Από τις δημοσκοπήσεις που έχω διαβάσει στις εφημερίδες τα τελευταία δύο χρόνια, μιά από τις πιό διαφωτιστικές ήταν αυτή στην Καθημερινή πέρυσι. Ανάμεσα στα ερωτήματα ήταν και ένα για την αξία της εργασίας σε σχέση με αυτήν του ελεύθερου χρόνου:
Οι δύο στους τρεις Ελληνες (66%) θεωρούν ότι [ο ελεύθερος χρόνος] έχει μεγαλύτερη αξία από την εργασία, άποψη που συμμερίζεται εν τέλει μόνο το 48% των Ευρωπαίων, ενώ πιστοί στις δικές τους παραδόσεις, οι Γερμανοί εμφανίζουν ακριβώς την αντίστροφη από την Ελλάδα εικόνα με τους δύο στους τρεις να δίνουν το πρόκριμα στην εργασία, για να πάρουν έτσι τον ευρωπαϊκό κότινο εργατικότητος, στον αντίποδα των Κυπρίων που σε ποσοστό 69% προτιμούν τις… διακοπές.
Αυτό ταιριάζει απόλυτα στην εικόνα που έχω σχηματίσει για μας τους νεοέλληνες. Υπάρχει μιά μειοψηφία, γύρω στο 30%, που είναι δημιουργικοί, εργατικοί, και ακέραιοι. Και μιά πλειοψηφία γύρω στο 70% που προτιμάει το χαβαλέ, το καθισιό, την καλοπέραση, το βόλεμα, και τις λαμογιές. Φυσικά υπεραπλουστεύω. Η ακεραιότητα και η εργατικότητα δεν συνυπάρχουν πάντα, ούτε όλοι οι καλοπερασάκηδες είναι λαμόγια. Αλλά είναι νομίζω μιά χρήσιμη υπεραπλούστευση. Ο διαχωρισμός αυτός τέμνει εγκάρσια τους παραδοσιακούς ιδεολογικούς χώρους. Προσωπικά γνωρίζω δημιουργικούς και ακέραιους ανθρώπους που ανήκουν σε κάθε πολιτική παράταξη. Υπό αυτές τις συνθήκες, δεν είναι περίεργο που βρισκόμαστε στην κατάσταση που βρισκόμαστε. Η «φυλή του χαβαλέ» κυριαρχεί παντού: στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στην πολιτική, παντού. Η «φυλή της δημιουργίας» προσπαθεί, αλλά είτε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης (όλοι έχουμε ακούσει για κάποιο δημόσιο υπάλληλο που κάνει τη δουλειά πολλών άλλων που κάθονται), είτε σηκώνεται και φεύγει στο εξωτερικό για να δει μιάν άσπρη μέρα. Δεν είναι τυχαίο που όλο μιλάμε για αξιοκρατία και αξιοκρατία δεν βλέπουμε. Η κυρίαρχη «φυλή του χαβαλέ» ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ την αξιοκρατία (βλέπε αντιδράσεις στην κατάργηση της επετηρίδας και τη θέσπιση του ΑΣΕΠ. Βλέπε προσπάθειες της τωρινής κυβέρνησης για υπονόμευση του ΑΣΕΠ και την προώθηση ημετέρων).
Πού οφείλονται άραγε αυτές οι διαφορές π.χ. μεταξύ Ελλήνων και Γερμανών; Είναι θέμα γονιδίων, θέμα κλίματος, ή θέμα κουλτούρας η οποία μεταδίδεται από γενιά σε γενιά; Δεν είμαι σίγουρος. Ίσως ένας συνδυασμός των παραπάνω.
Μπορεί να αλλάξει ένας λαός; Υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία; Αν ναι, πώς; Φυσικά δεν είναι εύκολο, γιατί η κουλτούρα που προσφέρεται μέσω της οικογένειας, της τηλεόρασης, και του κοινωνικού περίγυρου ακολουθεί και αναπαράγει την κυρίαρχη ιδεολογία του χαβαλέ. Απαιτούνται θεσμικές μεταρρυθμίσεις (π.χ. νέο σύνταγμα που να ευνοεί την αξιοκρατία στην πολιτική), παρεμβάσεις στην εκπαίδευση, και επικοινωνιακές εκστρατείες (άρθρα σε εφημερίδες, μπλογκς κτλ). Όμως για τα πρώτα δύο χρειάζεται πολιτική εξουσία και το τρίτο χρειάζεται πολλή και συντονισμένη δράση.
Και χωρίς αλλαγή των συσχετισμών, η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα αν αυτό το 30% των δημιουργικών πολιτών βρισκόταν σε θέσεις εξουσίας (πολιτική, τοπική αυτοδιοίκηση, δημόσιοι οργανισμοί, διοικήσεις πανεπιστημίων, κτλ). Η ποιοτική διακυβέρνηση είναι αίτημα καθολικό. Όμως η «φυλή του χαβαλέ» θέλει ποιοτική διακυβέρνηση μέχρι εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα προνόμιά της. Θέλουν π.χ. μιά κυβέρνηση που να μπορεί να τους προστατεύσει από τις πυρκαγιές, αλλά όχι μιά κυβέρνηση που θα τους κατεδαφίσει τα αυθαίρετα. Θέλουν μιά κυβέρνηση που να διαχειρίζεται χρηστά τους δημόσιους πόρους αλλά όχι μιά κυβέρνηση που θα αυξήσει π.χ. το χρόνο συνταξιοδότησής τους κατά 2 χρόνια. Δυστυχώς, αυτό δεν γίνεται. Ένας δημιουργικός πολιτικός είτε αναγκάζεται να συμβιβαστεί για να επιβιώσει είτε αποβάλλεται από το σύστημα (π.χ. Μάνος, Ανδριανόπουλος). Ύστερα, οι ίδιοι αυτοί που άμεσα ή έμμεσα τους αποβάλλουν παραπονιούνται για κακή διακυβέρνηση.
Υπάρχει λύση; Τι πρέπει να κάνουν, πώς πρέπει να συντονιστούν οι δημιουργικοί άνθρωποι ώστε να πάρουν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας; Τεράστιο ερώτημα. Από την απάντηση όμως εξαρτάται το μέλλον της Ελλάδας.
Πρώτα από όλα, οι δημιουργικοί πολίτες δεν πρέπει να περιμένουν κάποιος να τους φωνάξει και να τους αναθέσει ευθύνες. Αν δεν διεκδικήσουν οι ίδιοι ρόλο στην πορεία της χώρας, δεν πρόκειται να τους δοθεί ποτέ. Χωρίς την συνεχή και αμείλικτη στηλίτευση της αναξιοκρατίας, αξιοκρατία δεν θα δούμε ποτέ. Δεύτερον, θέλει πολλή ψυχραιμία, υπομονή, και επιμονή. Κάθε μεταρρυθμιστική ή πολιτική πρόταση πρέπει να στηρίζεται με στοιχεία και επιχειρήματα. Κάθε αντίδραση πρέπει να ανασκευάζεται ορθολογικά. Όσο παράλογοι κι εθελοτυφλούντες να είναι οι «χαβαλέ», δεν μπορούν να αρνηθούν την αλήθεια αν κάποιος τους την παρουσιάσει ξεκάθαρα.
Δυστυχώς η «δημιουργική φυλή» είναι πολύ κουρασμένη από τις μάχες που δίνει καθημερινά σε προσωπικό επίπεδο. Πολλοί θεωρούν μάταιο τον αγώνα αυτό, και κοιτάνε να περισώσουν ό,τι μπορούν στην προσωπική τους ζωή ή στην επιστήμη τους. Και γω πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως χάνω το χρόνο μου. Αντί να κάθομαι να προσπαθώ να εξηγήσω τα αυτονόητα ή να κάνω διάλογο με κουφούς ή ανίδεους, θα μπορούσα να κοιτάω την καριέρα μου (την έχω ακούσει αυτή τη συμβουλή). Αλλά όλοι χρωστάμε κάτι σε αυτήν τη χώρα. Αυτή μας μεγάλωσε, αυτή μας σπούδασε. Πρέπει τουλάχιστον να ξεπληρώσουμε το χρέος αυτό. Που και που λαμβάνω ένα ηλεμήνυμα από κάποιον εντελώς άγνωστο που μου λέει, συνέχισε αυτό που κάνεις γιατί χρειαζόμαστε τέτοιες φωνές. Αυτό αξίζει περισσότερο από 4-5 papers παραπάνω. Αλλά φυσικά δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Χρειάζεται κι άλλοι να συνεισφέρουν στον αγώνα αυτό.
