Μετά τη συζήτηση που είχαμε εδώ πέρα αλλά και τη γενικότερη κατακραυγή που υπάρχει κατά των μετεγγραφών νομίζω θα ήταν καλό να ανακεφαλαιώσουμε τους λόγους που οδήγησαν στην απαξίωση αυτού του θεσμού, ξεκινώντας όμως απ’την ανάλυση του τρόπου καταμερισμού των θέσεων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απ’το ΥΠΕΠΘ.
Ισχύει πώς οι θέσεις των ΑΕΙ/ΤΕΙ ορίζονται απ’το Υπουργείο αφότου ακουστεί η ΓΣ των Τμημάτων για τις πραγματικές δυνατότητες απορρόφησης; Ισχύει πως οι θέσεις των νεοϊδρυθέντων Τμημάτων είναι ήδη προκαθορισμένες απ’την έκθεση σκοπιμότητας, όταν ακόμα το καινούργιο Τμήμα είναι ακόμα στα χαρτιά και το ΔΕΠ/ΕΠ δεν έχει ακόμα προσληφθεί;
Αν ναι, τότε το σύστημα είναι παθολογικό ήδη απ’την αρχή του διότι υποχρεώνει στα ΑΕΙ/ΤΕΙ να ορίσουν τα Τμήματά τους όχι με βάση έναν ανοιχτό και ευέλικτο ανταγωνισμό μεταξύ των ισότιμων Τμημάτων που παίρνει υπόψην του τη ζήτηση για ένα συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο και τις επιλογές των οργάνων των ιδρυμάτων, αλλά τα κελεύσματα του Υπουργείου.
Και οι ερωτήσεις συνεχίζουν…
- Πώς δηλαδή καθορίζεται πχ ότι η Ιατρική Θεσσαλονίκης για το 2008 θα παίρνει 162 άτομα και όχι 150 ή 200;
- Ποιό είναι το πρόσωπο ή η επιτροπή που καθορίζει τα νούμερα αυτά και πόσο συνεισφέρουν τα εκάστοτε Τμήματα στον καθορισμό αυτού του αριθμού; Πού βασίζουν τις αποφάσεις τους;
- Μπορούν να πουν τα Τμήματα όχι; (πχ δεν έχουμε χώρο, χρήματα, προσωπικό…)
- Λαμβάνονται υπόψην οι δυναμικές επαγγελματικής αποκατάστασης (πχ μέσω αναφορών της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας);
- Λαμβάνεται υπόψη η ζήτηση υποψηφίων για την κάθε Σχολή;
Όποιος γνωρίζει τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα καλό θα ήταν να τις μοιραστεί με μας.
Πάντως οι δικές μου παρατηρήσεις είναι οι εξής. Σίγουρα είναι κάπως επηρεασμένες από μια φιλελεύθερη προσέγγιση στο θέμα, γι’αυτό στα σχόλια περιμένω τις κατάλληλες «διορθώσεις» (ιδιαίτερα από τον rebel@work).
- Τα ΑΕΙ/ΤΕΙ προσφέρουν γνώση/έρευνα. Αυτός είναι ο κύριος προορισμός τους. Σε μια παγκοσμιοποιημένη και ανοιχτή αγορά εργασίας είναι κουτό να κρατάμε στεγανά «επαγγελματικών δικαιωμάτων» και να συνδέουμε τόσο έντονα το πανεπιστήμιο με την εργασία.
- Με γνώμονα το παραπάνω τα πανεπιστήμια (και το Υπουργείο) οφείλουν να ικανοποιούν τη «ζήτηση για γνώση», ανεξάρτητα αν αυτή είναι συνδεδεμένη ή όχι μ’έναν ήδη κορεσμένο επαγγελματικό κλάδο. Αν όλοι θέλουν να γίνουν Ιατροί και Δικηγόροι στην Ελλάδα ας γίνουν, το ζήτημα είναι το ΥΠΕΠΘ με την ΕΣΥ να προειδοποιούν ήδη στον Σχολικό Επαγγελματικό Προσανατολισμό για την κατάσταση ενός επαγγέλματος, ώστε οι υποψήφιοι φοιτητές να κάνουν ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ την επιλογή τους.
- Τα πανεπιστήμια πρέπει κάποια στιγμή να φτάσουν σ’ένα επίπεδο αυτοδιοίκησης ώστε να καθορίζουν αυτοδύναμα (μέσα σε κάποια πλαίσια) το νούμερο των φοιτητών που μπορούν να απορροφήσουν.
- Τα πανεπιστήμια να μπορούν να καθορίσουν με τα νόμιμα όργανά τους ποιές Σχολές/Τμήματα να διατηρήσουν, ανάλογα με τη ζήτηση που υπάρχει απ’την «αγορά γνώσης».
- Το ΥΠΕΠΘ θα μπορούσε να ορίσει κάποια γνωστικά αντικείμενα ως «άγονα» (το έκανε το Υγείας κάποτε με ειδικότητες όπως η Αναισθησιολογία), δίνοντας έξτρα κονδύλια στα ιδρύματα που διατηρούν Τμήματα που τα αντιπροσωπεύουν. Βέβαια η πραγματική ζήτηση για ένα πτυχίο δείχνει την αληθινή του χρησιμότητα. Αν πχ κανείς δεν θέλει να σπουδάσει Φυτικής Παραγωγής μάλλον θα είναι γιατί δεν υπάρχει ζήτηση και στην αγορά.
- Αν το κράτος δε μπορεί να ικανοποιήσει την εγχώρια ζήτηση για συγκεκριμένους κλάδους τότε θα μπορούσε να επιτρέψει σε ιδιωτικά πανεπιστήμια να καλύπτουν την έξτρα ζήτηση.
Αν ικανοποιηθούν τα παραπάνω σημεία σε μεγάλο βαθμό θα σταματήσουν και οι μετεγγραφές. Τα ΑΕΙ/ΤΕΙ θα ανταγωνίζονται για να κερδίσουν τους φοιτητές τους με τις καλύτερες συνθήκες (λόγος καθηγητών-φοιτητών, υπηρεσίες, ζωή, κλπ) και το ΥΠΕΠΘ θα σταματήσει να σκορπά χρήματα διατηρώντας Τμήματα στην περιφέρεια τα οποία- ιδιαίτερα μετά το όριο του 10- μένουν άδεια. Τα χρήματα που περισσεύουν θα πηγαίνουν στα Τμήματα που έχουν ΖΗΤΗΣΗ, ανεξάρτητα αν είναι στην Αττική/Θεσσαλονίκη ή στην περιφέρεια.
@Mixailidis
Όλα καλά, μόνο μια παρατήρηση. Εαν σα τμήμα σχολής δεν έχω να ωφεληθώ άμεσα από τον κάθε φοιτητή που εισάγω, τότε θα επιλέξω να είσάγω μηδέν. Το παράδειγμα είναι ακραίο, αλλά πιστεύω οτι το νόημα είναι κατανοητό. Η σύνδεση επομένως των κονδυλίων που εισπράττει κάθε τμήμα από την πολιτεία πρέπει να έχει σχέση με τον αριθμό των φοιτητών που εισάγει, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα ώστε να επιθυμεί την μεγιστοποίηση των εγγραφών σε σχέση με τις δυνάμεις του.
Αν π.χ. είμαι το τμήμα ιατρικής Ηρακλείου, έχω 2000 υποψήφιους φοιτητές, και 120 μέγιστη χωρητικότητα, να θέλω να πάρω 120. Αν πάρω 60, δεν αξιοποιώ βέλτιστα τις δυνάμεις μου. Αν πάρω 240, προσφέρω χαμηλή ποιότητα εκπαίδευσης.
Ποία είναι λοιπόν τα κίνητρα/κριτήρια που μπορεί η πολιτεία να βάλει για να ωθήσει τα τμήματα στη βέλτιστη επιλογή αριθμού εισακτέων?
Δεν θεώρησα πάνω στον καταμερισμό των κονδυλίων του ΥΠΕΠΘ για τα ΑΕΙ/ΤΕΙ, αλλά ναι, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ως κριτήριο.
