμήμα που πρότεινα θα ήταν αχρείαστα και παράλογα μέτρα. Στην κατάσταση όμως την οποία έχω δει να επικρατεί στη συντριπτική πλειοψηφία των τμημάτων (πελατειακές σχέσεις, επιλογές εν κρυπτώ, κλπ.), δεν βλέπω άλλη λύση επι της παρούσης. Όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψε την κατάσταση και ο biosphere το μέτρο έχει φτάσει πλέον στα όρια της γελοιότητας. Μιλάμε για πάρα πολλούς νέους ανθρώπους, αρκετοί εκ των οποίων έχουν άριστα βιογραφικά, και οι οποίοι αναγκάζονται να βιώνουν ότι χειρότερο έχει να επιδείξει το Ελλ. πανεπιστήμιο, και συν τοις άλλοις παραμένουν και απλήρωτοι για πάρα πολύ χρόνο. Νομίζω πως το καλύτερο είναι η κατάργηση του μέτρου, και στο βαθμό που αυτό δεν γίνεται τότε ας βγαίνουν οι θέσεις ανοιχτά, και ας προσφέρονται συμβάσεις 3ετίας μονομιάς. Πάντως το γεγονός ότι πρόκειται περί ρουσφετολογικής κατάστασης μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ρίχνοντας μια ματιά σε ορισμένες εξόφθαλμες περιπτώσεις. Είδα π.χ. πέρυσι να βγαίνουν θέσεις 407 στο ΕΜΠ σε τμήμα με 87 μέλη ΔΕΠ!!! Δηλαδή από αυτούς τους 87 κανένας δεν μπορούσε να διδάξει το συγκεκριμένο μάθημα;
Για να μην παρεξηγηθώ πάντως επαναλαμβάνω ότι στο αίτημα της καταβολής των δεδουλευμένων με βρίσκουν πλήρως αλληλέγγυο οι 407.
«Μιλάμε για πάρα πολλούς νέους ανθρώπους, αρκετοί εκ των οποίων έχουν άριστα βιογραφικά, και οι οποίοι αναγκάζονται να βιώνουν ότι χειρότερο έχει να επιδείξει το Ελλ. πανεπιστήμιο, και συν τοις άλλοις παραμένουν και απλήρωτοι για πάρα πολύ χρόνο.»
Ακριβώς. Οι θέσεις των 407 θα μπορούσαν να αποτελούν κίνητρο για την προσέλκυση στην Ελλάδα νέων κατόχων διδακτορικών από τα καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Δυστυχώς, το προβληματικό πλαίσιο λειτουργίας τους, τις έχει κάνει απωθητικές. Δεν είναι σπάνιο δε το φαινόμενο να καλύπτονται θέσεις 407 από μόνιμα μέλη ΔΕΠ άλλων πανεπιστημίων που έτσι συμπληρώνουν το μισθό τους με μιά δεύτερη δουλειά…
Είναι αλήθεια αυτό το τελευταίο;;; Προς Θεού ρε παιδιά …
Γερολυκε το Θέμα των συμβασιούχων συνδέεται άμεσα την ποιότητα του εκπαιδευτικό έργου, την ακαδημαϊκή ελευθεριά στην ερεύνα και στην διδασκαλία, αλλά και για την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στην ανώτατη εκπαίδευση προς την λογική περικοπής του κόστους δαπανών.Δύστυχος η συζήτηση πάλι επικεντρώθηκε στο αγαπημένο σπορ των Νεοελλήνων την …..σκανδαλολογία για το πώς προσλαμβάνονται οι
407.Αν είναι δυνατόν! Τζενη διάβασε τον ΙΗΤ Δεν νομιζω οτι η εφημεριδά ανήκει στο ΚΚ ΑΛΒΑΝΙΑ ουτε της ΚΚ ΚΟΥΒΑΣ που επισημαίνει τους κινδύνους της ύπαρξης αυτής της κατάστασης.