Έχουμε λόγους να είμαστε αισιόδοξοι; Τι να πω, δεν ξέρω. Πολύς κόσμος στην Ελλάδα διψάει για μιά νέα αλλαγή, αλλά δεν ξέρει ακριβώς τι πρέπει να είναι. Είμαι σίγουρος ότι αν οι δημιουργικοί άνθρωποι αποφάσιζαν να συντονιστούν και να παρέμβουν, θα είχαμε αποτέλεσμα. Η πρόκληση είναι να βρεθούν συγκεκριμένες, εύστοχες δράσεις που να περιέχουν μιά αμυδρή έστω προοπτική επιτυχίας. Μία πιθανή δράση είναι η δημιουργία think tanks για την επεξεργασία λεπτομερών λύσεων σε προβλήματα του τόπου (π.χ. φροντιστήρια, μέση εκπαίδευση, δημόσια υγεία, κτλ). Η Αμερική είναι γεμάτη από δαύτα. Μία άλλη δράση είναι η δημιουργία οργανώσεων που να κάνουν λόμπυ και να στηρίζουν οικονομικά (και διαφανώς) πολιτικούς υποψηφίους όλων των κομμάτων που συμμερίζονται τις ιδέες τους. Μία άλλη δράση είναι η έκδοση περιοδικών, εφημερίδων, βιβλίων, ή η δημιουργία τηλεοπτικών καναλιών (ο Καρατζαφέρης δηλαδή είναι πιό μάγκας;). Μιά άλλη δράση είναι η δημιουργία και η στήριξη νέων κομμάτων (προσωπικά βλέπω με πολύ θετικό μάτι την Φιλελεύθερη Συμμαχία αλλά και τους Οικολόγους-Πράσινους). Η πιό απλή δράση είναι φυσικά το στήσιμο ενός μπλογκ. Είναι εύκολο και δεν κοστίζει τίποτε. Είναι σημαντικό να ακουστεί η φωνή του κάθε δημιουργικού πολίτη. Μπορεί να είμαστε μειοψηφία, αλλά έχουμε δίκιο. Αυτό μετράει πολύ.
The darkest hour is just before dawn, λέει ένα αγγλικό ρητό.
Greek University Reform Forum 
Χάνεις το χρόνο σου.
Θέμη όλα καλά, αλλά το να θεωρείς ότι 1 ώρα ελεύθερου χρόνου έχει μεγαλύτερη αξία από μία ώρα παραπάνω εργασίας δεν είναι μεμπτό κατά την άποψή μου. Το μοντέλο «the more the better» δεν τους εκφράζει όλους. Βλέπε «δικαίωμα στην τεμπελιά», την κίνηση Take Back your Time, και άλλα τέτοια κατά καιρούς.
Φυσικά, συμφωνώ με όλα τα υπόλοιπα περι «meritocracy» που γράφεις, αλλά θα πρόσθετα ότι το 30% των δημιουργικότερων και τιμιότερων πολιτών που θα θέλαμε (μερικοί τουλάχιστον) να μας κυβερνάνε, δεν είναι απαραίτητα το 30% των εργατικότερων.
Πλημμύρα από δεκάδες σκέψεις (για να μην πώ εκατοντάδες ή περισσότερες) και συνειρμούς μου προκάλεσε το θέμα αυτό. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Θα μεταφέρω εδώ μερικούς (σκόρπιους ίσως) συνειρμούς που μου έμειναν μετά από αρκετή ώρα συλλογισμών.
Η έκφραση «χαβαλές νεοέλληνας» μου έφερε συνειρμούς από τις Ελληνικές ταινίες του ’60 (βασικά τις κωμωδίες) με τις οποίες μεγαλώσαμε και με τις οποίες μεγάλωσαν γενιές και γενιές (και μεγαλώνουν ακόμα).
Όσο αθώες και αν είναι(;) κάποιες από τις ταινίες αυτές, γυρισμένες και σε μια άλλη εποχή -την οποία οι περισσότεροι σημερινοί νέοι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν, έχουν πολλά από τα βασικά στοιχεία του σημερινού χαρακτήρα μας. Το σενάριο σχεδόν ίδιο (αν και αντιγραφή πολλές φορές από την Ιταλία):
«Φτώχια και καταπίεση στην αρχή, μετά η μικροκομπίνα ή το μεγάλο κόλπο, η κληρονομιά του θείου, το λαχείο, …… και τέλος η επιτυχία, το γλέντι (με την απλοχεριά σε στυλ Ωνάση) …. Και ζήσαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα. Κρυφοί πόθοι και όνειρα μιας δύσκολης εποχής. Γιατί να μην μπορούμε όλοι να ζήσουμε όπως ο Ωνάσης (αναμφίβολα ένα εθνικό μας σύμβολο – αλλά, μήπως μας έκανε και κακό;); Γιατί το παιδί μου να μην μπορεί να πάει στα μπουζούκια; Αφού δεν το έκανα εγώ ας το κάνει εκείνο….. Και δώστου το χαρτζηλίκι (..και το παιδί αραχτό στις καφετέριες και τα μπάρ ενώ το πάρτυ δεν λέει να τελειώσει). Αλλά το χαρτζηλίκι από κάπου πρέπει να βγεί. Ε, ας κάνω και ένα δωράκι στον εαυτό μου. …. Και το δωράκι μεγάλωνε και έγινε πολλαπλάσιο του μισθού!»
Απλά μου φαίνεται ότι εξελιχθήκαμε. Όλο το σύστημα έτσι δουλεύει.
Δεν ξέρω αν ο Θέμης χάνει το χρόνο του (όπως ισχυρίζεται η Τζένη). Εκείνο που καταλαβαίνω όμως είναι ότι αυτό το BLOG 1) ερεθίζει τη σκέψη και 2) αποδεικνύει την ανάγκη αλλά και την ευχέρεια της επικοινωνίας. Μου δίνει και την εντύπωση του ΜΜΕ του μέλλοντος όπου ο πολίτης θα έχει την ευχέρεια να επιλέγει τις θεματικές ενότητες που τον ενδιαφέρουν αλλά κυρίως θα έχει τη δυνατότητα να παρεμβαίνει και να μην είναι παθητικός δέκτης. Το τελευταίο προϋποθέτει full-time job και ενδεχομένως εδώ είναι η δυσκολία του Θέμη. Τα θέματα είναι πολλά και η διαχείριση θα γίνεται με το χρόνο δυσκολότερη. Θα μπορούσε ίσως να εξελιχθεί σε forum με σπόνσορες και full-time διαχείριση.
Όσον αφορά τους 70% χαβαλέδες της χώρας (το ποσοστό το εκλαμβάνω ενδεικτικά), τίποτα δεν φαίνεται στον ορίζοντα που να μου δίνει την ελπίδα ότι αυτοί πρόκειται να αλλάξουν. Θα πηγαίνουμε έτσι μέχρι το 30% να γίνει μικρότερο και να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Δεν ξέρω ποιος θα πληρώσει τη νύφη αλλά σε 15-20 χρόνια τίποτα δεν θα είναι όπως σήμερα (οι Κινέζοι και οι άλλες μεγάλες αγορές είναι στη γωνία και περιμένουν).
Προς Δημήτρη: πόσο τίμιος είναι ένας δημόσιος υπάλληλος που δεν κάνει τη δουλειά του και δεν εξυπηρετεί το κοινό γιατί προτιμάει να ξοδεύει αλλού το χρόνο του παρά να δουλεύει; πόσο δημιουργικός είναι ένας μηχανικός ή γιατρός ή καθηγητής που πέρασε τα μαθήματά του με αντιγραφή γιατί πρτίμησε να ξοδεύει πιο ευχάριστα το χρόνο του παρά να διαβάζει;
Για μένα πιο ευδιάκριτες είναι δύο κατηγορίες ανθρώπων: Αυτοί που έχουν αίσθηση του καθήκοντος έναντι των συνανθρώπων τους και αυτοί που δεν την έχουν. Οι πρώτοι, ακόμα και αν προτιμάνε την τεμπελιά από τη δουλειά, δουλεύουν γιατί το θεωρούν υποχρέωση προς τους συνανθρώπους τους.
Πως φαίνεται ότι τα παραπάνω, περί «ραθυμίας» των Ελλήνων, γράφονται από ανθρώπους που ποτέ δεν εργάστηκαν εκτός κάποιου πανεπιστημιακού ή άλλου σχετικά βολικού χώρου.
Άλλο να «εργάζεσαι δημιουργικά» ή εργάζεσαι διδάσκοντας και κάνοντας έρευνα ή γενικά κάτι που σε ενδιαφέρει, σε κάποια ευάερη και ευήλια αίθουσα ή να τρως από τα έτοιμα και άλλο για κάποια αφεντικά που εκμεταλλεύονται την μη «δημιουργική» εργασία σου από της οποίας το αντικείμενο είσαι αποξενωμένος.
rebel@work Says: (November 7th, 2007 at 11:19 am)
«Πως φαίνεται ότι τα παραπάνω, περί “ραθυμίας” των Ελλήνων, γράφονται από ανθρώπους που ποτέ δεν εργάστηκαν εκτός κάποιου πανεπιστημιακού ή άλλου σχετικά βολικού χώρου.»
Από πού το κατάλαβες αυτό που λές αγαπητέ rebel@work; Πώς ξέρεις τι έχει περάσει και σε ποιό «λούκι» βρίσκεται ο καθένας;
Όσον αφορά στη 2η παράγραφο, εν μέρει μπορεί να έχεις δίκιο αλλά αν βρίσκεσαι ήδη σε κάποια δουλειά (θάταν καλύτερο να έχεις περάσει από πολλές) μπορείς να διακρίνεις και ανθρώπους (δηλαδή υπαλλήλους που τους εκμεταλλεύονται) που χαίρονται πραγματικά να δημιουργούν (ακόμα και για το πώς θα οργανώσουν το να καθαρίσουν ένα χώρο). Μην είσαι λοιπόν απόλυτος.
Οι παραπάνω αναλύσεις αφορούν το σύνολο της κοινωνίας ή κατηγορίες συγκεκριμένες ‘white collars’ (πανεπιστημιακούς, δημοσίους υπαλλήλους, κτλ.)? Ας γίνει αυτή η διευκρίνηση και μετά συζητάμε.
Γιατί αν ήμουν εργάτης στην Εγνατία οδό, για παράδειγμα, δεν θα εργαζόμουν ούτε δευτερόλεπτο παραπάνω, από όσο ο εργολάβος-αφεντικό με πληρώνει και, ναι, θα διεκδικούσα περισσότερο ελεύθερο χρόνο για διακοπές, ξεκούραση και άλλα ενδιαφέροντα – πέρα από το χειρισμό του εκσκαφέα.