(1) Καταμερισμός των εισφορών με βάση τους φοιτητές/σπουδαστές που καταφέρνει το ίδρυμα να προσκαλέσει σε συνδυασμό πάντα (2) με μια διάφανη και αντικειμενική αξιολόγηση του ερευνητικού έργου.
Για το ανώτατο όριο δεν θ’ανησυχούσα τόσο. Εδώ θα μπορούσε να είναι ένα απ’τα [λίγα] σημεία που να παρεμβαίνει το ΥΠΕΠΘ θέτοντας πλαφόν μετά από αξιολόγηση των δομών-εγκαταστάσεων-προσωπικού-κλπ.
Αν το Ηράκλειο που είναι φτιαγμένο για 120 φοιτητές μου παίρνει 240 τότε το ΥΠΕΠΘ να ασκεί βέτο για τα έξτρα κονδύλια- πάνω απ’αυτά των 120 φοιτητών- ή και να το απαγορεύει εντελώς. Η μεγιστοποίηση του κέρδους αυτού θα συμμορφώνει τα ιδρύματα στην καλύτερη δυνατή απόδοση κι εξυπηρέτηση των χρηστών τους, ήτοι των φοιτητών και της κοινωνίας.
Έλα όμως που το ΥΠΕΠΘ λέει «τι είπες; 100 μπορείς να πάρεις; Πάρε 180 επειδή έτσι το λέω ΕΓΩ και βγάλε το σκασμό»…
Ε αυτό λέμε βρε Αιρετικέ. Να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Αυτό θα σημαίνε πραγματική αυτοδιοίκηση.
Και τι γίνεται μ’ αυτούς που θέλουν να σπουδάσουν σε μια πόλη; Κάθε χρόνο, κάνω στα παιδιά της Γ’ Λυκείου την ερώτηση «που θέλετε να σπουδάσετε;», εννοώντας προφανώς σε ποια σχολή, και παίρνω την -επίσης προφανή πλέον- απάντηση στη… Θεσσαλονίκη!
Φυσικά και θέλουν να σπουδάσουν γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί κλπ, κλπ, αλλά στη Θεσσαλονίκη. Όταν, λοιπόν, περνάνε στη Σχολή που θέλουν, αλλά όχι και στην πόλη που θέλουν, αρχίζουν και ψάχνονται για τις μετεγγραφές. Αυτή την ηλίθια νοοτροπία περί πόλης, πώς την αλλάζουμε στα παιδιά και στους γονείς τους;
Αυτή την ηλίθια νοοτροπία περί πόλης, πώς την αλλάζουμε στα παιδιά και στους γονείς τους;
Πολύ απλό. Κόβοντας τις μεταγραφές. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και το τι δηλώνει.
Η νοοτροπία αγαπητέ daskalako δεν αλλάζει με κανένα νόμο, ρύθμιση ή εντολή. Η νοοτροπία αυτή θα μπορούσε να αλλάξει μόνο αν μας βομβαρδίζαν απ’το πρωί ως το βράδυ (τα ΜΜΕ) για τα πλεονεκτήματα των σπουδών κάπου αλλού. Υπάρχει όμως τέτοια εκπομπή, έστω στην κρατική τηλεόραση ή ραδιοφωνία;
Αν θέλουν λοιπόν όλοι να γίνουν Δικηγόροι στην Θεσσαλονίκη- και αυτό διαφαίνεται απ’τα μηχανογραφικά των περασμένων ετών- τότε σταδιακά το αυτοδύναμο Τμήμα της πόλης πρέπει να αυξάνει τον αριθμό των υποψηφίων που δέχεται επενδύοντας σ’αυτές τις δομές του και προσλαμβάνοντας παραπάνω προσωπικό.
Απ’το να στέλνεις τα παιδιά υποχρεωτικά στην Κομοτηνή μου φαίνεται πολύ πιο λογικό και ηθικό. Αν το πανεπιστήμιο της Κομοτηνής θέλει να γίνει δελεαστικότερο τότε δεν έχει παρά να προσπαθήσει περισσότερο (με επενδύσεις, προσλήψεις λαμπρών καθηγητών, κλπ) και να διαφημίσει τα πλεονεκτήματα της μικρής επαρχιακής πόλης (χαμηλά ενοίκια, μακριά από γονείς, καλή ζωή, εξοχή, κλπ).
Υπάρχουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ νέοι οι οποίοι θα ήθελαν να φύγουν απ’το σπίτι τους αν η κατάσταση στην επαρχία ήταν ρεαλιστικά φθηνή και ικανοποιητική. Αλλά όταν αυτήν την «τεχνητή μετακίνηση πληθυσμών» τη βλέπουν οι ντόπιοι ιθύνοντες (τοπικοί άρχοντες, ενοικιαστές, γυρατζήδες, κλπ) και απλά τρίβουν τα μουστάκια τους χωρίς να προσφέρουν κάτι καλύτερο τότε καλά να πάθουν αν μετά τα παιδιά ζητάν μετεγγραφές.
Κάποτε λέγαμε για ανταγωνισμό βάζοντας τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Αυτό είναι ΧΩΡΙΣ ιδιωτικά. Ορίστε λοιπόν, αφήστε τα ΑΕΙ/ΤΕΙ με τα ισότιμα Τμήματα ν’ανταγωνιστούν.
Μιχαηλίδη δε μας τα λες καθόλου καλά. ΑΝ υπάρχουν δίδακτρα, και μάλιστα τσουχτερά, δηλαδή τέτοια που να υποστηρίζουν το κόστος των υποδομών, τότε, κανένα πρόβλημα. Αν όχι, ΠΡΟΦΑΝΩΣ ως φορολογούμενος (χωρίς παιδιά μάλιστα) ΔΕΝ έχω καμμιά διάθεση να επιχορηγώ ούτε το ψώνιο του καθενός χωρίς περιορισμούς, ούτε, ακόμα περισσότερο, την ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ του εκπαίδευση — γιατί γιατροί και δικηγόροι ΔΕΝ μορφώνονται γενικώς, παίρνουν εξειδικευμένη επαγγελματική εκπαίδευση. Εξάλλου, αυτή η τακτική ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ. Ούτε φυσικά στη Γερμανία.
Το θέμα είναι πολυσύνθετο και πολυδιάστατο. Για να γίνουν όλα αυτά που σωστά περιγράφεις πρέπει να αλλάξουν χρόνιες νοοτροπίες (π.χ. περί επαγγελματικής αποκατάστασης, περί ελκυστικών πόλεων για σπουδές με κριτήρια ψυχαγωγικά, κλπ.).
Το ζήτημα της επιλογής κεντρικών πόλεων προκύπτει πάντως σε μεγάλο βαθμό από οικονομικούς παράγοντες. Μία πολύ εύκολη λύση θα ήταν να χτίσει το κράτος φοιτητικές εστίες στην ακίνητη περιουσία του και να στεγάσει εκεί με πολύ μικροτερα ενοίκια όλους τους προπτυχιακούς φοιτητές, αντί να δίνει τα οικόπεδα στις ιερές και ανίερες μονές.
Αν.ώνυμε, τι θα έλεγες για επιβολή διδάκτρων και εξετάστρων σε περίπτωση που δεν περάσει κάποιος με τη δεύτερη προσπάθεια ένα μάθημα και πρέπει να το ξαναπαρακολουθήσει;
Έχω κι άλλα να προτείνω:
Μέγιστος χρόνος φοίτησης ν+2 (όπου ν τα προβλεπόμενα χρόνια της σχολής). Στα ν+1 χάνεις το δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά (δηλαδή γενικές συνελεύσεις φοιτητικών συλλόγων, εκλέγειν και εκλέγεσθαι) και το δικαίωμα φοιτητικής έκπτωσης στα εισιτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Έτσι γλιτώνουμε από όσους απλώς θέλουν να κάνουν «φοιτητική ζωή» και καταφέρνουμε ένα πλήγμα στο σύστημα παραγωγής κομματόσκυλων. Ειδική μέριμνα μπορεί να ληφθεί για περιπτώσεις όπου συντρέχουν σοβαροί οικογενειακοί λόγοι ή λόγοι υγείας.
nzaf: η ιδέα σου για τη στέγαση των φοιτητών είναι πολύ ωραία.
