Μέχρι τώρα έχω αποφύγει τα ακραιφνώς πολιτικά άρθρα στο ιστολόγιο αυτό αλλά εκλογές έρχονται, θα κάνω μιά εξαίρεση.

Η φράση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» έχει ακουστεί πολύ, ιδίως από αυτούς που έχουν την εξουσία ή βρίσκονται κοντά στην απόκτησή της. Δε γνωρίζω την προέλευσή της. Εννοεί φυσικά ότι στη δημοκρατία οι διαφορές λύνονται με την υπερίσχυση της πλειοψηφίας. Όμως αυτό θα ίσχυε σε ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία η ιδέα αυτή είναι λανθασμένη. Όταν εγώ ως πολίτης καλούμαι να ψηφίσω και δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψηφοδέλτιο που να με ικανοποιεί έστω και ελάχιστα, αυτό δεν είναι αδιέξοδο; Όταν τα κόμματα εξουσίας έχουν γίνει αυτοεξυπηρετούμενοι μηχανισμοί νομής της εξουσίας που κωφεύουν στα αιτήματα του λαού, αυτό δεν είναι αδιέξοδο;

Σε άλλες χώρες υπάρχουν μηχανισμοί διαφυγής. Π.χ., σε αρκετές εκλογές στις ΗΠΑ όταν δεν είσαι ικανοποιημένος από τους υποψηφίους σε ένα ψηφοδέλτιο, μπορείς να γράψεις στο ψηφοδέλτιο όποιο όνομα θέλεις εσύ (write-in candidate). Σε πολλές πολιτείες μπορεί να γίνει δημοψήφισμα σε ένα θέμα με πρωτοβουλία των πολιτών. Τίποτα από αυτά δεν είναι δυνατό στην Ελλάδα.

Οι υποσχέσεις των κομμάτων σήμερα ηχούν κούφιες. Ο κ. Νικολάου σε άρθρο στην Καθημερινή προσπαθεί να μας πείσει ότι επέρχονται «τολμηρές αλλαγές την επόμενη τετραετία» προς ένα «μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος». Καλά, μας περνάτε για χάνους; Εδώ ούτε το Υπουργείο Αιγαίου δεν τόλμησε να καταργήσει αυτή η κυβέρνηση, ένα υπουργείο του οποίου οι εργαζόμενοι κατήλθαν πριν από λίγο καιρό σε απεργία γιατί δεν είχαν αντικείμενο εργασίας! Φτάνει πιά η κοροϊδία.

Δείτε τον πίνακα στο τέλος αυτού του άρθρου της Καθημερινής. Μεταξύ 28 χωρών η Ελλάδα είναι τέταρτη από το τέλος όσον αφορά την εμπιστοσύνη στο Κοινοβούλιο και τελευταία όσον αφορά την εμπιστοσύνη στη δημόσια διοίκηση. Μόλις 22% του λαού έχει εμπιστοσύνη στο κοινοβούλιο και 15% έχει εμπιστοσύνη στη δημόσια διοίκηση! Παρόμοια αποτελέσματα είχαμε σε πρόσφατη δημοσκόπηση, όπου το 75% του λαού δήλωσε ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στα κόμματα. Φυσικά στις επόμενες εκλογές κάποιο κόμμα θα πάρει το ~40% των ψήφων και θα βγεί και θα θριαμβολογήσει ότι ο λαός μίλησε και τους έδωσε την εντολή να κυβερνήσουν. Όχι κύριοι, επιλογή μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης δεν είναι δημοκρατία. Είναι στυγνός εκβιασμός.

Δεν υποστηρίζω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι μόνο πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας και ότι αν φύγουν αυτοί και έρθουν κάποιοι άλλοι τα πάντα θα διορθωθούν. Και ο λαός ο ίδιος πρέπει να αλλάξει. Όπως έχουμε πει, υπάρχουν βαθιά χαραγμένες κακές νοοτροπίες, ιδεοληψίες, και αγκυλώσεις. Μερικές φορές φτάνω να αμφιβάλλω και για τη νοημοσύνη μας. Στην Ελλάδα μαλώνουμε για τα αυτονόητα, για πράγματα που άλλες χώρες τα έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες. Όμως στη μάχη αυτή η πολιτική ηγεσία οφείλει να δείχνει το δρόμο, να είναι «μπροστάρης». Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μιά πολιτική ηγεσία που «σέρνει τα πόδια της», που έχει αντιληφθεί τη δίψα του λαού για μεταρρυθμίσεις, το εκμεταλλεύεται με ακατάσχετη ρητορεία, αλλά δεν τις πραγματοποιεί, είτε από ανικανότητα, είτε από τεμπελιά, είτε από ιδιοτέλεια. Θα συγχωρούσα στην κυβέρνηση λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω την έλλειψη βούλησης. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Πολλές δημοσκοπήσεις με έχουν εντυπωσιάσει, όπως π.χ. η πρόσφατη που έδειξε ότι το 47% του λαού υποστηρίζει την αλλαγή του πολιτεύματος σε προεδρική δημοκρατία. Είδατε κανένα πολιτικό να το σχολιάζει αυτό; Είδατε κανέναν να αναλαμβάνει πρωτοβουλία για να ικανοποιήσει τη λαϊκή επιθυμία; Τι πρέπει δηλαδή, να κάνουμε επανάσταση;

Με τον κ. Γιανναρά διαφωνώ σε πολλά αλλά συμμερίζομαι την πλήρη απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα. Σήμερα κάνει μιά αναδρομή στα μικρά κόμματα που δημιουργήθηκαν και έσβησαν τα προηγούμενα 20 χρόνια. Είναι όμως άδικος. Ο κ. Στεφανόπουλος της ΔΗΑΝΑ και ο κ. Μάνος των Φιλελευθέρων είναι εξαιρετικοί, όχι μέτριοι πολιτικοί. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαλύθηκαν οι Φιλελεύθεροι. Ο ορθολογισμός, η κατάρτιση, και η σοβαρότητα του Στέφανου Μάνου και των άλλων στελεχών του φιλελεύθερου χώρου είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η χώρα.

Τα πράγματα είναι άσχημα. Άλλο άρθρο της Καθημερινής κρούει τον κώδωνα κινδύνου για «βόμβα πλεονασματικών κατοικιών». Μέχρι τώρα ο υψηλός ρυθμός ανάπτυξης στηριζόταν στην οικοδομή. Τι θα γίνει αν σταματήσει απότομα; Άλλο άρθρο στο Παρόν και στο ppol.gr κρούει τον κώδωνα για το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Τι θα γίνει όταν το δημόσιο δεν θα έχει πλέον τίποτα να ξεπουλήσει; Πώς θα επιβιώσει αυτή η χώρα; Τι θα εξάγει, λαμογιά;

—-
ΥΓ. «Τα αδιέξοδα της δημοκρατίας» ήταν ο τίτλος άρθρου στο Βήμα πριν από λίγο καιρό με αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του κ. Σημίτη. Τι να πω. Δεν είναι παράδοξο για κάποιον που είχε την εξουσία για 8 χρόνια να θρηνεί τώρα την παρακμή του πολιτικού συστήματος; Ποιός έκανε πίσω στο ασφαλιστικό; Ποιός διόρισε τον καταστροφικό λαϊκιστή Ευθυμίου υπουργό Παιδείας;