Προς Νίκο:
Φυσικά η απάντηση στα 2 ερωτήματά σου είναι «καθόλου». Αν ξαναδιαβάσεις το post μου θα δεις ότι δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο, ούτε – προς Θεού – υπερασπίζομαι τους τεμπέληδες και απατεώνες από τους οποίους «πνίγεται» η χώρα. Αυτό που είπα είναι ότι
1) μερικοί μπορεί να προτιμούν να δουλεύουν 40 ώρες την εβδομάδα αντί για 80, και ας έχουν μικρότερες απολαβές. Αυτό δεν τους κάνει τεμπέληδες (για μένα τουλάχιστον, κι άς ξεπερνάω το 80ωρο), και
2) Δημιουργικότητα δεν ισοδυναμεί με εργατικότητα.
Το αρχικό post του Θέμη ανέφερε ότι «δύο στους τρεις Ελληνες θεωρούν ότι ο ελεύθερος χρόνος έχει μεγαλύτερη αξία από την εργασία». Νομίζω ότι αυτό είναι σεβαστό, με την προυπόθεση ότι δε μιλάμε για «100%» ελεύθερο χρόνο φυσικά :-).
Οι Σουηδοί π.χ. δουλεύουν λιγότερες ώρες την εβδομάδα από τους Έλληνες και διαφυλάτουν τον ελεύθερο χρόνο τους περισσότερο. Με τίποτα δεν θα τους λέγαμε «τεμπέληδες» όμως, έτσι δεν είναι;
@rebel: Συμφωνώ ότι όταν σε «στίβουν» χωρίς έλεος, είναι λίγο δύσκολο να μιλάμε περί δημιουργικότητας…
Ψευδοδίλημμα, ιστολογομάστορα.
ΦΥΣΙΚΑ και ο εκτός εργασίας («ελεύθερος») χρόνος, ΕΧΕΙ – και πρέπει να έχει – μεγαλύτερη αξία.
ΦΥΣΙΚΑ και αυτό ΔΕΝ έχει σχέση με την αντιμετώπιση της εργασίας ως… «ώρας του παιδιού».
Ξεκινάς με λάθος προϋποθέσεις, για να καταλήξεις σε – ακόμη πιο – λάθος συμπέρασμα.
Καλή και χρήσιμη η σχηματοποίηση γενικώς, αλλά εδώ νομίζω ότι το παρα-σχηματοποίησες (το πράμμα)!!!!!
Μ-π
Συμφωνώ με το σχόλιο του «Το ΜΑΤΙ». Αντίστοιχες έρευνες έχουνε γίνει και στην Βαρκελώνη, και έχουνε δείξει τα ίδια αποτελέσματα. Και τους καταλανούς μόνο τεμπέληδες δεν μπορείς να τους πείς.
Επίσης Θέμη δεν μπορώ να καταλάβω από που προκύπτει το εξής επιχείρημα σου «Και χωρίς αλλαγή των συσχετισμών, η Ελλάδα θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα αν αυτό το 30% των δημιουργικών πολιτών βρισκόταν σε θέσεις εξουσίας (πολιτική, τοπική αυτοδιοίκηση, δημόσιοι οργανισμοί, διοικήσεις πανεπιστημίων, κτλ).» Αυτό που λές μπορεί να ισχύει μπορεί και όχι, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω που στηρίζεται. Τι κοινό έχει η διοίκηση με την αίσθηση δημιουργίας;
Επίσης το ίδιο ισχύει στο επίχειρημα σου σχετικά με το ερευνητικό έργο των Πρυτάνεων. Από που και εώς που οι Πρύτανεις θα πρέπει να είναι και άριστοι ερευνητές; Υπόψιν δεν λέω ότι δεν πρέπει να έχουνε ερευνητικό εργό, αλλά γιατί να έχουνε άπειρες και σε υψηλό επίπεδο δημοσιεύσεις πριν διοικήσουν ένα Πανεπιστήμιο. Άλλα τα skills για να διοικήσεις έναν οργανισμό και δη ένα Πανεπιστήμιο και άλλα τα skills για να δημοσιεύεις σε υψηλό επίπεδο. Αυτό που λέω είναι ότι δεν αποδεικνύεται από πουθενά ότι υπάρχει correlation μεταξύ αριθμόυ και επιπέδο δημοσιεύσεων και καλή διοίκηση Πανεπιστημίου.
Γενικά συμφωνώ με την τοποθέτησή σου.
Παρατηρώ γενικά ότι στο δημόσιο, τις τράπεζες, την εφορία, τις υπηρεσίες ότι κατά κανόνα οι συμβασιούχοι δουλεύουν φιλότιμα και προσπαθούν να εξυπηρετήσουν τον πολίτη. Αντιμετωπίζουν όμως, όπως με βεβαιώνουν φίλοι και γνωστοί, την εχθρότητα των παλαιών, βολεμένων υπαλλήλων, εκείνων που πήραν τη θέση χάρη στον μπάρμπα που είχαν στην Κορώνη.
Όποιος νοιάζεται για την δουλειά του ή την επιχείρηση όπου εργάζεται, θεωρείται αφελής και ανόητος (για να μην πω άλλη λέξη).
Πολλοί μου λένε ότι κάνω εύκολη δουλειά. Δεν καταλαβαίνω τι θέλουν να μου πουν. Είναι μια δουλειά που την κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν μπορώ να πάω διακοπές και να την αφήσω στο σπίτι. Κι επιπλέον, είναι ελάχιστα δημιουργική. Και αντικοινωνική. Ακούω το παιδί που με κουρεύει να γκρινιάζει για την δουλειά του (παρά το γεγονός ότι κερδίσει διπλάσια και τριπλάσια χρήματα από μένα, έχει δυο μέρες την βδομάδα ρεπό και διακοπές, έχει καλλίτερο αυτοκίνητο, πελάτισσες που φλερτάρει κτλ) γιατί, λέει, τον πονάει ο αντίχειρας από το ψαλίδι.
Συγγνώμη, αλλά όποιος θέλει να γκρινιάξει, πάντα βρίσκει αιτία κι αφορμή. Όπως κι όποιος θέλει να εργαστεί φιλότιμα…
http://fvasileiou.wordpress.com/
Κι εγώ διαφωνώ με την υπεραπλούστευση που κάνεις Θέμη στο πρώτο σου ποστ. Έχεις ουσιαστικά χωρίσει τους Έλληνες σε δύο διακριτά στρατόπεδα, ενώ στην πραγματικότητα τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο άσπρα ή τόσο μαύρα. Καλώς ή κακώς υπάρχουν και άπειρες αποχρώσεις του γκρι ανάμεσά τους, τις οποίες δεν θα πρέπει να αγνοούμε εάν θέλουμε να αποκτήσουμε μία πλήρη εικόνα της κατάστασης και να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα. Τέλος, νομίζω πιο κοντά στην αλήθεια πλησιάζει το ποστ του MATI.
Εγώ θεωρώ απολύτως λογικό το γεγονός ότι ο Ελληνικός λαός προτιμάει τον ελεύθερο χρόνο από την εργασία. Κι αυτό διότι όπως έχουν αποδείξει πολλές έρευνες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, οι Έλληνες ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο στον χώρο εργασίας και ταυτόχρονα είναι πολύ κακοπληρωμένοι. Σύμφωνα με την έρευνα που δημοσίευσε η Ελευθεροτυπία (http://www.enet.gr/online/online_text?c=114&id=38842240), κάθε Έλληνας δουλεύει κατά μέσο όρο 42.2 ώρες την εβδομάδα, πολύ περισσότερο από τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη που δουλεύει 37.5 ώρες την εβδομάδα. Ταυτόχρονα όμως ο μέσος Έλληνας, παρόλο που δουλεύει πάρα πολύ, είναι και από τους πιο κακοπληρωμένους Ευρωπαίους. Συνεπώς μου φαίνεται πολύ λογικό να προτιμούν οι Έλληνες τον ελεύθερο χρόνο σε σύγκριση με την εργασία.
Σε όλα τα παραπάνω θα ήθελα να προσθέσω το εξής: Η σημερινή εποχή είναι γεμάτη παράδοξα και παράλογα πράγματα κατά την γνώμη μου. Ένα από αυτά είναι και το γεγονός ότι πολλοί στις μέρες μας δουλεύουν τόσο πολύ που στο τέλος δεν τους μένει καθόλου ελεύθερος χρόνος να «φάνε» τα λεφτά που έβγαλαν. Αυτό κατά την γνώμη μου είναι πολύ πιο διαστροφικό σε σχέση με το ότι πολλοί προτιμούν τον ελεύθερο χρόνο σε σύγκριση με την εργασία. Εν κατακλείδι λοιπόν, νομίζω πως η χρυσή τομή -ως συνήθως- βρίσκεται κάπου στην μέση. Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη από τις εξέγερσεις του Μαΐου 1968 είχε επισημανθεί το πρόβλημα της υπερεργασίας και είχε ενταχθεί στα αιτήματα των διαδηλωτών για μία καλύτερη και ποιοτικότερη ζωή.