Αν.ώνυμε, το σκεπτικό σου απέχει παρασάγγας από οποιαδήποτε παροχή δημόσιας υπηρεσίας στην Ελλάδα.
Φαντάσου να εφαρμόζαμε το σκεπτικό σου για τους ασθενείς. Ένας που είναι νέος, ωραίος και προπονημένος και δεν αρρωσταίνει συχνά να μην πληρώνει τις ίδιες εισφορές σε σχέση με κάποιον άλλο που (για το «ψώνιο» που λες) πίνει, καπνίζει, και κατεβάζει τα πιτόγυρα τρία-τρία και [στατιστικά] θα χρησιμοποιήσει πριν από τον πρώτο και περισσότερο το ΕΣΥ.
Κατ’αντιστοιχία, από πού κι ως πού η ακαδημαϊκή εκπαίδευση ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΛΟΓΟ είναι «ψώνιο»; Όταν μπαίνεις στο πανεπιστήμιο κανείς δε σε ρωτάει αν το κάνεις για βιοποριστικούς λόγους, για την γνώση/επιστήμη ή απλά για να αναβάλεις τον στρατό. ΚΑΝΕΙΣ! Κι ελπίζω να συνεχιστεί αυτό γιατί δεν πέφτει λόγο σε κανέναν.
Τα ΑΕΙ/ΤΕΙ είναι ιδρύματα για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ακαδημαϊκή έρευνα. Η παραγωγική διαδικασία είναι άλλο καπέλο. Απ’τη στιγμή που το κράτος δεν επιτρέπει σε ιδιώτες να παρέχουν υπηρεσίες για την ΕΞΤΡΑ ΖΗΤΗΣΗ που υπάρχει, τότε το κράτος οφείλει να ικανοποιήσει τη ζήτηση αυτή δίνοντας έξτρα επενδύσεις εκεί που υπάρχουν υποψήφιοι.
—
Αυτό με τις φοιτητικές εστίες που λέει ο nzaf το έχω κι εγώ ως απορία. Γιατί τα περιφερειακά ΑΕΙ/ΤΕΙ δεν έχουν εκπληκτικές εστίες να αντισταθμίσουν τουλάχιστον την προσφορά τους; Μήπως υπάρχει πίεση απ’τους τοπικούς [περιφερειακούς] συνδέσμους νοικιάρηδων ώστε να μην χάνουν το μηνιάτικο οι εισοδηματίες;
«Φαντάσου να εφαρμόζαμε το σκεπτικό σου για τους ασθενείς. Ένας που είναι νέος, ωραίος και προπονημένος και δεν αρρωσταίνει συχνά να μην πληρώνει τις ίδιες εισφορές σε σχέση με κάποιον άλλο που (για το «ψώνιο» που λες) πίνει, καπνίζει, και κατεβάζει τα πιτόγυρα τρία-τρία και [στατιστικά] θα χρησιμοποιήσει πριν από τον πρώτο και περισσότερο το ΕΣΥ.»
Ναι, υπάρχει και αυτό το σκεπτικό. Και γιαυτό, πχ είναι τόσο ψηλοί οι φόροι στα τσιγάρα. Στις ΗΠΑ υπάρχουν φωνές να υπάρξουν επιβαρύνσεις στα ασφάλιστρα για τους παχύσαρκους επίσης. Πέραν όμως των προφανώς περιπτώσεων, το τι θα σε στείλει στο νοσοκομείο δεν είναι προφανές. Μπορεί να σε χτυπήσει αυτοκίνητο, μπορεί να είσαι γερός σα βόδι και να πάθεις ανεύρυσμα. Γιαυτό και η εξίσωση στις εισφορές.
Στην περίπτωση των σπουδών προφανώς ΔΕΝ υπάρχει αυτό. Ο φοιτητής νομικής *επιλέγει* να σπουδάσει νομική *για να εξαργυρώσει* την επόμενη μέρα.
Το γεγονός ότι δεν επιτρέπονται ιδιωτικά ΑΕΙ προφανώς ΔΕΝ δημιουργεί πρόσθετη υποχρέωση στο κράτος να «ικανοποιεί τη ζήτηση».
Επιπλέον, στο κείμενό σου δεν αναφέρεις πουθενά για κριτήρια εισαγωγής. Δηλαδή, αρκεί να πει κάποιος «θέλω να γίνω γιατρός» για να αρχίσει να σπουδάζει ιατρική;
Τέλος, το γερμανικό numerus clausus και το χωρισμό των φοιτητών μετά *το Γυμνάσιο* παρακαλώ σε «πανεπιστημιακών δυνατοτήτων» και άλλους τα κάνεις γαργάρα!! Στείλε πρώτα το 70% των μαθητών σε ΤΕΕ/ΤΕΛ και μετά έλα ξαναπές μας την πρότασή σου!
@mixailidis
«…τότε το ΥΠΕΠΘ να ασκεί βέτο για τα έξτρα κονδύλια- πάνω απ’αυτά των 120 φοιτητών- ή και να το απαγορεύει εντελώς.»
Τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά, ας μην είμαστε αφελείς. Το 120 είναι ένα νούμερο που μόνο το ίδιο το τμήμα μπορεί να μετρήσει αντικειμενικά. Αν τους δώσεις λόγο (π.χ. πολύ ψηλά κονδύλια για κάθε φοιτητή) θα μετρήσουν 240, και άντε μετά να τους διαψεύσεις.
Άποψη:
Το κάτω όριο μπαίνει με τα λεφτά/ανά φοιτητή (στην ουσία η πολιτεία πληρώνει τα δίδακτρα). Το πάνω μπορεί να μπεί μόνο με τη συγκριτική αξιολόγηση ιδρυμάτων/τμημάτων (άλλο μεγάλο καπέλο). Είναι λογικό να μην δίνεις περισσότερους φοιτητές στα ιδρύματα που παράγουν τους χαμηλότερης ποιότητας πτυχιούχους.
Airetikos k.a. poly kales idees. Prepei na
anaferw oti h elliniki koinwnia kai ta para
panw sxolia einai poly epikentrwmena stis proptyxiakes spoudes. Opote tha itan kalo,
ta panepistimia (me tin arwgi tou Y.P. pithanotata) na antagwnistoun stin proselkisi
metaptyxiakwn foititwn; Oloi oi aristoi pou
gnwrizw einai stin Ameriki kai an den exoun upotrofia apo to Harvard, spoudazoun me TA/RA
se dimosio Panepistimio. Vevaiws, aftoi oi
Aristoi, tha thelisoun na kanoun tis spoudes
tous stin ellada me vasi to diethnes epipedo metaptixiakwn spoudwn to opoio stirizetai stin erevna kai stin pragmatiki diethni axia twn kathigitwn.
Ρε Αν.ώνυμε, δεν κατάλαβα μου τη λες κιόλας; Επειδή έγραψα πέντε καλά πράγματα για τη Γερμανία και την Έδρα σημαίνει ότι παντρεύτηκα και το σύστημά της;
(περιέργως τις γαργάρες τις συνήθιζε κάποτε εδώ πέρα κι ένας που έγραφε με παρόμοιο τρόπο με σένα: ο Λ.Η. – αλλά μάλλον σύμπτωση θα είναι…)
Το θέμα με την υγεία και ΑΝ μπορείς να την χρεώσεις ξεχωριστά ανάλογα τη ζωή που κάνει ο καθένας είναι ένα τεράστιο ηθικοκοινωνικό ζήτημα που ξεφεύγει απ’την παρούσα συζήτηση. Φυσικά και μπορείς να είσαι υγιέστατος και να πέσει γλάστρα στο κεφάλι σου, αλλά μιλάμε πάντα για μια επιδημιολογική ποσοστοποίηση του ρίσκου με στατιστικά μέσα.
Στατιστικά λοιπόν, αν κάνεις κωλοζωή μάλλον θα χρησιμοποιήσεις το Εθνικό Σύστημα Υγείας πολύ πιο σύντομα και περισσότερο από κάποιον που είναι τέρας fitness και σωστής διατροφής. Αλλά το ΕΣΥ σε καμία περίπτωση δεν θα έρθει να σου πει γιατί έφτασες σ’αυτό το σημείο ούτε θα σ’επιβαρύνει οικονομικά για τις περασμένες επιλογές σου.