Ενα ενδιαφέρον άρθρο Ε. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ: Οι φανερές και «κρυφές» πτυχές της επέκτασης του θεσμού των συμβασιούχων διδασκόντων στα Α.Ε.Ι.»,
ftp://ftp.soc.uoc.gr/efd/nikolaidis_symvasiouxoi_synedrio_poulatza_fevr_2007.pdf
και ένα άλλο από.. τροτσκιστικό site αλλά τεκμηριωμένο ,όχι πολύ άσχετο με το θέμα
Endowments and the creation of a two-tier higher education system in America
http://www.wsws.org/articles/2008/feb2008/univ-f11.shtml
θεμη μιας και είσαι στο ΠΣ, Ενημέρωσε μας για την επίπτωση πού θα έχουν τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα που έχουν πολλές πολιτείες στην λειτουργία των Αμερικανικών ΑΕΙ ?
Vasili, το ενδιαφέρον σου για τα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι συγκινητικό :)
«Είναι αλήθεια αυτό το τελευταίο;;; Προς Θεού ρε παιδιά»
Δυστυχώς ναι… και με βάση το νόμο… (άρθρο 79, 1566/85, για τους προσλαμβανόμενους με βάση το άρθρο 5 του ΠΔ 407/80 δεν έχουν εφαρμογή οι διατάξεις του 1256/82 περί πολυθεσίας. Επίσης, άρθρο 2, 1674/86, οι διατάξεις του άρθρου 5 του ΠΔ 407/80 εφαρμόζονται κατ’αναλογία σε όλα τα ΑΕΙ της χώρας προκειμένου για ανάθεση σε οποιοδήποτε μέλος του ΔΕΠ άλλου ΑΕΙ ή και σε μέλη του Εκπαιδευτικού Προσωπικού των ΤΕΙ, τα οποία έχουν ισοδύναμα προσόντα και πάντως οπωσδήποτε διδακτορικό δίπλωμα)
«Είναι αλήθεια αυτό το τελευταίο;;; Προς Θεού ρε παιδιά …»
Φυσικά και είναι. Με απόφαση της γενικής συνέλευσης οποιοδήποτε μέλος ΔΕΠ μπορεί να πάρει άδεια διδασκαλίας σε άλλο εκπαιδευτικό ίδρυμα, με τη διαφορά ότι η επιπλέον αμοιβή δεν μπορεί να επεμβαίνει το 30% του μισθού του (νομίζω δεν είμαι απόλυτα σίγουρος για αυτό). Είναι δε συνηθισμένο πολλά μέλη ΔΕΠ να διδἀκουν έτσι σε στρατιωτικές σχολές. Ακόμα και δημόσιοι υπάλληλοι (σε υπουργεία, νομαρχίες, κλπ.) μπορούν να προσληφθούν ως 407, με διδακτορικό δίπλωμα πάντα όπως πολυ σωστά είπε και ο γερόλυκος. Σε αυτή την περίπτωση ισχύει το 30% του μισθού πάντως σίγουρα.
Βασίλη συγγνώμη δεν μου λένε κάτι οι παραθέσεις σου. Παράδειγμα σαθρότητος:
Παραβίαση της αυτοδιοίκησης των Α.Ε.Ι.
Το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό (24%) των συμβασιούχων στο σύνολο των διδασκόντων, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι συμβασιούχοι δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων και στη συγκρότηση των οργάνων διοίκησης, συνιστά αλλοίωση της αρχής της αυτοδιοίκησης των Α.Ε.Ι.
======
Μα είναι φυσικότατο ο συμβασιούχος να μην συμμετέχει στα ενδότερα τηε διοίκησης, αφου επί της ουσίας ο ρόλος τους είναι προσωρινός. Επίσης έχουν καθαρά συναλλαγματική σχέση με το πανεπιστημιο, η ομαλή του λειτουργία και εξελιξή ουσιαστικά δεν τους αφορά. Γι αυτό και ένα πανεπιστημιο με το 100% του προσωπικού του με συμφασιούχους θα είχε κακή εικόνα, και ούτε θα λειτουργούσε φυσικά. Συνεπώς μόνο βαριά μεθυσμένη θα συμφωνούσα με το συμπέρασμα του κΝικολαιδη.