Συμφωνώ και επαυξάνω με τον Chris: τα ίδια ακριβώς σκέφτηκα και εγώ όταν διάβασα τo post. Και να προσθέσω και κάτι άλλο: μήπως αυτές οι έρευνες στηρίζονται -και στηρίζουν- σε αναπαραγωγή στερεοτύπων (=τεμπέληδες Έλληνες/εργατικοί Γερμανοι)τα οποία έτσι και αλλιώς εκ των πραγμάτων έχουν πλέον καταρρεύσει; Αν έπαιρνα και εγώ το μισθό που παίρνουν οι γερμανοί εκπαιδευτικοί και αν έκανα μάθημα στις τάξεις που κάνουν και αυτοί (και όχι στο κρύο μαντρί που νομίζουν ότι λέγεται σχολείο…), και εγώ όμορφα και τακτικά θα τη λάτρευα τη δουλειά/δουλεία μου. Άλλωστε, οι Γερμανοί λόγω κουλτούρας, έτσι έχουν ΜΑΘΕΙ να απαντούν, αλλά ας μου επιτραπεί να πω πως τα δεδομένα είναι άλλα: πχ -ποιός κάνει στη Γερμανία όλες τις «ταπεινές δουλειές» : απάντηση : οι Πολωνοί. -ποιός δουλεύει πιό πολύ στην Ευρώπη; Απάντηση : οι ψωροκωστοναίοι…
Μια πρώτη ιδέα του πως βλέπουν οι Έλληνες το θέμα «εργασία» είναι να εξετάσουμε τους όρους που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν αυτή την δραστηριότητα. Μάλλον οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τον όρο ‘δουλεύω’ παρά ‘εργάζομαι’. Ο πρώτος όρος προέρχεται από το ‘δουλεία’ και ο δεύτερος από το ‘έργο’.
Πάντως το ότι κάποιος λαός λέει ότι δίνει ‘μεγαλύτερη αξία’ στον ελεύθερο χρόνο από την εργασία δεν σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως ‘τεμπέλης’ ή ‘λιγότερο εργατικός’. Υπάρχει μια Αμερικάνική έκφραση που λέει «work hard, play hard». Για αυτό είναι σημαντικό να εξετάσουμε το τι κάνουν οι Έλληνες και όχι απλά το τι λένε.
Στην πράξη είμαστε από τους πιο εργατικούς λαούς του κόσμου αν κοιτάξουμε τα στοιχεία του ΟΕCD: http://www.swivel.com/data_sets/show/1004949
Click to access 37964450.pdf
Καλό θα ήταν η Καθημερινή να δημοσίευε την ακριβή ερώτηση που έθετε η έρευνα του ευροβαρόμετρου, για να μπορούμε να βγάλουμε κάποιο σοβαρό συμπέρασμα. Ένας σύνδεσμος ίσως θα βοηθούσε επίσης!
Χαίρομαι που σας τσιγκλάω. Από που να αρχίσω…
@Rebel. Σύμφωνοι. Είναι κάποιες δουλειές που είναι δύσκολο να τις αγαπήσεις. Αλλά η κατανομή των εργασιών είναι η ίδια στη Γερμανία και στην Ελλάδα και παντού. Όταν ο αδελφός μου επισκέφτηκε την Αμερική εντυπωσιάστηκε από τους σερβιτόρους στα εστιατόρια, από το πόσο εύθυμοι και ευχαριστημένοι έδειχναν.
@ΜΑΤΙ. Γιατί φυσικά; Για μένα ξεκάθαρα η δουλειά μου έχει μεγαλύτερη αξία από τον ελεύθερο χρόνο.
Δεν ξέρω πώς ακριβώς τέθηκε το ερώτημα. Εγώ θα το έθετα ως εξής: θα προτιμούσατε μιά δουλειά ενδιαφέρουσα που σας εκφράζει αλλά απαιτεί πολλές ώρες εργασίας, ή μιά δουλειά που δεν είναι ενδιαφέρουσα αλλά σας αφήνει πολύ ελεύθερο χρόνο;
Όσο για τις στατιστικές περί ωρών εργασίας κτλ, δεν ξέρω αν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Π.χ. στο δημόσιο, μετράνε τις ώρες που υποτίθεται δουλεύει κανείς ή τις ώρες που πραγματικά δουλεύει; Ύστερα, δεν είναι μόνο το πόσες ώρες δουλεύεις, αλλά και το ΠΩΣ δουλεύεις. Είναι δουλειά να κάθεσαι στο γραφείο σου, να πίνεις καφέ, και να χαζολογάς με το διπλανό σου;
Ο anonymous λέει ότι αν οι Έλληνες εκπαιδευτικοί πληρώνονταν όσο και οι Γερμανοί θα λάτρευαν τη δουλειά τους. Αμφιβάλλω. Όταν κάποιος είναι ανικανοποίητος, όσα και να του δώσεις θα του φαίνονται λίγα. Εδώ βέβαια υπάρχει και ένας φαύλος κύκλος. Οι Γερμανοί πληρώνουν καλά τους δασκάλους τους επειδή έχουν ισχυρή οικονομία που παράγει. Εμείς τι παράγουμε;
Το μυαλό του Έλληνα πιπιλίζεται από νωρίς από διάφορους λαϊκιστές ότι έχει ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. Κανείς δεν μιλάει για υποχρεώσεις. Έτσι, ο Έλληνας, ότι και να του δώσεις, θεωρεί ότι αδικείται. Από το κράτος, από τις ξένες δυνάμεις, κτλ. Δεν αναλαμβάνει ο ίδιος την ευθύνη των πράξεών του. Η δωρεάν παιδεία είναι λέει δικαίωμα. Ε λοιπόν όχι, δεν είναι δικαίωμα. Είναι ένα ΠΡΟΝΟΜΙΟ που σου δίνει η πολιτεία και θα ήταν ευγενικό να πεις και ευχαριστώ. Είναι λέει δικαίωμά σου να έχεις μιά σταθερή και σίγουρη δουλειά, που να σε αμοίβει πλουσιοπάροχα, να σε παρέχει υγειονομική ασφάλιση και καλή σύνταξη, και να σου αφήνει και πολύ ελεύθερο χρόνο. Ε όχι, δεν είναι δικαίωμα. Είναι όνειρο θερινής νυκτός.
@SimonSays
Μπορείς να γραφτείς εδώ και να σου έρχετει ειδοποίηση άμεσα για κάθε νέα έρευνα από το «Ευρωβαρόμετρο» ;)
@Θεμης Λαζαριδης
Ας ξεκινήσουμε από τα απλά.
Έχεις οικογένεια;
@Rebel: Γενικά στις ΗΠΑ οι επιχειρήσεις που ασχολούνται με την παροχή υπηρεσιών είναι σε άλλο επίπεδο από τους Ευρωπαίους συνάδελφους τους. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά τα εστιατόρια και τα καταστήματα λιανικής είναι δύο παραδείγματα όπου υπάρχει πολύ υψηλότερο επίπεδο εξυπηρέτησης. Η εξυπηρέτηση είναι του πελάτη, όχι του ιδιοκτήτη βέβαια ;) Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι: μεγαλύτερος ανταγωνισμός, πιο ώριμη οικονομία, μεγαλύτερη διαφάνεια στην πρόσληψη, πιο επαγγελματίες επιχειρηματίες, πιο απαιτητικοί πελάτες, κτλ η λίστα συνεχίζεται και η κουβέντα μεγαλώνει!
@Θέμης: Στο δημόσιο αποδεδειγμένα σχεδόν κανείς δεν βρίσκεται στο γραφείο του πάνω από 8 ώρες την ημέρα, άρα και να καθόντουσαν όλη μέρα δεν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι εκείνοι που αυξάνουν τον μέσο όρο.
Επίσης οι Γερμανοί που έβαλες παράδειγμα έχουν πολύ πιο αυστηρούς κανόνες στην αγορά εργασίας απ’ότι η Ελλάδα. Και εκεί οι ντόπιοι τείνουν να βλέπουν τη δουλειά ως δικαίωμα (ειδικά όταν έρχεται η ώρα να δίνονται άδειες εργασίας η υπηκοότητες σε μετανάστες). Δεν εξηγεί δηλαδή αυτό γιατί όμως βάζουν μεγαλύτερο τίμημα στην δραστηριότητα αυτή.
Θέμη, η ερώτηση που θετεις εκτιμώ ότι οι περισσότεροι Έλληνες θα απαντούσανε ότι θα προτιμούσανε μια δουλειά πιό ενδιαφέρουσα με λιγότερο χρόνο, αρκεί όμως να τους προσέφερε και ένα ικανοποιητικά μεγαλύτερο μισθό. Οι άνθρωποι που εργάζονται στον ακαδημαικό χώρο με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι εργαζόμενοι που δουλεύουνε σε πολύ καλές συνθήκες εργασίας, συγκριτικά με άλλους χώρους. Οπότε δεν μπορείς να κρίνεις εύκολα για άλλους ανθρώπους από την δική σου εργασιακή εμπειρία. Επίσης, το γεγονός ότι ζείς και στο εξωτερικό, σου περιορίζει την οπτική γωνία σχετικά με την εργασία στην Ελλάδα, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Τέλος, δυστυχώς εσύ είσαι αυτός που λαϊκίζεις. Η δωρέαν παιδεία θα έπρεπε να είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη (ασχέτως εάν αυτό δεν γίνεται). Αυτό, προφανώς και συμφωνώ μαζί σου, ότι δημιουργεί και κάποιες υποχρεώσεις.
Δεν θα έπρεπε να είναι προνόμιο αλλά δικαίωμα. Τώρα γιατί δεν είναι δικαίωμα σε αρκετές σύγχρονες κοινωνίες, είναι άλλη κουβέντα που αφορά την κοινωνικο-πολιτικό δομή της κάθε κοινωνίας και ξεφεύγει από την παρούσα συζήτηση. Ευχαρίστως να την συζητήσουμε όποτε θέλεις.