Κατ’αντιστοιχία δε βλέπω γιατί τα ΑΕΙ/ΤΕΙ θα πρέπει να ρωτάν ποιός θέλει να κάνει τις σπουδές για βιοποριστικούς λόγους και ποιός για την ψυχή της μάνας του.
Τις εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο δεν τις αντιμετωπίζω καθόλου γιατί ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ σ’ένα περιβάλλον πραγματικής αυτοδιοίκησης τις καθορίζουν τα εν λόγω πανεπιστήμια. Αν τώρα θέλει το κράτος να βάλει έξτρα κριτήρια για να μη βγουν χειρουργοί-χασάπηδες στο δρόμο ας τα βάλει καθολικά σε όλους, χωρίς όμως να επηρεάζει των ιδρυμάτων ξεχωριστά.
Το θέμα είναι ότι απ’τη στιγμή που το κράτος ΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ την «προσφορά για τριτοβάθμια εκπαίδευση» ΜΗΝ επιτρέποντας ιδιωτικά πανεπιστήμια να καλύψουν την έξτρα ζήτηση, τότε έχει τουλάχιστον ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να την καλύψει το ίδιο, επιτρέποντας στα δημόσια ιδρύματα υπό την εποπτεία του ν’αυξήσουν τις θέσεις τους όπως αυτά νομίζουν. Και να επιβραβευθούν αν το καταφέρουν καλά και αποδοτικά, μειώνοντας την αρχική ζήτηση.
—-
κ. Μπριλάκη,
ΔΕΝ είμαστε αφελείς. Την κρίση για αν ένα Τμήμα έχει εγκαταστάσεις και προσωπικό ν’απορροφήσει 120 ή 240 φοιτητές μπορεί να την κάνει η ίδια η επιτροπή που αξιολογεί το επιστημονικό έργο του ιδρύματος. Και να βγάζει ένα πόρισμα (μπορείτε πχ μέχρι 150 με τις δομές που έχετε).
Την απάντηση φαντάζομαι την δίνεις κι εσύ μόνος σου λίγο πιο κάτω, αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες. Το ΥΠΕΠΘ θα πάψει να έχει εκτελεστικό ρόλο, κανείς όμως δεν πρότεινε να σταματήσει τους ελέγχους αξιολόγησης γενικότερα.
—
Kirk,
για τους μεταπτυχιακούς φοιτητές κι επιστημονικούς συνεργάτες καλύτερα να μιλήσουμε σε κάποιο άλλο θέμα γιατί είναι άλλο ένα πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΟ κεφάλαιο. Ιδιαίτερα η μισθοδοσία τους και η σχέση εργασίας που έχουν με τα ιδρύματα.
Kirk:
Το θέμα των μεταπτυχιακών είναι άσχετο με τους προπτυχιακούς. Ο άριστος φεύγει για άλλες πολιτείες γιατί εκεί υπάρχουν και οι σοβαρές υποδομές για να κάνει έρευνα. Άσε που το νομικό πλαίσιο είναι και διαφορετικό. Εδώ στο Γιουνανιστάν, προσπαθώ να πείσω το πανεπιστήμιο ότι ο διδακτορικός που θα έρθει εκτός Ελλάδος (με Ευρωπάϊκό πρόγραμμα) οφείλει να έχει σύμβαση μισθωτού με το πανεπιστήμιο βάσει των κανονισμών, και αυτοί μου λένε να πω στον ξένο φοιτητή να βγάλει μπλοκάκι στο ΤΕΒΕ και να κόβει αποδείξεις διότι έτσι λέει είθισται στην Ελλάδα!!! Οπότε όπως λέει κι ο Μιχαηλίδης ας μην αγγίξουμε το θέμα εδώ καθόλου.
Αυτό το πράγμα με τα μπλοκάκια… Όλοι οι διδακτορικοί και μεταπτυχιακοί που βρίσκονται σε ερευνητικά προγράμματα με μπλοκάκια πληρώνονται.
@Μιχαηλίδης: Διαφωνούμε στο ποιές είναι οι υποχρεώσεις του κράτους λοιπόν. Οκ, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Ακόμα δεν έχω καταλάβει όμως αν έχεις καμμια ένδειξη ότι αυτό που προτείνεις είναι καλό/σωστό, εκτός από το ότι σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξες μόνος σου.
Έχουμε ξαναγράψει εδώ ότι ένα μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ότι πολλοίουν ότι ξέρουν τη λύση! και η λύση αυτή είναι πρωτότυπη, «ελληνική»¨. Καλόπιστοι άνθρωποι, που βλέπουν και καταλαβαίνουν τα προβλήματα, όταν έρθει η ώρα να συζητηθούν οι λύσεις δεν αρκούνται στις ήδη δοκιμασμένες λύσεις (ανά την υφήλιο) — το μόνο πλεονέκτημα της καθυστέρησης άλλωστε αυτό είναι: ότι πολλά προβλήματα τα έχουν λύσει ήδη άλλοι…. Αλλά θέλουν να προτείνουν τη δική τους λύση, και προκειμένου να μην προκριθεί μια άλλη λύση, ας μείνουμε εδώ που είμαστε. Και βέβαια, μένουμε εδώ που είμαστε… Είναι που είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να πιέσουν για αλλαγές, δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε σε ένα βασικό πλαίσιο κατευθύνσεων….
Και βέβαια, για το καφενείο, δεν είναι πολύ ενδιαφέρον αν όλοι πουν «το σημαντικό είναι κάτι να γίνει προς τη σωστή κατεύθυνση, ας προσαρμόσουμε το γερμανικό/σουηδικό/χχχ σύστημα, που έχουν τους ίδιους στόχους και δουλεύουν καλά.» Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να αρχίσει ο ένας να λέει «να αυξηθούν οι εισακτέοι» ο άλλος να λέει «να ανοίξουν ιδιωτικά ΑΕΙ», ο τρίτος πχ κάτι άλλο, και περνάει η ώρα…
Για το συγκεκριμένο θέμα μας τώρα: Εγώ δεν καταλαβαίνω τι εργαλεία έχει το κράτος στο σύστημα που προτείνεις ώστε να σταματήσει την Ιατρική Αθηνών από
α) να προσφέρει του χρόνου 10 θέσεις εισακτέων, μόνο στους γόνους υπαρχόντων μελών ΔΕΠ
β) να προσφέρει του χρόνου 1500 θέσεις εισακτέων και, αφού μπουν, να αρχίσει να διαμαρτύρεται ότι το κράτος δε στηρίζει τα ΑΕΙ, να δείτε δεν έχουμε εργαστήρια, να φωνάζουν οι φοιτητές ότι δεν χωράνε κλπ κλπ.
Αυτό το παρουσιάζεις λες και έγραψα τα συμπεράσματά μου ως «πεφωτισμένος δικτάτορας» κάνοντας γαργάρα την όλη μου επιχειρηματολόγηση ως εδώ.
Παρουσιάζεις τις προτάσεις μου ως «καφενείου». Αγαπητέ στο καφενείο θα σου έλεγα να γίνει έτσι γιατί έτσι το «νιώθω» ή μου κάνει αίσθηση, δεν θα καθόμουν να τεκμηριώσω γιατί πιστεύω ό,τι πιστεύω.
—
Είναι σαφές πως διαφωνούμε στις υποχρεώσεις του κράτους. Για μένα το κράτος πρέπει να εξυπηρετεί τον πολίτη, και όχι ανάποδα. Τα πανεπιστήμια βρίσκονται για να εξυπηρετούν την ανάγκη για γνώση/έρευνα, όχι για να επανδρώνουν με δημόσιους υπαλλήλους την περιφέρεια.