Επι της ουσίας, το θεμα μας ειναι ελαστικη απασχοληση, ναι ή ου; και υπάρχει μπολικη βιβλιογραφία και για της δύο όψεις του νομίσματος. Εγώ απλά διατύπωσα την δική μου.
Τζένη:
Ειλικρινά αδυνατώ να κατανοήσω τα πλεονεκτήματα της ελαστικοποίησης της εργασίας στα πανεπιστήμια! Δηλαδή τι σημαίνει ελαστικοποίηση; Σημαίνει έρευνα και διδασκαλία part time (το πρωΐ καθηγητής και το βράδυ dj); Σημαίνει ότι τα τμήματα (ήτοι οι πρόεδροι) πρέπει να αποφασίζουν κατα το δοκούν ποιοι και πόσοι θα διδάξουν τι; Σημαίνει ότι το κράτος στήνει τμήματα στη μέση του πουθενά για να θερμάνει την τοπική οικονομία και αρνείται να τα στελεχώσει με μόνιμο προσωπικό;
Ο κ. Νικολαΐδης στη μελέτη του καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει παραβίαση της αυτοτέλειας και της ακαδημαϊκής ελευθερίας από το υψηλό ποσοστό των συμβασιούχων και δε μου φαίνεται καθόλου σαθρό το συμπέρασμα, αν και δεν θεωρώ ότι το πρόβλημα είναι η συμμετοχή ή όχι στα όργανα διοίκησης. Το θέμα κατ’εμέ είναι ότι οι συμβασιούχοι δεν απολαμβάνουν καμιάς ακαδημαϊκής ελευθερίας, δεν δύνανται να διδάξουν ελέυθερα (και με αυτό εννοώ ότι αν οι απόψεις στο μάθημα ενοχλήσουν απολύονται), και εν γένει δεν έχουν και τη δυνατότητα να κάνουν έρευνα αφού με ετήσια συμβόλαια ποιος σοβαρός φορέας θα τους εγκρίνει ερευνητικό πρόγραμμα;! Εδλω στο φόρουμ έχουμε πολλαπλώς ασχοληθεί με το επίπεδο έρευνας στα Ελληνικά ΑΕΙ και στο πως θα βελτιωθεί η κατάσταση. Πιστεύεις δηλαδή ότι με την ελαστικοποίηση της εργασίας θα βελτιωθεί και η έρευνα;!
Η μονιμότητα (μέσα από αξιοκρατικά κριτήρια επιλογής) στα πανεπιστήμια αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για τη σωστή λειτουργία τους, ακόμα και αν αυτή καταχράται μετά την απόκτησή της έτσι όπως καταχράται στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Συμβασιούχος και έρευνα είναι πράγματα ασύμβατα, το πανεπιστήμιο που χρησιμοποιεί συμβασιούχους για έρευνα προσεγγίζει επίπεδα ευτέλειας. Ρε παιδιά να ξεχωρίζουμε μια κατάσταση απο την παθογένειά της. Δεν νομίζω οτι θα βρείτε πολλούς να συμφωνήσουν οτι η έρευνα πρέπει να γίνεται με 3μηνες συμβάσεις!
Το κύριο πλεονέκτημα της ελαστικοποίησης εργασίας για τα πανεπιστήμια είναι η μείωση του κόστους πρόσληψης, απόλυσης. Πέραν όμως από την αβεβαιότητα που έχει σαν συνέπεια για τον εργαζόμενο αυξάνεται η απασχόληση και δίνονται περισσότερες ευκαιρίες στους «καλύτερους».
Δεν γνωρίζω και δεν έχω ασχοληθεί στο τι είναι αυτό που οδηγεί τα πανεπιστημια έξω σε ποσοστά του 85% και παραπάνω σε συμβασιούχους. Δεν το θεωρώ φυσιολικό, τουτέστιν θα έπρεπε να κοστίζει στο πανεπιστημιο σε πρεστιζ, ποιότητα σπουδών περισσότερο απο οποιαδήποτε οφέλη. Το πιθανότερο να είναι μια διόρθωση των υπέρμετρων πλεονεκτημάτων(μισθοί κλπ) που έχουν «κατακτήσει» οι ΔΕΠ, όπως αναφέρεις και συ.