Τις τελευταίες δεκαετίες, σε όλες τις πανεπιστημιακού επιπέδου οικονομικές σχολές, διδάσκεται ότι στις νεωτερικές κοινωνίες πρώτιστο ζητούμενο αποτελεί η απόκτηση περισσότερου ελεύθερου χρόνου. Ακόμη και αν ανατρέξουμε σε πολύ γνωστά διηγήματα πολιτικής επιστημονικής φαντασίας, όπως π.χ. του Ασίμωφ, το προσφιλές θέμα στην εποχή της μεταβιομηχανικής παγκόσμιας δικτατορίας είναι οι περιορισμοί στο ελεύθερο χρόνο αφού ο τελευταίος γεννά περισσότερο «ελεύθερους ανθρώπους».
Πότε και πώς όμως ο ελεύθερος χρόνος πέρασε μπροστά στην πυραμίδα των προτεραιοτήτων; Η απάντηση είναι εύκολη και προβλέψιμη: όταν ετέθη ως πρώτη προτεραιότητα στην παραγωγή η αποδοτικότητα και η παραγωγικότητα. Ο «ελύθερος χρόνος» άρχισε να «ποινικοποιείταϊ» μόνο σε μία μερίδα σκληροπυρηνικών στην εποχή της τρίτης «-ότητας» της παραγωγής, της «ανταγωνιστικότητας». Όμως, αυτή η θέση υποκρύπετι ένα αμιγώς φιλεύθερο ιδεολογικό υπόβαθρο, άρα υπακούει στο τρέχον κυρίαρχο ρεύμα το οποίο (τυλάχιστον για κάποιον διαλεκτικό νου) μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεπεραστεί από τα πράγματα.
Ευχαριστώ για το σύνδεσμο ΜΑΤΙ. Στη σελίδα 68 της παρακάτω έρευνας φαίνεται η ερώτηση όπως τέθηκε στα Ελληνικά: http://ec.europa.eu/public_opinion/archives/eb/eb66/eb66_el_nat.pdf
Πρέπει να δοθεί περισσότερη σημασία στον ελεύθερο χρόνο απ’ότι στην εργασία
Απαντήσεις ξεκινάνε από το «Συμφωνώ Απολύτως» (1) εώς «Διαφωνώ Απολύτως» (4). Αθροίζονται «Συμφωνώ Απολύτως» με το «Τείνω να Συμφωνώ» (2) κοκ. Επίσης το 51% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα ήταν ή εκτός εργασίας ή συνταξιούχοι (σελίδα 44).
«οι Έλληνες ξοδεύουν τον περισσότερο χρόνο στον χώρο εργασίας και ταυτόχρονα είναι πολύ κακοπληρωμένοι.»
Ο καθένας που έχει διαβάσει δυο λέξεις στα οικονομικά καταλαβαίνει τι σημαίνει αυτό, και το λένε και τα στοιχεία: Η ελληνική παραγωγικότητα είναι χαμηλή….
Το φορολογικό σύστημα στο Βυζάντιο, τρόπον τινά κληρονομήθηκε από την οθωμανική αυτοκρατορία. Στον ελλαδικό χώρο τα χρόνια της υποδούλωσης, η οργάνωση σε διοικητικό επίπεδο ήταν σε χέρια Ελλήνων… ήταν στα χέρια των συντεχνιών. Οι συντεχνίες που υπήρχαν στο Βυζάντιο διατηρήθηκαν σε όλη την διάρκεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, φροντίζοντας για την εύρυθμη λειτουργία του οθωμανικού φορολογικού συστήματος. Αυτές οι συντεχνίες (την δομή των οποίων έχει ιδιαίτερη αξία να γνωρίσει κανείς) επιβιώνουν ακόμα και σήμερα.
Σήμερα ο νεοέλληνας, για τον οποίο το νεοελληνικό κράτος αποτελεί εχθρό και δυνάστη, αρνείται πεισματικά την όποια απόπειρα διάρρηξης του συντεχνιακού καθεστώτος σε κάθε επίπεδο. Όσο ελπιδοφόρο και αν είναι πως οι νέοι άνθρωποι (ειδικά όσοι έτυχε να γνωρίσουν την ζωή σε κάποια από τις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες) διαπιστώνουν τις αγκυλώσεις του συστήματος, άλλο τόσο δυσοίωνο είναι το γεγονός που θέλει τις συντεχνίες να διατηρούν τον ρόλο τους.
«Το φορολογικό σύστημα στο Βυζάντιο, τρόπον τινά κληρονομήθηκε από την οθωμανική αυτοκρατορία.»
Εν μέρει είναι αλήθεια. Οι Οθωμανοί επέβαλαν 2 επιπλέον φόρους στους μη μουσουλμάνους, χριστιανούς και εβραίους. Αυτό βασιζόταν καθαρά στην ισλαμική τους θρησκεία. Ανεξάρτητα του αν κληρονόμησαν το διοικητικό σύστημα του Βυζαντίου, το προσάρμοσαν απολύτως στις επιταγές του Κορανίου!
«Αν έπαιρνα και εγώ το μισθό που παίρνουν οι γερμανοί εκπαιδευτικοί και αν έκανα μάθημα στις τάξεις που κάνουν και αυτοί (και όχι στο κρύο μαντρί που νομίζουν ότι λέγεται σχολείο…), και εγώ όμορφα και τακτικά θα τη λάτρευα τη δουλειά/δουλεία μου.»
Κλασσικό επιχείρημα όσων δε κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ας γίνουν όλα τέλεια στο κράτος, και μετά θα γίνω και εγώ τέλειος. Μέχρι τότε, όλοι θα απολαμβάνετε τις άθλιες υπηρεσίες (εν προκειμένω, άθλια μόρφωση) που σας προσφέρω.
Κλασσικό επιχείρημα όσων δε κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Ας γίνουν όλα τέλεια στο κράτος, και μετά θα γίνω και εγώ τέλειος. Μέχρι τότε, όλοι θα απολαμβάνετε τις άθλιες υπηρεσίες (εν προκειμένω, άθλια μόρφωση) που σας προσφέρω.
Το τραγικό είναι δε πως με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2004 ο λόγος του μισθού καθηγητή γυμνασίου με 15 χρόνια προϋπηρεσία προς το ανά κεφαλή εισόδημα της χώρας είναι μεγαλύτερος για την Ελλάδα από πολλές άλλες χώρες της ΕΕ (π.χ., Ελλάδα 1.33, Αυστρία 1.11, Δανία 1.18, Φινλανδία 1.29, Γαλλία 1.16, Ουγγαρία 0.91, Ιταλία 1.15, κ.ο.κ.), το οποίο σημαίνει πως σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας οι μισθοί των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα δεν είναι και τόσο άσχημοι…
Themi,
Kai alloi epistimones endiaferontan gia tin prokopi
tou topou tous (see Benjamin Franklin). Apo tin alli,
tha eprepe na einai aftonoito to gegonos oti san
polites dimokratikou polevmatos, sizitiseis aftou
tou eidous einai xreos mas kai diki mas efthhini.
Bebaiws kapoioi tha ithelan na min skeftomaste,
monaxa na xorevoume panw se trapezia Tourko-amanedes
kai na thewroume oti i katapatisi twn nomwn einai
xreos mas. Nomizw oti eimaste poli tyxeroi gia
tin uparxh aftou tou eidous epikoinwnias pou den
upirxe tin dekaetia tou 80 kai prin.
Lefteris Kirkinis
οι απόψεις σου είναι επικίνδυνες. Πολύ επικίνδυνες. Τέτοιοι διαχωρισμοί παραπέμπουν σε κάθε είδους -ισμούς. Αυτό που διαφεύγει είναι το ίδιο το νόημα της εργασίας. Αν δεχθούμε πως ζούμε σε μια κοινωνία που το να δουλεύεις προϋποθέτει το να ζεις σαν άνθρωπος δε θα έπρεπε να διασφαλίζεται πως καθένας και καθεμία θα έχει πρόσβαση σε αυτό το δικαίωμα; Και το ζήτημα είναι πως δεν υπάρχουν δουλειές για όλους. Αν συμφωνείς πως ο κόσμος αυτός είναι φτιαγμένος για λίγους τότε τα κριτήρια που βάζεις και η ανάλυση που κάνεις είναι σωστή. Το θέμα είναι τι κάνεις με τους υπόλοιπους και δε νομίζω πως ο στιγματισμός, η τιμωρία ή η περιθωριοποίηση είναι πολύ δημοκρατική.
@Νίκος
όχι, δεν το δέχομαι αυτό! έχω κάνει σπουδές επί σπουδών και δεν δέχομαι να με εκμηδενίζουν έτσι! αλλά, όταν τα έχω σκάσει χοντρά σε ΗΒ για Master περιμένω να πληρώνομαι ανάλογα και νοιώθω πως με βάζουν στον κάλαθο των αχρήστων (εμένα και τα παιδιά σας) κάθε φορά που μπαίνω στα ελληνικά σχολεία ή κάθε φορά που ακούω πως στην υπόλοιπη Ευρώπη πληρώνονται καλύτερα από μένα. Και ναι, μέχρι να πληρωθώ καλά, θα σας προσφέρω ό,τι πιό άθλιο έχω. Τα καλά (γνώσεις εν προκειμένω) το απόγευμα στο σπίτι (που πληρώνομαι και καλύτερα).