Απ’τη στιγμή που υπάρχει ζήτηση σε ορισμένα γνωστικά αντικείμενα (πρόσεξε: λέω γνωστικά αντικείμενα, και όχι επαγγελματικούς κλάδους!*) το κράτος ΟΦΕΙΛΕΙ να την καλύψει. Την δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση όλη την πληρώνουν εμμέσως με τους φόρους, γιατί λοιπόν όλοι να μην χαίρονται τους καρπούς της;
*φτάνει πια με την χρήση των ΑΕΙ/ΤΕΙ ως «φίλτρα» για την αγορά εργασίας και την προστασία των κλάδων. Εξάλλου αυτά πλέον στην Ενωμένη Ευρώπη ελάχιστα μπορούν να φρενάρουν τις εισροές Ξένων ή Ελλήνων παλλινοστούντων πτυχιούχων. Η αγορά εργασίας είναι ανοιχτή!
Και για να συνεχίσω τον παραλληρισμό με το ΕΣΥ, φαντάσου τα δημόσια νοσοκομεία μιας πόλης να ήταν υπερπλήρη από ασθενείς σε μονάδες αιμοκάθαρσης και να λέγαν στους επόμενους που φτάνουν: «λυπόμαστε! δεν υπάρχει χώρος, βρείτε κάτι άλλο να αρρωστήσετε και προπαντώς σε άλλη πόλη!»
Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Και μετά μου λες για καφενεία και ο καθένας με το μακρύ του και το κοντό του.
—
Όσο για τα συγκεκριμένα ερωτήματα που θέτεις στο τέλος:
(α) Οι ΑΔΙΑΒΛΗΤΕΣ εξετάσεις που θα ΕΛΕΓΧΟΝΤΑΙ (αλλά όχι οργανώνονται) για την εγκυρότητά τους απ’το ΥΠΕΠΘ. Αν ανοίξει το ΕΚΠΑ 10 θέσεις μόνο θα πάρει και λεφτά απ’το κράτος για 10 θέσεις μόνο… Άσε που δεν θα μπορεί να δικαιολογήσει τόσο προσωπικό και θα του παγώσουν προσλήψεις, προκηρύξεις, κλπ.
(β) Και το άλλο άκρο δεν προβλέπεται καθώς το ανώτατο όριο θα μπορεί να ορίζεται μετά από αντικειμενική αξιολόγηση των δομών, προσωπικού, κλπ. Δες συζήτηση με Μπριλάκη πιο πάνω.
Και οι δυο απαντήσεις σου δείχνουν ότι η πρότασή σου αποτελεί θεωρητικό και μόνο κατασκεύασμα και ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με εφαρμογή. ΄Τι με νοιάζει εμένα ως υποψήφιο αν η Ιατρική δε θα έχει …. νέες προσλήψεις … του χρόνου, αν φέτος βγάλει ξαφνικά 10 θέσεις εισακτέων. Όσο για την «αντικειμενική αξιολόγηση των δομών, προσωπικού» κλπ, τι να πρωτοσχολιάσω; Ότι με βάση τα διαθέσιμα ανά φοιτητή τετραγωνικά χώρου, στο ΟΠΑ έπρεπε κάθε τμήμα να έχει 30 άτομα και στη Νομική Αθηνών το ίδιο; Η’ ότι σε μια πρόταση (sentence) υποθέτεις ανύπαρκτες ως σήμερα δομές και τις χρησιμοποιείς για να δικαιολογήσεις μια πρόταση (proposal) την οποία κατα τα άλλα θεωρείς κατάλληλη για εφαρμογή όχι μετά από ένα συνολικό μετασχηματισμό των ΑΕΙ αλλά (αν κατάλαβα καλά) και σήμερα;
Ρε Αν.ώνυμε, είσαι σοβαρός;
Μάλλον δεν θα είσαι για να λες ότι με το έτσι θέλω μια Ιατρική με ΔΕΠ εκατοντάδες άτομα απ’τη μια μέρα στην άλλη για να μπουν και καλά οι γόνοι θα ανοίγουν 10 θέσεις. Είπαμε αυτοδιοίκηση, αλλά αυτό δε σημαίνει πως τα ιδρύματα δε λογοδοτούν στην κοινωνία για τις επιλογές τους. Πώς δηλαδή με κατ’εσέ- που είσαι «πρακτικός» άνθρωπος- θα δικαιολογούσαν το άνοιγμα των 10 μόνο θέσεων απ’τις 200;
Αυτό είναι το πιο φανταστρουμφικό σενάριο που έχω ακούσει ποτέ μου. Και δε συμφέρει ούτε στο Τμήμα για τους εξής χειροπιαστούς λόγους:
α) αν βάλουν 10 φοιτητές, θα πάρουν και κονδύλια για 10 φοιτητές… τους συμφέρει; ΟΧΙ! Είπαμε υπάρχει inbreeding στην Ιατρική Αθηνών αλλά δε μπορεί δεκάδες καθηγητών να είναι πατεράδες, θείοι, και νονοί αυτών των φοιτητών που «πρέπει» να μπουν πάση θυσία.
β) ακόμα κι αν πούμε- αποκλειστικά για νοητική άσκηση- ότι ανοίγουν 10 θέσεις, ποιός δίνει εγγυήσεις στους καθηγητοπατέρες ότι θα μπουν τα τέκνα τους; ίσα ίσα, ο ανταγωνισμός θα είναι ακόμα πιο μεγάλος
γ) οι εξετάσεις ανεξάρτητα τις μορφής τους θα είναι αδιάβλητες και αντικειμενικές, αυτή είναι η μόνη ρήτρα επέμβασης απ’το ΥΠΕΠΘ
Στον αντίποδα του νοητικού σου κατασκευάσματος: τι θα γίνει αν λέγαν να βάλουν 1500 φοιτητές;
α) θα τους βάζαν που; υπάρχει τόσο μεγάλο αμφιθέατρο; τα εργαστήρια και οι θάλαμοι χωράνε τόσους χωρίς να χαθεί μια καλή [προκαθορισμένη απ’το ΥΠΕΠΘ για όλους] αναλογία διδασκόντων-σπουδαστών;
β) υπάρχει αρκετό προσωπικό (ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ, κλπ) να καλύψει 1500 φοιτητές για τις ώρες που απαιτούνται να διδαχθούν; υπάρχουν αρκετά νοσοκομεία και ασθενείς-ανά-φοιτητή για να εξασκηθούν;
Όπως βλέπεις τα άκρα εξαιρούνται απ’το ίδιο το σύστημα έτσι και τα ΑΕΙ/ΤΕΙ ορίζουν τα Τμήματά τους κοντά στην πραγματική τους δυνατότητα και ζήτηση για το αντικείμενο.
Τέλος, φυσικά και είναι θεωρητική η όλη παραπάνω συζήτηση απ’τη στιγμή που δε με λένε Στυλιανίδη. Αλλά διόλου ανεφάρμοστη αν υπήρχε η πολιτική θέληση και με ελάχιστες ανατροπές.
Τα ΑΕΙ/ΤΕΙ επαναποκτούν τον πρωταρχικό τους ρόλο (διδαχή/έρευνα) και αυτοδιοικούνται πραγματικά. Τις θέσεις τις καθορίζουν ανάλογα με τις δυνάμεις τους (που επιβεβαιώνει το ΥΠΕΠΘ) και τις θέτουν αναλογικά με τη ζήτηση που υπάρχει σε κάθε γνωστικό αντικείμενο.
Τέλος.
Για να ανακεφαλαιώσουμε:
— Πιστεύεις πραγματικά ότι υπάρχουν τμήματα υψηλής ζήτησης που χωράνε περισσότερο κόσμο *σήμερα*; Πες μας ένα*.
— Πιστεύεις ότι υπάρχουν τμήματα υψηλής ζήτησης που έχουν περισσότερους εισακτέους από όσους χωράνε;
— Με βάση το ανωτέρω, κατ’αρχήν η πρότασή σου πιστεύεις ότι θα οδηγήσει σε αύξηση ή μείωση των εισακτέων σε τμήματα υψηλής ζήτησης; Πως ταιριάζει η απάντηση αυτή με το γενικό σκεπτικό «όλοι στις σχολές που θέλουν»;
— Λες το ΥΠΕΠΘ να καθορίζει τις αντικειμενικές δυνατότητες των ιδρυμάτων να εκπαιδεύσουν και να ελέγχει αν οι εξετάσεις που το καθένα ανεξαρτήτως θα διοργανώνει είναι αδιάβλητες και αντικειμενικές.