Το πρόβλημα των συμβασιούχων είναι πολύ εντονότερο στα ΤΕΙ της χώρας. Εκεί το μονιμο ΕΠ σε ένα τμήμα μπορεί να είναι 7-10 καθηγητές (από του οποίους το 25% έχει διδακτορικό) και οι συμβασιούχοι να φτάνουν τους 60. Αυτό συμβαίνει γιατι υπάρχουν πολλά εργαστηριακά μαθήματα στα οποία προσλαμβάνονται συμβασιούχοι οι οποίοι προφανώς είναι μειωμένων προσόντων. Συνήθως είναι κάτοχοι master η απλώς πτυχίου ΑΕΙ ενώ σπανιότατα είναι κάτοχοι διδακτορικού.
Το επίπεδο σπουδών όπως γίνεται κατανοητό είναι ανάλογο. Οι συμβασιούχοι εχουν συνήθως 4-6 ώρες μάθημα/εβδομάδα. Είναι δηλαδή μερικής απασχόλησης ενώ το κύριο επάγγελμά τους μπορεί να είναι οτιδήποτε (δημόσιοι υπάλληλοι, εκπαιδευτικοί, ελέυθεροι επαγγελματίες, μέλη ΔΕΠ διπλανών ΑΕΙ κτλ.). Τα μαθήματα δεν αναπτύσονται σωστά μιάς και ο συμβασιουχος που τα αναλαμβάνει ενδεχομενως να τα διδάξει μόνο για ένα ακαδημαικό έτος και οπότε δεν αφιερώνει χρόνο για προετοιμασία και ανάπτυξη υλικού.
Τα μόνιμα μέλη ΕΠ συνήθως μπαίνουν συνδιδασκαλία (επιτρέπεται για όλα τα εργαστηριακά μαθήματα) με συμβασιούχους και ετσι δεν πατάνε σε κανένα μάθημα. Νεες θέσεις ΕΠ δεν προκυρήσονται σχεδόν ποτέ γιατί σε κανέναν μόνιμο ΕΠ δεν θα του αρέσει να έρθει και άλλος μόνιμος και ετσι να μοιραστεί την εξουσία του να διαλέγει μόνος περίπου 5-10 συμβασιούχους για τα μαθήματά του, να διδάσκει όποια μαθήματα θέλει και τα υπόλοιπα να τα αναθέτει σε συμβασιούχους, να υποχρεώνει τους συμβασιούχους να κάνουν και ένα σωρό άλλες εργασίες για τις οποίες δεν πληρώνονται μόνο και μόνο γιατί περνουν θέση συμβασιούχου ΕΠ έχοντας μόνο πτυχίο, να διαχειρίζεται τα χρήματα από τα λίγα προγράμματα που έρχονται στο τμήμα που όμως λόγω του εξαιρετικά μικρού αριθμού μονίμων τελικά είναι αρκετα/μονιμο ΕΠ.
Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα που πολλές φορές τα παιδιά (συγγενείς) των μονίμων ΕΠ γίνονται συμβασιούχοι μόλις πάρουν το βασικό πτυχίο τους (το οποίο συχνά είναι πτυχίο ΤΕΙ).
Δεν είναι δυνατόν ολόκληρα περιφεριακά ΤΕΙ με 10 τμήματα να έχουν μόλις 70-80 μόνιμα μέλη ΕΠ απο του οποίους οι 20 να έχουν διδακτορικό και το ελληνικό κράτος να του δίνει χρήματα για να προλσμβάνουν άλλους 300 συμβασιούχους μειομένων προσόντων τους οποίους οι ίδιοι θα επιλέξουν χωρίς κανέναν ουσιαστικό έλεγχο.