Ο ανώνυμος μου θυμίζει το παλιό κομμουνιστικό ρητό: «Κάνουν ότι μας πληρώνουν και εμείς κάνουμε ότι δουλεύουμε»
Αλλά για να καταλάβω και εγώ, τι θέλουν να πούνε όσοι βάζουν το επίπεδο του μισθού στην εξίσωση της κουβέντας;
Ότι αν ανέβαιναν οι μισθοί, θα έδιναν λιγότερη σημασία στον ελεύθερο χρόνο; Ή μήπως θα έδιναν μεγαλύτερη αξία στην εργασία;
«Ότι αν ανέβαιναν οι μισθοί, θα έδιναν λιγότερη σημασία στον ελεύθερο χρόνο; Ή μήπως θα έδιναν μεγαλύτερη αξία στην εργασία;»
Τι ερώτηση και αυτή! Η σχέση μισθού και εργασίας ούτε θέμα αξίας είναι, ούτε σημασίας του ελεύθερου χρόνου. Ο εργοδότης σε πληρώνει περισσότερο με την προσδοκία να εργάζεσαι περισσότερο, ο εργαζόμενος εργάζεται περισσότερο με την προσδοκία να πληρώνεται καλύτερα. Αν δεν πληρώνεται ανάλογα με το χρόνο ή την εντατικότητα της εργασίας του, με αναφορά πάντα στην τιμή της εργατικής δύναμης που η αγορά καθορίζει, δεν υπάρχει λόγος να εργάζεται σε αυτό το ρυθμό ή πάει κάπου αλλού που η εργατική του δύναμη ανταμοίβεται καλύτερα.
Άρα το επίπεδο του μισθού είναι και πρέπει να είναι σημαντικός παράγων στην εξίσωση μας.
Νομίζω ότι ο/η τρία πουλάκια σε προηγούμενο σχόλιο παραθέτει κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι οι μισθοί των εκπαιδευτικών στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο χαμηλοί σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας. Αν συνυπολογίσουμε και άλλους παράγοντες όπως την εργασιακή ασφάλεια που προσφέρει το δημόσιο, τον συνολικό χρόνο εργασίας, τον συνολικό χρόνο των διακοπών, οι εκπαιδευτικοί του δημοσίου είναι σε καλύτερη μοίρα από πολλούς άλλους εργαζόμενους.
@eleos;
Δυστυχώς δεν αποδεικνύεται συνέχεια στην πράξη, αλλά ο καθηγητής εκτελεί λειτούργημα, και όχι μια «κανονική» δουλειά. Οπότε δεν μπορεί να μπαίνει ακριβώς στο ίδιο τσουβάλι με τα υπόλοιπα επαγγέλματα. Επίσης, ο χρόνος εργασίας δεν είναι μόνο οι ώρες διδασκαλίας, αλλά και η προετοιμασία του μαθήματος. Έχουνε την ευθύνη να διεπαιδαγωγήσουνε νέους ανθρώπους. Εάν τα βάλουμε όλα αυτά μαζί συν το αυξημένο κόστος ζωής στην Ελλάδα, ο μισθός τους είναι αρκετά χαμηλός. Και τέλος, μια πιο γενική παρατήρηση, ο καθένας θα πρέπει να πληρώνεται βάση της υπεραξίας που δημιουργεί.
Αν οι εκπαιδευτικοί επιτελούν «λειτούργημα» και όχι επάγγελμα τότε θα έπρεπε και οι ίδιοι να το αντιμετωπίζουν έτσι, δηλαδή με αυξημένη αίσθηση του καθήκοντος. Πέραν αυτού, είτε μιλάμε για «λειτούργημα» είτε για «ευτελές» επάγγελμα, οι μισθοί δεν μπορούν να καθορίζονται ερήμην του ΑΕΠ της χώρας. Δεν μπορούμε να έχουμε μισθούς Γερμανίας (σε απόλυτα μεγέθη) όταν δεν έχουμε το αντίστοιχο ΑΕΠ. Επι πλέον, αν δεις προσεκτικά τα στοιχεία που παραθέτει ο/η τρία πουλάκια, οι μισθοί των Ελλήνων εκπαιδευτικών σε σχέση με το ΑΕΠ της χώρας δεν υστερούν σε σχέση με τους μισθούς των εκπαιδευτικών σε χώρες όπως η Φιλανδία, δηλαδή σε χώρες με πολύ καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα.
@eleos + Μιχάλης: Πρέπει επίσης να υπολογιστεί και ο χρόνος των διακοπών που είναι μεγαλύτερος για τους εκπαιδευτικούς.
@rebel: Η επιλογή που θέτεις σχετικά με την περίπτωση του «απογοητευμένου μισθωτού» είναι σημαντική. Και εκεί είναι που διαχωρίζονται οι φιλόδοξοι από τους αργόσχολους (στο θέμα εργασία).
Ο φιλόδοξος υπάλληλος αν βλέπει ότι ένας χώρος εργασίας δεν συναντά τις προσδοκίες του, θα περιμένει ένα εύλογο διάστημα για την αύξηση ή προαγωγή που θεωρεί ότι αξίζει και αν δεν πετύχει το στόχο του θα αναζητήσει να πάει αλλού. Ο αργόσχολος απλώς θα κάτσει εκεί που είναι αποδίδοντας τα ελάχιστα για να κρατήσει της θέση του.
@SimonSays:
Και τι να κάνουμε δηλαδή; Να βάλουμε τα παιδιά να πηγαίνουνε σχολείο όλο το χρόνο, ώστε να δικαιολογηθεί ο μισθός τους, ή να μειώσουμε του μισθούς των καθηγητών και να τους οδηγήσουμε στην εξαθλίωση; Τι να κάνουμε. Αυτή η «εργασία» έχει αυτή την ιδιαιτερότητα.
@eleos:
Όμως και εσύ αντίστοιχα δεν λαμβάνεις υπόψιν σου ότι το κόστος ζωής στην Ελλάδα και ειδικά στην Αθήνα, έχει καταντήσει να είναι το ίδιο με άλλες μεγάλεις πόλεις όπως το Ελσίνκι. Και μιλάμε σχεδόν για απόλυτα νούμερα, και όχι αναλογίες ΑΕΠ.
@SimonSays
Το ανέφερα ήδη σε προηγούμενο σχόλιο.
Γενικά, σε όλο το δυτικό κόσμο οι μισθοί των εκπαιδευτικών κινούνται σε ένα μέσο μισθολογικό επίπεδο με βάση το οικονομικά μεγέθη κάθε χώρας. Δεν βλέπω να ισχύει κάτι διαφορετικό στην Ελλάδα. Πάντως, έχω την εντύπωση ότι μια σημαντική διαφορά εντοπίζεται στογ γεγονός ότι σε άλλες ανεπτυγμένες φιλελεύθερες κοινωνίες οι άνθρωποι μαθαίνουν να κάνουν επιλογές και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους από νωρίς. Και φυσικά έχουν ευκαιρίες για να κάνουν και άλλα πράγματα στη ζωή τους. Ξέρουν ότι αν θελήσουν να γίνουν εκπαιδευτικοί θα βγάλουν λιγότερα χρήματα αλλά θα έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο, λιγότερο ανταγωνισμό κτλ. Αν πάλι θέλουν περισσότερα χρήματα θα αναζητήσουν την τύχη τους στον χώρο των επιχειρήσεων, κάτι που όμως συνεπάγεται αυξημένες ώρες εργασίας, περισσότερο ανταγωνισμό, κτλ. Γενικώς, οι άνθρωποι κάνουν τις επιλογές τους και μαθαίνουν να ζουν με αυτές.
Νομίζω ότι η τυπική περίπτωση εκπαιδευτικού στην Ελλάδα είναι αυτή κάποιου που έτυχε απλά να περάσει σε μία σχολή την οποία δήλωσε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει τι είναι και την οποία θα τελειώσει κυρίως γιατί δεν πολυέχει άλλες επιλογές. Αν η σχολή είναι μία από αυτές που στη μίζερη Ελληνική κοινωνία δεν αφήνει πολλά περιθωρια για επαγγελματική αποκατάσταση πλην της μέσης εκπαίδευσης τότε ο άνθρωπος αυτός θα καταλήξει να γίνει καθηγητής χωρίς όμως να το έχει επιλέξει πραγματικά ή χωρίς να το πολυθέλει. Το αποτέλεσμα είναι ότι τελικά θα είναι μονίμως δυσαρεστημένος, δεν θα συνειδητοποιείσει ποτέ τι σημαίνει κάνω επιλογές και αναλαμβάνω το κόστος των επιλογών μου, θα θέλει να έχει όλα τα πλεονεκτήματα του εκπαιδευτικού και μαζί τις απολαβές στελέχου επιχείρησης, κτλ. Νομίζω ότι αυτή είναι μια υπόθεση που αξίζει να διερευνυθεί
@SimonSays:
Ο φιλόδοξος υπάλληλος που έχει και μια οικογένεια, και βλέπει ότι στον χώρο που δουλεύει δεν συναντά τις προσδοκίες του, δεν τα παρατά έτσι εύκολα και ούτε παραιτείται, γιατί οι υποχρεώσεις του είναι μεγάλες. Απόρω. Κανένας, εδώ μέσα δεν έχει οικογένεια; Κανένας δεν έχει υποχρεώσεις; Αυτές οι αποφάσεις δεν πέρνονται έτσι εύκολα, και ούτε τόσο απλά. Προφανώς, σε ένα βαθμό αυτό που λες ισχύει, αλλά το απλοποιείς υπερβολικά, χωρίς να λαμβάνεις υπόψιν σου άλλους παράγοντες.