Το πρώτο γίνεται ήδη. Με αυτό ακριβώς τον τρόπο καθορίζονται οι εισακτέοι. Το δεύτερο είναι ένας γραφειοκρατικός εφιάλτης! Φαντάζεσαι υπηρεσία του υπουργείου να πρέπει να ελέγξει τα θέματα των εξετάσεων σε κάθε τμήμα!!;; Η’ μήπως ο έλεγχος θα είναι μετά απο καταγγελίες; Τότε ο καταγγέλλων μπορεί να είναι σίγουρος ότι δεν θα μπει ποτέ στο εν λόγω τμήμα, σωστά; Η’ μήπως το ΥΠΕΠΘ θα μπορεί να πει «η τάδε αδικήθηκε, κάντε την δεκτή»;
Τα τμήματα και τα ΑΕΙ γενικά δεν έχουν τιμήσει με τις ενέργειές τους την αυτοδιοίκηση. Σε ένα περιβάλλον έλλειψης εσωτερικού ελέγχου και κοινωνικής συνείδησης, η αυξημένη αυτοδιοίκηση νομοτελειακά θα οδηγήσει σε μεγάλα παρατράγουδα, ακριβώς στα ήδη προβληματικά από αυτή την άποψη τμήματα.
Μετά από αυτό, πάμε στο «τα πανεπιστήμια (και το Υπουργείο) οφείλουν να ικανοποιούν τη «ζήτηση για γνώση»», και … δέσαμε.
* Αστεία-αστεία, ίσως υπάρχει ένα. Άκουσα οτι η Πληροφορική του ΑΠΘ, με 30 μέλη ΔΕΠ, του χρόνου θα πάρει 60 εισακτέους…
Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που σπουδάζει αντικείμενα που (α) ξεφεύγουν απ’τις πρώτες 4-5 επιλογές του και (β) σε διαφορετικές πόλεις απ’αυτές που θα επιθυμούσε. Αυτό και μόνο αυτό φτάνει για να καταλάβεις ότι πολύς κόσμος μη μπαίνοντας στο Τμήμα που θέλει πηγαίνει σ’ένα άλλο πολύ χαμηλότερο στις επιλογές και σε μια έδρα που δεν θα ήθελε να κάνει τα φοιτητικά του χρόνια.
Το Υπουργείο γνωρίζει αναλύοντας τα μηχανογραφικά και τις επιλογές των παιδιών ποιές σχολές έχουν μεγάλη ζήτηση και ποιές όχι. Το ίδιο και τα ΑΕΙ/ΤΕΙ. Ξέρουν ποιά Τμήματά τους σφίζουν από υποψήφιους και ποιά δε δικαιολογούν ν’ανοίξουν για το ακαδημαϊκό έτος, ιδιαίτερα στην περιφέρεια.
Εε, απ’αυτούς τους αριθμούς μπορεί να προσδιοριστεί ποιές Σχολές/Τμήματα πρέπει να πριμοδοτηθούν και ποιές όχι. Μα φυσικά αυτές που παίρναν 100 άτομα ενώ τις είχαν ως πρώτες επιλογές 500-1000. Τουναντίον αυτά που δε συμπληρώνουν ούτε το 1/5 απ’τις θέσεις τους πώς δικαιολογούν τα πάγια ετήσια έξοδά τους;
Αν τα πανεπιστημιακά και τεχνολογικά ιδρύματα είχαν το πράσινο φως να καθορίζουν μόνα τους τις θέσεις στα Τμήματα σε συνδυασμό μ’ένα μηχανισμό που να δίνει κονδύλια με βάση τους υποψήφιους που δέχονται τότε θα προσπαθούσαν να μεγιστοποιήσουν τις θέσεις στις Σχολές ζήτησης, ελαχιστοποιώντας παράλληλα εκείνες που έτσι κι αλλιώς δε μαζεύουν κόσμο (για να αποταμιεύσουν κιόλας).
Συνεχίζεις να εκτροχιάσεις τη συζήτηση μιλώντας για το ΥΠΕΠΘ. Το ΥΠΕΠΘ θα έχει ελεγκτικό ρόλο απλά. Θα ελέγχει μονάχα αν οι εξετάσεις που τα ιδρύματα μόνα τους θα οργανώνουν πληρούν προδιαγραφές διαφάνειας και αξιοκρατίας. Και θα αξιολογεί το έργο του ΔΕΠ και την καταλληλότητα των δομών των ιδρυμάτων για να αποφαίνεται έναν μέγιστο αριθμό των φοιτητών που αυτά μπορούν να δεχθούν ανά Τμήμα. Ανεξάρτητα και εκτός από κάθε εκτελεστικό μπλέξιμο.
Σχεδόν κανένα άλλο εκτελεστικό έργο δεν πρέπει να μείνει στο ΥΠΕΠΘ, οπότε όλους εκείνους τους γραφειάδες που ως τώρα γράφαν στα τετραδιάκια τους πόσοι φοιτητές θα μπαίνουν σε κάθε Τμήμα και τι θέματα να βάλουν στις Πανελλαδικές, ΜΕΤΑΦΕΡΕ τους στις αντίστοιχες υπηρεσίες που να ελέγχουν τις διαδικασίες στα αυτοδύναμα ΑΕΙ/ΤΕΙ.
Εν κατακλείδι, ΦΥΣΙΚΑ και επιμένω στο «τα πανεπιστήμια οφείλουν να ικανοποιούν τη «ζήτηση για γνώση»». Αυτό μας έλειπε να ικανοποιούν μονάχα τα συμφέροντα των κλειστών συντεχνιών ή την απασχόληση δημοσίων υπαλλήλων στην περιφέρεια.
Από τη συνέντευξη του ΓΑΠ στη ΔΕΘ:
http://www.pasok.gr/portal/gr//66366/7/7/1/showdoc.html
Π. ΠΛΙΑΤΣΟΣ («TOP CHANNEL» – «ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ»): Κύριε Πρόεδρε, χθες το βράδυ κατά τη διάρκεια της ομιλίας σας προσδώσατε ιδιαίτερη βαρύτητα στον τομέα της παιδείας. Πριν από λίγο σας άκουσα να μιλάτε και για περιφερειακή ανάπτυξη. Πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκαν οι βάσεις εισαγωγής στα Πανεπιστήμια και διαπιστώθηκε η συνεχιζόμενη δραματική συρρίκνωση φοιτητών σε πολλά περιφερειακά τμήματα των ΤΕΙ, ως απόρροια κυρίως της περίφημης βάσης του 10.
Αυτή η συρρίκνωση έχει μεγάλες εκπαιδευτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες για πόλεις της ελληνικής περιφέρειας στις οποίες κυρίως οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διέσπειραν δεκάδες Τμήματα ΑΕΙ και κυρίως ΤΕΙ, χωρίς όμως να εξασφαλίσουν και τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την εύρυθμη λειτουργία τους.
Σε μία ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πως θα αντιστρέψετε αυτή την αρνητική εικόνα; Θα καταργήσετε τη βάση του 10 ή θα πάρετε κάποια άλλα μέτρα; Σας ευχαριστώ.
Γ. Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: Πολλά είναι αυτά που πρέπει να γίνουν στην παιδεία και, σίγουρα, δεν είναι μόνον η κατάργηση της βάσης του 10, είναι η αλλαγή του εξεταστικού συστήματος. Αλλά η επιβολή της βάσης του 10 είναι που, πρώτα απ’ όλα, δημιούργησε τεράστια προβλήματα σε μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων, που τους έκοψε ουσιαστικά το δρόμο να πάνε να σπουδάσουν.
Αλλά να σας πω κάτι για τη βάση του 10. Σκεφτείτε μια χρονιά έναν κολυμβητή να κολυμπάει για να πιάσει ένα όριο, σε μια θάλασσα που είναι λάδι. Και σκεφτείτε έναν κολυμβητή την επόμενη χρονιά, να έχει δύο μέτρα κύματα και να πιάσει το ίδιο όριο. Δεν είναι ίσα μέτρα και ίσα σταθμά. Έτσι είναι το σύστημα σήμερα.