Ενδεχόμενη λύση: Αν τα ΤΕΙ λοιπόν γίνουν σε μια νύχτα ΑΕΙ θα αναγκαστούν έχοντας μόλις 20-30 μέλη ΕΠ με διδακτορικό:
1. Να συγχωνευσουν τα τμήματά του με ομοειδές αντικείμενο προκειμένου να μπορούν να υποστηρίξουν το ένα τμήμα που θα δημιουργηθεί. Η σχολή διοίκησης και οικονομίας ΣΔΟ κάθε ΤΕΙ της χώρας έχει συνήθως 3-4 τμήματα με προσωπικό μειομένων προσόντων ενώ μετά από συγχώνευση μπορεί να προκύψει ένα μόνο τμήμα με προσωπικό ικανοποιητικών προσόντων (διδακτορικό).
2. Να προκυρήξουν θέσεις μονίμων ΔΕΠ και σε αυτήν την περίπτωση είναι πολλοί οι αξιόλογοι επιστήμονες με διδακτορικό οι οποίοι για μια μόνιμη θέση ΔΕΠ σε ΑΕΙ θα μετακινηθούν σε μια περιφερειακή πόλη από το να γλύφουν το κάθε ΔΕΠ ενός κεντρικού ΑΕΙ για μια σύμβαση 407.
Το θέμα των ΤΕΙ δεν έχει θιγεί καθόλου γιατί οι περισσότεροι τα έχουν ξεγραμένα. Η αλήθεια είναι οτι με το προσωπικό που έχουν με την ανοχή της πολιτείας δεν πρόκειται να αντέξουν στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά ΑΕΙ όταν αυτά έρθουν. Ομως αν αναπτυχθούν και αυτά σε ένα υγιές πλαίσιο αντίστοιχο με των ΑΕΙ μπορούν να πρσελκύσουν πραγματικά προσωπικό υψηλών προσόντων. Οι υποδομές υπάρχουν στα περισσότερα παλιά ΤΕΙ και είναι συνήθως καλύτερες από τα αντίστοιχα ΑΕΙ (αίθουσες, εργαστήρια, γραφεία κτλ.). Αυτό που δεν υπάρχει και που κανείς δεν φαίνετει να θέλει είναι η επάνδρωσή τους με υψηλής ακδημαικής ποιότητας προσωπικό. Δυστυχώς αυτό δεν το θέλει ούτε η πολιτεία, ούτε τα ΑΕΙ, ούτε τα εκκολαπτόμενα ιδιωτικά ΑΕΙ, ούτε η πλειονότητα του υπάρχοντος προσωπικού των ΤΕΙ που δεν μπορεί να έχει θέση λόγω προσόντων σε ένα σοβαρό αναβαθμισμένο ΑΕΙ.
Το θέμα με τους διδακτορες στα ΤΕΙ είναι ολοφάνερο οτι το Υπουργείο το έχει βάλει στον αυτόματο πιλότο.
Περιμένει δηλαδή να φύγουν όλοι οι παλιοί που δεν είναι διδάκτορες, και με τον νεο νόμο έχει επιτρέψει μόνο μια βαθμίδα(την χαμηλότερη, αντίστοιχη του λεκτορα) με πτυχιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ και υποχρεωτικό MSc. Στις υπόλοιπες βαθμίδες, απαιτείται διδακτορικό, συν υποχρεωτική επαγγελματική εμπειρία, έτσι για να υπάρχει και μια διαφορά με τα ΑΕΙ…
Όσο για τα μόνιμα μέλη ΕΠ, έχεις δίκιο είναι πολύ λιγότερα, προφανώς δεν φτάνουν και για εκεί τα χρήματα.
Τα δύο κεντρικά ΤΕΙ πάντως(Αθήνας και Θεσ/νικης) και μια σχετική ποιότητα προσωπικού έχουν και κυρίως πολύ καλές απορροφήσεις στην αγορά εργασίας.
Να θέσω υπόψη σας και μια ακόμη (υπαρκτή) περίπτωση διαστρέβλωσης του συστήματος: Ομότιμος καθηγητής που διδάσκει ως 407!