Το κόστος ζωής είναι πρόβλημα και για άλλους που επίσης δεν παίρνουν ψηλότερους μισθούς και επί πλεόν δουλεύουν περισσότερες ώρες, έχουν να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερο ανταγωνισμό, μεγαλύτερη ανασφάλεια, κτλ. Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν, έχουν υποχρεώσεις κοκ. Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί και γενικώς οι δημόσιοι υπάλληλοι γιατί πρέπει να έχουν ειδική μεταχείρηση? Επί πλέον, η δυσαναλογία μισθών-κόστους ζωής είναι προϊόν της στρεβλής και καχεκτικής μας ανάπτυξης. Μεμονομένες αυξήσεις σε συγκεκριμένους κλάδους δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Το πιο πιθανό είναι ότι θα κάνουν χειρότερα τα πράγματα, αυξάνοντας τον πληθωρισμό ή μεγαλώνοντας το δημόσιο χρέος. Η Ελλάδα χρειάζεται ένα υγειές αναπτυξιακό μοντέλο που θα μας βγάλει από τη σημερινή μιζέρια. Χωρίς ανάπτυξη δεν πρόκειται να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο κανενός.
Απορώ με το θράσος του anonymou και του Μιχάλη Μπατίκα. Δε ντρέπεστε λίγο, να δικαιολογείτε τα αδικαιολόγητα;
Πόσο χρονο προετοιμασίας αφιερώνετε εσείς προσωπικά; Ο anonymos, χυδαίος καθώς είναι, μας το εξήγησε: Καθόλου, διότι δεν πληρώνεται για το Μαστερ που έκανε… και μας λέει στα μούτρα ότι παρανομεί κάνοντας φροντιστήριο. Σε μια ευνομούμενη κοινωνία, θα τον είχαν ήδη διώξει πειθαρχικά (όχι λόγω του post, λόγω του ότι προφανώς το ξέρουν στο σχολείο του ότι κάνει ιδιαίτερα, αυτά δε μένουν κρυφά)
Οι διακοπές των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ από ότι στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Σε κανενα μέρος της Ευρώπης δεν κλεινει το σχολείο για 4 ΜΗΝΕΣ.
Για το επιχείρημα περί «λειτουργήματος»: Συμφωνώ ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πρέπει να πληρώνονται καλά ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Τα αποτελέσματα των πανελληνίων και άλλα στοιχεία δείχνουν ότι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γίνεται γενικά ΑΘΛΙΑ δουλειά, και σε αυτό φταίνε οι καθηγητές. Όχι μόνο λόγω τεμπελιάς, αλλά και λόγω υπολογισμού — το είδαμε το σκεπτικό από τον anonymo.
@anonymos: Aν αισθάνεσαι ότι σε «εκμηδενίζουν» να παραιτηθείς, γελοίε! Όχι να εισπράττεις χωρίς να εργάζεσαι. Αλλά δε φταις εσύ. Ο Δ/της του σχολείου και ο Σύμβουλος φταίνε, που δε σε ελέγχουν.
@Μιχάλη Μπατίκα: Έχουνε την ευθύνη να διεπαιδαγωγήσουνε νέους ανθρώπους.
Και βλε΄πουμε και εδώ και σε πολλές άλλες περιπτώσεις πόσο σοβαρά την παίρνουν πολλοί από αυτούς.
@Ανώνυμος:
Ψυχραιμία…»Συμφωνώ ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πρέπει να πληρώνονται καλά ΟΤΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. Τα αποτελέσματα των πανελληνίων και άλλα στοιχεία δείχνουν ότι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση γίνεται γενικά ΑΘΛΙΑ δουλειά, και σε αυτό φταίνε οι καθηγητές.»
Συμφωνώ ότι ο «anonymos» καταστρατηγεί ένα σωρό νόμους και ηθικούς κανόνες, αλλά δεν μπορείς να τους βάζεις όλους σε ένα τσουβάλι. Αντίστοιχα επιχειρήματα μπορεί να αρθρώσει κανείς για όλους τους κλάδους (παντού υπάρχουν τα «bad apples» που λένε), αλλά μην τα ισοπεδώνουμε όλα.
Το πρόβλημα για μένα είναι ότι όταν ένας καθηγητής εργάζεται φιλότιμα και σκληρά και βοηθά τους μαθητές ή φοιτητές του (ξέρω αρκετούς τέτοιους) ΔΕΝ τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης από τον τεμπελχανά συνάδελφό του. Αντιστρέφω λοιπόν το ερώτημα, και λέω: «γιατί οι καλοί εκπαιδευτικοί (ή όποιος άλλος δημ. υπάλληλος) να αμοίβονται τόσο χάλια όσο και αυτοί που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους;»
Τα περί ΑΕΠ και συγκρίσεων με Γερμανίες που γράφτηκαν προηγουμένως, τα ακούω «βερεσέ». Τα περισσότερα είδη πρώτης ανάγκης είναι φθηνότερα εκεί (και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης).
Απλώς όταν στο Ελλαδιστάν δώσεις αύξηση 1 ευρώ στο δουλευταρά δημ. υπάλληλο, πρέπει να δώσεις και από 1 ευρώ σε όλους τους συναδέλφους του ανεξαρτήτως, γιατί αλλιώς «είναι άδικο». Δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη αδικία από το να βάζει κανείς στο ίδιο καλάθι (μισθολογικό ή όχι) όλους τους εργαζόμενους σε κάποιο κλάδο. Φυσικά, το επόμενο ερώτημα είναι «αν οι μισθοί είναι διαφορετικοί για εργαζόμενους με ίδια θέση (π.χ. «νοσοκόμος»), ποιός θα τους ρυθμίζει;», οπότε μπλέξαμε για τα καλά. Τελικά δεν ξέρω αν μπορεί να ορθοποδήσει αυτή η χώρα στα επόμενα 50 χρόνια…
Από συζητήσεις με πολλούς φίλους ( και μη φίλους) εκπαιδευτικούς σε Ελλάδα και Βρετανία. Η σύγκριση είναι άνιση. Στη Βρετανία ο εκπαιδευτικός πληρώνεται παρόμοιο μισθό με Ελλάδα και δουλεύει πολύ περισσότερο. Στην Ελλάδα είναι κάπου 20 ώρες contact-time διδασκαλία (αν θυμάμαι καλά 21 ο πρωτοδιοριζόμενος και μετά από κάποια χρόνια 16 ώρες). Στη Βρετανία είναι πολύ περισσότερες, ο εκπαιδευτικός θα πάρει διακοπές πάνω-κάτω όπως κάθε εργαζόμενος, υπάρχουν πολλές διοικητικές δουλειές που έχουν να κάνουν με την εξασφάλιση της ποιότητας της διδασκαλίας, την αξιολόγηση, την οργάνωση του σχολείου, γραφειοκρατία, την προετοιμασία για το νέο έτος και πρέπει να είναι εκεί στο σχολείο. Ο εκπαιδευτικός είναι στο σχολείο 9πμ-5μμ. Στην Ελλάδα δε συμπληρώνει 7ωρο στο σχολείο κάθε μέρα. Παρ’όλα αυτά είναι διάχυτη η εντύπωση μεταξύ των εκπαιδευτικών οτί δεν πληρώνονται καλά, ειδικά μεταξύ αυτών που πέρασαν με επετηρίδα. Κατά τ’άλλα γίνεται χαμός στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Όλοι καθηγητές στο δημόσιο θέλουν να γίνουν. Φυσικά τα ιδιαίτερα είναι έξτρα. Κρίμα γι αυτούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους και κοπιάζουν χωρίς να έχουν αναγνώριση ούτε μισθολογική, ούτε ηθική. Αξιολόγηση συνδεδεμένη μισθολογικά (πρέπει επιτέλους αυτοί που κανουν δουλειά να αμοίβονται καλύτερα), έλεγχος ποιότητας, τάξη και χρηματοδότηση για βελτίωση των υποδομών, των συνθηκών, των κτιρίων. Δύσκολα πράγματα, δε συμφέρουν τους πολλούς που έχουν μπει παλαιότερα με την επετηρίδα και είναι βολεμένοι, δε θέλουν να σπαταλούν και πολύ χρόνο στη δουλειά τους, είναι κουραστικό.
Ta eipe o Basil gia ta «makroskopika». Oson afora ayto:
«Το πρόβλημα για μένα είναι ότι όταν ένας καθηγητής εργάζεται φιλότιμα και σκληρά και βοηθά τους μαθητές ή φοιτητές του (ξέρω αρκετούς τέτοιους) ΔΕΝ τυγχάνει διαφορετικής μεταχείρισης από τον τεμπελχανά συνάδελφό του.»
exete dikio, alla parolayta mporw na APAITW kalh/apodekth apodosh apo olous — an kapoios den pisteyei oti ajizei ton kopo tou h douleia, na paraith8ei: oures perimenoun na dioristoun ka8hghtes.
Πρώτον: Είμαι ο ίδιος με τον anonymo στο thread αυτό. Δεύτερον, λες:
«Συμφωνώ ότι ο “anonymos” καταστρατηγεί ένα σωρό νόμους και ηθικούς κανόνες, αλλά δεν μπορείς να τους βάζεις όλους σε ένα τσουβάλι. Αντίστοιχα επιχειρήματα μπορεί να αρθρώσει κανείς για όλους τους κλάδους (παντού υπάρχουν τα “bad apples” που λένε), αλλά μην τα ισοπεδώνουμε όλα.»