Η βάση του 10, δεν είναι βάση του 10. Είναι ανάλογα με τη δυσκολία των θεμάτων που βάζουν οι εξεταστές στο Υπουργείο Παιδείας. Ένα σωστό σύστημα θα είχε αντικειμενικά κριτήρια για το ποια είναι η βάση. Δεν υπάρχει. Είναι σχετικά τα κριτήρια.
Αυτό το οποίο εμείς θέλουμε είναι, ένα εξεταστικό σύστημα, όπου δεν θα βάζουμε εμείς το κριτήριο, εάν είσαι καλύτερος από το διπλανό σου. Για να πάω πάλι σε ένα αθλητικό παράδειγμα, σκεφτείτε να ανταγωνίζονται, να συναγωνίζονται αθλητές μεταξύ τους για ένα μαραθώνιο. Το σημερινό σύστημα, το δικό μας, λέει «οι 100 πρώτοι θα μπουν».
Το σωστό σύστημα είναι να πούμε, όσοι πιάσουν 4 ώρες, θα μπουν. Μια χρονιά μπορεί να είναι 100, την επόμενη μπορεί να είναι και 200. Και εκεί, όμως, σημαίνει να υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία των Πανεπιστημίων. Είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο, όπου ο υπουργός αποφασίζει για το πόσα παιδιά θα μπουν σε κάθε Τμήμα, πόσοι θα γίνουν μηχανικοί, πόσοι παιδαγωγοί, πόσοι αρχιτέκτονες, πόσοι μαθηματικοί κλπ.
Η μόνη χώρα που είχε παλαιότερα ένα τέτοιο σύστημα ήταν η Σοβιετική Ένωση. Εμείς έχουμε παραμείνει σε αυτό το σύστημα. Θα έπρεπε να υπάρχει η ευελιξία των Πανεπιστημίων, ανάλογα με τον αριθμό των φοιτητών, αυτοί που έχουν τα κριτήρια, να μπορούν να εισάγονται.
Αυτό, πρώτα απ’ όλα, θα αποδεσμεύσει το Λύκειο από το Πανεπιστήμιο. Να ξέρει ο νέος ότι θα πρέπει να φτάσει σε ένα επίπεδο. Όχι ότι θα πρέπει να είναι καλύτερος απ’ τον άλλον. Θα φτάσει σε ένα επίπεδο. Αν φτάσει σε αυτό το επίπεδο, το οποίο θα πιστοποιείται από ένα απολυτήριο σοβαρό, θα έχει δικαίωμα να μπαίνει στο Πανεπιστήμιο.
Εάν είναι περισσότεροι οι υποψήφιοι, θα πρέπει να υπάρξει επιπλέον χρηματοδότηση για τα Πανεπιστήμια, για να μπορούν να καλυφθούν αυτές οι επιπλέον θέσεις. Και βεβαίως, θα πάμε και σε ένα ακόμα μέτρο, για να μην χρειάζεται να αποφασίζει ο νέος από τα 15 του, ουσιαστικά, για το τι θα σπουδάσει, σε μια εποχή όπου υπάρχουν τόσες αλλαγές και σε μια εποχή όπου μπορεί να μην έχει ωριμάσει το παιδί για τις επιλογές του.
Σκεφτείτε, να σας δώσω εδώ ένα παράδειγμα, μπαίνουμε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Σήμερα, μπαίνει ο άλλος, σπουδάζει Παιδαγωγική και βγαίνει παιδαγωγός. Γιατί να μην μπαίνει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και, μετά από ένα χρονικό διάστημα, να αποφασίζει τι θέλει να βγει. Να δοκιμάσει. Ή να συνδυάσει. Ένας παιδαγωγός να πάρει και management. Ένας παιδαγωγός να πάρει και ψυχολογία. Ένας παιδαγωγός να πάρει και κοινωνιολογία. Και θα βρουν πάρα πολλά επαγγέλματα στο τέλος. Πάρα πολλά επαγγέλματα.
Ποιος είναι πιο εύκολο να τον προσλάβει, ποια αγορά είναι πιο σωστή, για να υπάρχουν οι δυνατότητες πρόσληψης, θέσης εργασίας; Η αγορά που βγάζει τυποποιημένους, πολλούς, με το ίδιο ακριβώς επάγγελμα, με τις ίδιες ακριβώς ικανότητες, ή η αγορά που έχει μέσα της πάρα πολλές δυνατότητες νέων επαγγελμάτων, νέων συνδυασμών; Και άρα, και νέων δυνατοτήτων για τα νέα παιδιά.
Άρα, λοιπόν, πάμε σε ένα σύστημα το οποίο θα αποδεσμεύσει το Λύκειο, θα φύγουμε από τη λογική της αποστήθισης, διότι αυτό θα μπορεί να είναι ένα εξεταστικό σύστημα που θα κρίνει και το ταλέντο, τις δυνατότητες. Και θα δώσουμε το δικαίωμα, με αντικειμενικά πάντα κριτήρια, τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ να αποφασίζουν ποια είναι τα βασικά κριτήρια που θέτουν και ποιες είναι οι δυνατότητες για να αναπτύξουν τους τομείς τους, τα Τμήματά τους.
Θα δώσουμε μεγαλύτερη δυνατότητα και ευχέρεια στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ να αποφασίζουν και για τα Τμήματά τους, και για τα πτυχία τα οποία θα δίνουν, ώστε να μπορούν να εξελίσσονται και να αναπτύσσονται.
Και να συνδεθούν επιτέλους και με τις ανάγκες της τοπικής ή περιφερειακής κοινωνίας. Και με την παραγωγή, και με τον πολιτισμό, και με την κοινωνία, και με οποιαδήποτε άλλα ζητήματα μπορεί να υπάρχουν στην περιοχή, νοσοκομεία κλπ.
Σύνδεση, ευελιξία, άνοιγμα του Πανεπιστημίου, ώστε να γίνει ένας αναπτυξιακός φορέας και, η νεολαία, ο πολίτης να έχει και δικαίωμα στην παιδεία, και το ταλέντο του να αξιοποιείται, να μην ισοπεδώνεται, και να μπορεί να είναι σίγουρος ότι, αν φτάσει σε ένα επίπεδο σπουδών, θα μπει στο Πανεπιστήμιο, θα μπει στο ΤΕΙ, θα μπορεί να συνεχίσει.
Όλα αυτά χρειάζονται θεσμικές αλλαγές, απαιτούν όμως και σωστή χρηματοδότηση. Βάζουμε ως πρώτη προτεραιότητα την παιδεία, γι´ αυτό έχω ανακοινώσει 5% του ΑΕΠ για τα εκπαιδευτικά ζητήματα, συν άλλο ένα 2% για την έρευνα, συνολικά δηλαδή, ένα 7% για παιδεία και έρευνα. Διότι εκεί είναι το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, εκεί είναι το μέλλον των παιδιών μας, εκεί είναι το μέλλον της ανταγωνιστικότητάς μας και των δυνατοτήτων μας για να έχουμε μια προοπτική σε αυτή τη διεθνή οικονομία.
Πρακτικά ο αριθμός των εισακτέων καθορίζεται με βάση το αναμενόμενο ποσό μεταγραφέντων στις υψηλόβαθμες σχολές.Επίσης λαμβάνεται υπόψη ο αριθμός των φοιτητών εξωτερικού και η κοινωνική τους προέλευση.
Η λογική δηλαδή είναι κάπως έτσι:Διαπιστώνουμε οτι από εμπειρική παρατήρηση στην Ιατρική ΑΠΘ εισρέουν 500 άτομα με μεταγραφές στη συνολική διάρκεια φοίτησης.Εχουμε έναν επιθυμητό στόχο να τελειώνουν 700 τη σχολή κάθε έτος.(ο αριθμός καθορίζεται βάσει των επιδόσεων ΔΙΚΑΤΣΑ,χρόνων αναμονής για ειδικότητες,συνολικού αριθμού φοιτητών ιατρικών σχολών,μεταγραφέντων σε ιατρική Αθηνών κλπ).Αποφασίζεται δηλαδή οτι θα τελειώνουν κάπου 650 την ιατρική ΑΠΘ το χρόνο για να υπάρχουν ας πούμε 2500 νέοι συνολικά απόφοιτοι Ιατρικής το χρόνο.