«Το θέμα των ΤΕΙ δεν έχει θιγεί καθόλου γιατί οι περισσότεροι τα έχουν ξεγραμένα. Η αλήθεια είναι οτι με το προσωπικό που έχουν με την ανοχή της πολιτείας δεν πρόκειται να αντέξουν στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά ΑΕΙ όταν αυτά έρθουν. Ομως αν αναπτυχθούν και αυτά σε ένα υγιές πλαίσιο αντίστοιχο με των ΑΕΙ μπορούν να πρσελκύσουν πραγματικά προσωπικό υψηλών προσόντων. Οι υποδομές υπάρχουν στα περισσότερα παλιά ΤΕΙ και είναι συνήθως καλύτερες από τα αντίστοιχα ΑΕΙ (αίθουσες, εργαστήρια, γραφεία κτλ.). Αυτό που δεν υπάρχει και που κανείς δεν φαίνετει να θέλει είναι η επάνδρωσή τους με υψηλής ακδημαικής ποιότητας προσωπικό. Δυστυχώς αυτό δεν το θέλει ούτε η πολιτεία, ούτε τα ΑΕΙ, ούτε τα εκκολαπτόμενα ιδιωτικά ΑΕΙ, ούτε η πλειονότητα του υπάρχοντος προσωπικού των ΤΕΙ που δεν μπορεί να έχει θέση λόγω προσόντων σε ένα σοβαρό αναβαθμισμένο ΑΕΙ.»
Αν και άσχετα με το συγκεκριμένο θέμα, συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω.
Το πρόβλημα των ΤΕΙ είναι από τα πλέον σημαντικά της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και νομίζω πως η λύση της αναβάθμισης των καλύτερων τμημάτων σε πανεπιστημιακά τμήματα και το κλείσιμο των υπολοίπων είναι η μόνη διέξοδος. Όμως, η λύση αυτή δεν πρόκειται να οδηγήσει σε βελτίωση των συνθηκών για τους συμβασιούχους ούτε σε προκήρυξη περισσότερων μόνιμων θέσεων ΔΕΠ, απαραίτητα. Όσο οι πόροι που διατίθενται για την παιδεία είναι πενιχροί, όσο η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι αυτή που είναι, όσο τα πανεπιστήμια είναι υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της Πολιτείας χωρίς αξιολόγηση και ουσιαστική αυτονομία, οι συμβασιούχοι θα είναι μιά συμφέρουσα λύση. Ωστόσο, κάνουν που κάνουν το χαμαλίκι, θα ήλπιζε κανείς να αντιμετωπίζονται, τουλάχιστον, με τη δέουσα αξιοπρέπεια. Ή η λέξη αυτή τείνει να εκλείψει από την ελληνική πραγματικότητα και το σύγχρονο νεοελληνικό λεξιλόγιο;
@nzaf
«Αυτό που όμως εγώ δεν μπορώ να δεχθώ είναι η νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου στα ΑΕΙ, που γενικώς θεωρούν κάποιοι ότι μετά από κάποιο χρόνο εργασίας πρέπει και να μονιμοποιούνται κιόλας!»
Νομίζω πως αυτή η δήλωση χρειάζεται περισσότερες εξηγήσεις. Γιατί, αν κάποιος έχει εκτελέσει σωστά τα καθήκοντα του επί πχ μια συνεχόμενη τριετία (αποδεικνύοντας έτσι οτι όντως καλύπτει και πάγειες ανάγκες) να μη συνεχίσει ως μόνιμος στη συγκεκριμένη θέση με τα χρήματα τα οποία έπαιρνε και ως συμβασιούχος?
Το κράτος δε θα επιβαρυνθεί με επιπλέον κόστος (αφού η αμοιβή του θα παραμείνει ως είχε πριν τη μονιμοποίηση) και ο ίδιος θα μπορέσει να ασχοληθεί, χωρίς άγχος, με το έργο που εκτελούσε και πιο πριν.
Εκτός αν θεωρείς οτι το καθεστός της ομηρίας που ισχύει τώρα, θα πρέπει να διαιωνιστεί.