Δυστυχώς δεν ισχύει αυτό που λες στην περίπτωσή μας. Η *μακροσκοπική* διαπίστωση για τη μόρφωση που παίρνουν τα παιδιά στη δευτεροβάθμια είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ. Άρα δεν πρόκειται για χαλασμένα μήλα, αλλά για χαλασμένη μηλιά. Οι ευσυνείδητοι και ικανοί, εκ του αποτελέσματος (αν μη τι άλλο) φαίνεται ότι είναι η μειονότητα.
Και δυστυχώς ΔΕΝ είναι ο μόνος κλάδος στην Ελλάδα που συμβαίνει αυτό (οι ευσυνείδητοι και ικανοί να είναι μειονότητα) — αλλά ντρεπόμαστε να το πούμε…
Όπως δε προκύπτει από τα στοιχεία του γνωστού προγράμματος του ΟΟΣΑ, Programme for International Student Assessment (PISA), η επίδοση των ελληνόπουλων συγκρινόμενη με αυτή των συνομήλικών τους άλλων χωρών της ΕΕ είναι επίσης απογοητευτική (παρόμοια αναφορά και λινκ από τα τρία πουλάκια υπάρχει στη συζήτηση για τα φροντιστήρια).
@Ανώνυμος
Γελοίος είσαι!!!
δεν αισθάνομαι ότι με εκμηδενίζουν οι : ΑΥΤΟΙ, αλλά μερικα μπουμπουκάκια απο το post. Αλήθεια κύριε Λαζαρίδη πως επιτρέπετε τους πρωσοπικές ύβρεις;
Γιατι εκνευρίζεστε σαν τα σκυλάκια του Παβλώφ όταν ακούτε για «δασκαλάκους»; Μήπως ταξικά είναι υποδέεστεροι από εσάς κύριοι ακαδημαικοι; Λοιπόν, η πιό λεβέντισσα όλων σας υπήρξε τελικά η Ρεπούση που έφτυσε κάτάμουτρα το σιχαμερό σας σύστημα, λακέδες της ντόπιας εξουσίας, και σας ξεφτίλισε!!!!
ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ
Και κάτι άλλο: δεν πρόκειται να ανεχθώ προσωπικές ύβρεις. Αν εγώ συμπεριφέρθηκα έτσι στο τελευταίο post είναι γιατί προκλήθηκα. Ζητώ συγγνώμη από όλους πλην του χυδαίου Ανωνύμου, τον οποίο προειδοποιώ πως την επόμενη φορά που θα μου απευθύνει προσωπικές ύβρεις, θα κινηθώ εναντίον του όπως μπορώ εντός του πλαισίου των νόμων. Αν δεν μπορείτε να ανεχθείτε προσωπικές απόψεις, να κλειστείτε στο σπίτι σας και να κλείσετε τα PC σας.
Ευχαριστώ!
@Ανώνυμος: «Δυστυχώς δεν ισχύει αυτό που λες στην περίπτωσή μας. Η *μακροσκοπική* διαπίστωση για τη μόρφωση που παίρνουν τα παιδιά στη δευτεροβάθμια είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΗ. Άρα δεν πρόκειται για χαλασμένα μήλα, αλλά για χαλασμένη μηλιά. Οι ευσυνείδητοι και ικανοί, εκ του αποτελέσματος (αν μη τι άλλο) φαίνεται ότι είναι η μειονότητα.»
Συμφωνώ ότι η μηλιά δεν είναι καλή κατά μέσο όρο. Αλλά είναι σοβαρό πρόβλημα κατά τη γνώμη μου το ότι αντί να επικροτούνται έμπρακτα οι καλοί, να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπόλοιπους. Μπορεί να είσαι ευσυνείδητος, αλλά σε κάποια στιγμή μπορεί και να αισθανθείς «κορόιδο» και να αρχίσεις να περιορίζεσαι στις ελάχιστες απαιτήσεις, υπό την πίεση και άλλων παραγόντων (π.χ. του να πρέπει να κάνεις 2η δουλειά για να τα φέρεις βόλτα).
Η συλλογιστική του τύπου «όποιος έχει όρεξη θα κάνει τη δουλειά του καλά, όσα (λίγα) κι αν του δώσουμε» δεν μου φαίνεται «καλόπιστη», ούτε και ρεαλιστική. Δε λαμβάνει υπόψη της την ανθρώπινη συμπεριφορά. Απλά «διώχνει» τους καλούς από το όποιο επάγγελμα.
Γιατί πρέπει ο καλύτερος και ο χειρότερος δάσκαλος (π.χ.) να αμοίβονται ακριβώς το ίδιο;
Παρακαλώ ψυχραιμία.
Και, ρε παιδιά έχω μπερδευτεί με τα anonymous, Ανώνυμος, κτλ. Δεν μπορείτε να βρείτε τουλάχιστον ένα πιό ευφάνταστο ψευδώνυμο;
@anonymous: Nα μου κάνεις μήνυση γελοίε! Για να δούμε και το όνομά σου (ανώνυμες μηνύσεις δεν επιτρέπονται) — για να δούμε τότε μπας κι ενδιαφερθεί και το ΥΠΕΠΘ για τις δηλώσεις σου επιτέλους.
Ζητώ συγγνώμη από το Θέμη για το τελευταίο μήνυμα. Δε θα επανέλθω.
@Aνώνυμο
Ειλικρινά πιστεύεις πως θα λογοδοτήσει κάποιος στο ΥΠΕΠΘ για κάτι που λέει δημοσίως; Τότε, νομιμοποιείται ο καθένας να καταγγέλλει όποιον θέλει με βάση τα fora του Ίντερνετ. Οι απόψεις σου μου θυμίζουν τον μακαρίτη τον Τσαουσέσκου. Σου προτείνω να βάλλεις και ιδιωτικό ντεντέκτιβ να βρει τον άθλιο anonymous και όταν τον βρεις να τον μαστιγώσεις 50 φορές στην πλατεία Συντάγματος. Επιπλέον, απο ‘δω και στο εξής, προτείνω να είσαι ο αστυνόμος του blog: όποιος πει κάτι που δεν σου αρέσει να τον λούζεις με χυδαιότητες (αυτά για αρχή) και στη συνέχεια να τον καταδίδεις στις αρχές.
Τα λόγια σου φανερώνουν άτομο χαμηλού νοητικού επιπέδου, και έχει δίκιο ο anonymous να σε απειλεί!!! Είσαι φαιδρός…
Είπα δε θα επανέλθω, αλλά τι να κάνω…
«Και ναι, μέχρι να πληρωθώ καλά, θα σας προσφέρω ό,τι πιό άθλιο έχω. Τα καλά (γνώσεις εν προκειμένω) το απόγευμα στο σπίτι (που πληρώνομαι και καλύτερα).
»
Για αυτό, πρέπει να ενδιαφερθεί το ΥΠΕΠΘ. Όχι διότι ποσταρίστηκε, αλλά αν συμβαίνει. Αν ο κ. Χ δηλώνει δημοσίως ότι παραβιάζει το νόμο και τα καθήκοντά του, αυτό συχνότατα οδηγεί στο να ελεγχθεί (για καλό και για κακό). Μπορεί να λέει ψέματα (δικαίωμά του) και στην πράξη να είναι τύπος και υπογραμμός, μπορεί και όχι. Έτσι πάντως ξεκινάνε πολλοί έλεγχοι.
Το τι σχέση έχει ο Τσαουσέσκου τώρα…. Βέβαια, η αξιολόγηση και ο έλεγχος απόδοσης είναι φασιστικές πρακτικές, αυτό εννοείς φαντάζομαι.
@Dimitris
«Η συλλογιστική του τύπου “όποιος έχει όρεξη θα κάνει τη δουλειά του καλά, όσα (λίγα) κι αν του δώσουμε” δεν μου φαίνεται “καλόπιστη”, ούτε και ρεαλιστική. Δε λαμβάνει υπόψη της την ανθρώπινη συμπεριφορά. Απλά “διώχνει” τους καλούς από το όποιο επάγγελμα.
Γιατί πρέπει ο καλύτερος και ο χειρότερος δάσκαλος (π.χ.) να αμοίβονται ακριβώς το ίδιο;»
Συμφωνώ απολύτως. Και καταλαβαίνω ότι δε θα δώσει πολύς κόσμος το 110% σε αυτές τις συνθήκες. Από κει μέχρι το άλλο άκρο (για αυτό συζητάμε) υπάρχει απόσταση.
Δυστυχώς η πίεση για το μη μου τους κύκλους τάραττε των τεμπέληδων είναι τέτοια που την πληρώνουν οι καλοί.
Ο anonymous επικοινώνησε προσωπικά μαζί μου και αναγνώρισε ότι η επίμαχη δήλωση ήταν «φαύλη και υπερβολική». Ας θεωρήσουμε λοιπόν το θέμα λήξαν.
@Ανώνυμο
Μήπως να ζήταγες συγγνώμη και απο εμένα που με ξανάβρισες;
@Ανώνυμο
Με είπες δύο φορές «γελοίε» -γελοίΑ είναι το σωτό- και «χυδαίο» -χυδαίΑ-. Λίγο βαρείς ύβρεις όμως ε;
Απαιτώ να μου ζητήσεις συγγνώμη γιατί διαφορετικά θα κάνω ό,τι δήλωσα για το άτομό σου!
Ιδού άλλη μια φυλή νεοελλήνων:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_11/11/2007_248567
Αν πάτε να επισκευθείτε το νήσι μου, μακριά από τα βουνά του Ρεθύμνου…