Αφού οι 500 μπαίνουν με μεταγραφή,οι 150 θα μπουν με πανελλήνιες.Εμμέσως δηλαδή αναγνωρίζονται τα δικαιώματα γόνων κτλ,τα οποία θεωρητικά και φαινομενικά καταπατώνται με τις πανελλήνιες.
Αν θέλαμε όλα να καθορίζονται με βάση το σύστημα εισαγωγής με ρεαλιστικό τρόπο(δηλαδή λαμβάνοντας υπόψη όλα τα επιμέρους συμφέροντα και τους συσχετισμούς) θα έπρεπε το σύστημα εισαγωγής να λαμβάνει υπόψη:
1.Βαθμολογία σε στανταρισμένες εξετάσεις
2.Σχολείο στο οποίο τελείωσς ο υποψήφιος και βαθμολογία σχολείου
3.Κοινωνική προέλευση υποψηφίου(ειδική μοριοδότηση για παιδιά γιατρών,ακάμα μεγαλύτερη για παιδιά καθηγητών)
4.Εθελοντική εργασία
5.Ψυχολογική καταλληλότητα
6.Συνέντευξη
7.Προσωπική δήλωση για τους σκοπούς του υποψηφίου και γιατί επέλεξε την ιατρική
8.Φωτογραφία υποψηφίου
9.Φύλο
10.Φυλή
11.Εισόδημα γονέων
12.Δράση σε εξωσχολικές οργανώσεις,εκθέσεις των καθηγητών σχολείου για τη συμπεριφορά του,τιμητικές διακρίσεις,δημοσιεύσεις,συμμετοχή σε συλλόγους
Εάν φτιάξεις ένα τέτοιο σύστημα προσομοιάζεις κάπως τις πραγματικές απαιτήσεις για γιατρούς.Αυτό στην Ελλάδα γίνεται έμμεσα χωρίς σκέψη με βάση τους νόμους της ζωής.(π.χ. απωλιθώνουμε ένα σύστημα όταν δεν τραβάει,δίνουμε διαφορετικούς βαθμούς ελευθερίας σε διάφορες μεθόδους,συνεχώς ανακατανέμουμε και αναπροσαρμόζουμε ανάλογα με τα εκάστοτε δεδομένα και τεκταινόμενα κτλ,προκειμένου να εξασφαλιστεί τελικά ο στόχος τα συγκεκριμένα άτομα να καταλάβουν συγκεκριμένες θέσεις(καμία σχέση με το απρόσωπο των πανελληνίων εξετάσεων κτλ).
Αντιδρούν οι πρυτάνεις των Πολυτεχνείων
Την αντίθεση τους στο σχεδιασμό του υπουργείου Παιδείας για την κοινή οργάνωση προγραμμάτων προπτυχιακών σπουδών μεταξύ πανεπιστημίων και ΤΕΙ εξέφρασαν οι πρυτάνεις των πολυτεχνικών σχολών της χώρας, που συνεδρίασαν την Τρίτη στα Χανιά.
Όπως δήλωσε ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης, καθηγητής Ιωακείμ Γρυσπολάκης, το θέμα θα έρθει στη σύνοδο των πρυτάνεων των ΑΕΙ όλης της χώρας, που θα πραγματοποιηθεί στα Ιωάννινα.
«Είμαστε κάθετα αντίθετοι. Δεν είναι ίδιο το επίπεδο των ΤΕΙ, με αυτό των Πανεπιστημίων» υποστήριξε ο κ. Γρυσπολάκης. Όπως ανέφερε, για την απόκτηση πτυχίων στα ΤΕΙ απαιτείται ένα χρονικό διάστημα 3,5 χρόνων σπουδών, με ένα εξάμηνο πρακτικής άσκησης σε μια επιχείρηση, ενώ για τα Πανεπιστήμια απαιτούνται πέντε χρόνια σπουδών.
Σύμφωνα με τον ίδιο, και το επίπεδο των διδασκόντων μεταξύ Πανεπιστημίων και ΤΕΙ είναι διαφορετικό. Στη σύνοδο δε, τέθηκε από το ΤΕΕ το ζήτημα της δυνατότητας των πολυτεχνικών σχολών να εισέρχονται στο πεδίο των μελετών.
«Είπαμε ότι τα Πολυτεχνεία, για να μην έρχονται σε αντίθεση με τους μελετητές – μέλη του ΤΕΕ, δηλαδή τους διπλωματούχους μηχανικούς, θα πρέπει να δέχονται την εκπόνηση μελετών, μόνο όταν αφορά έρευνα και όταν αφορά εξειδικευμένο επιστημονικό αντικείμενο» υπογράμμισε ο κ. Γρυσπολάκης.
ΑΠΕ – ΜΠΕ
9/6/2009
KA8HMERINH
Κόντρα Πολυτεχνείων και Πανεπιστημίων
Του Αποστολου Λακασα
Μία… περίεργη κόντρα αναπτύσσεται μεταξύ Πολυτεχνείων και Πανεπιστημίων επειδή ορισμένα πανεπιστημιακά τμήματα φέρουν στον τίτλο τους τη λέξη «μηχανικός» ή επιδιώκουν να μετονομαστούν σε «τμήματα μηχανικών», με στόχο να αποκτήσουν πρόσβαση σε έναν κλάδο με ισχυρά επαγγελματικά δικαιώματα.
«Μπορεί το Τεχνικό Επαγγελματικό Επιμελητήριο να μην εγγράφει ως μέλη τους αποφοίτους πανεπιστημιακών τμημάτων, όμως έτσι προκαλείται σύγχυση», αναφέρει στην «Κ» ο πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης κ. Ιωακείμ Γρυσπολάκης, ο οποίος θα είναι ο οικοδεσπότης στα Χανιά της αυριανής συνάντησης πρυτάνεων πολυτεχνείων και κοσμητόρων πολυτεχνικών σχολών. Οπως εξηγεί, οι ηγεσίες των πολυτεχνείων ζητούν τη θέσπιση προϋποθέσεων, υπό τις οποίες η ακαδημαϊκή κοινότητα, η Πολιτεία και το ΤΕΕ θα κάνουν αποδεκτά τα διπλώματα από τα τμήματα μηχανικών. Ο πρύτανης προτείνει ως προϋποθέσεις, μεταξύ άλλων, τα διορισμένα μέλη ΔΕΠ να είναι στην πλειονότητά τους μηχανικοί στο βασικό πτυχίο. Επίσης, τα μέλη ΔΕΠ, χωρίς βασικό δίπλωμα μηχανικού, να έχουν μεταπτυχιακό και διδακτορικό δίπλωμα σε απολύτως συναφές αντικείμενο. Τέλος, στα πανεπιστημιακά τμήματα να υπάρχουν εργαστήρια για τα μαθήματα μηχανικού. «Σε Τμήμα Μηχανικών ελληνικού πανεπιστημίου υπηρετούν 10 διδάσκοντες εκ των οποίων οι τρεις είναι μηχανικοί. Σε άλλο, από τους 7 μόνον ένας είναι μηχανικός. Το πρόγραμμα σπουδών περιέχει στη μεγάλη πλειονότητα μαθήματα μη μηχανικών», αναφέρει.
Πιστοποιητικά
Επίσης, αύριο θα ανακοινωθεί ότι όλα τα πολυτεχνεία θα χορηγούν στους πτυχιούχους τους πιστοποιητικά στα οποία θα αναφέρεται ότι οι πενταετείς σπουδές τους αντιστοιχούν σε master. Το πιστοποιητικό ήδη λαμβάνουν οι απόφοιτοι ΕΜΠ. Οι πτυχιούχοι μπορούν να το αξιοποιήσουν στο εξωτερικό, αφού στην Ελλάδα οι πενταετείς σπουδές δεν αναγνωρίζονται ως master.