Μέχρι τώρα έχω αποφύγει τα ακραιφνώς πολιτικά άρθρα στο ιστολόγιο αυτό αλλά εκλογές έρχονται, θα κάνω μιά εξαίρεση.
Η φράση «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» έχει ακουστεί πολύ, ιδίως από αυτούς που έχουν την εξουσία ή βρίσκονται κοντά στην απόκτησή της. Δε γνωρίζω την προέλευσή της. Εννοεί φυσικά ότι στη δημοκρατία οι διαφορές λύνονται με την υπερίσχυση της πλειοψηφίας. Όμως αυτό θα ίσχυε σε ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία η ιδέα αυτή είναι λανθασμένη. Όταν εγώ ως πολίτης καλούμαι να ψηφίσω και δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψηφοδέλτιο που να με ικανοποιεί έστω και ελάχιστα, αυτό δεν είναι αδιέξοδο; Όταν τα κόμματα εξουσίας έχουν γίνει αυτοεξυπηρετούμενοι μηχανισμοί νομής της εξουσίας που κωφεύουν στα αιτήματα του λαού, αυτό δεν είναι αδιέξοδο;
Σε άλλες χώρες υπάρχουν μηχανισμοί διαφυγής. Π.χ., σε αρκετές εκλογές στις ΗΠΑ όταν δεν είσαι ικανοποιημένος από τους υποψηφίους σε ένα ψηφοδέλτιο, μπορείς να γράψεις στο ψηφοδέλτιο όποιο όνομα θέλεις εσύ (write-in candidate). Σε πολλές πολιτείες μπορεί να γίνει δημοψήφισμα σε ένα θέμα με πρωτοβουλία των πολιτών. Τίποτα από αυτά δεν είναι δυνατό στην Ελλάδα.
Οι υποσχέσεις των κομμάτων σήμερα ηχούν κούφιες. Ο κ. Νικολάου σε άρθρο στην Καθημερινή προσπαθεί να μας πείσει ότι επέρχονται «τολμηρές αλλαγές την επόμενη τετραετία» προς ένα «μικρότερο και αποτελεσματικότερο κράτος». Καλά, μας περνάτε για χάνους; Εδώ ούτε το Υπουργείο Αιγαίου δεν τόλμησε να καταργήσει αυτή η κυβέρνηση, ένα υπουργείο του οποίου οι εργαζόμενοι κατήλθαν πριν από λίγο καιρό σε απεργία γιατί δεν είχαν αντικείμενο εργασίας! Φτάνει πιά η κοροϊδία.
Δείτε τον πίνακα στο τέλος αυτού του άρθρου της Καθημερινής. Μεταξύ 28 χωρών η Ελλάδα είναι τέταρτη από το τέλος όσον αφορά την εμπιστοσύνη στο Κοινοβούλιο και τελευταία όσον αφορά την εμπιστοσύνη στη δημόσια διοίκηση. Μόλις 22% του λαού έχει εμπιστοσύνη στο κοινοβούλιο και 15% έχει εμπιστοσύνη στη δημόσια διοίκηση! Παρόμοια αποτελέσματα είχαμε σε πρόσφατη δημοσκόπηση, όπου το 75% του λαού δήλωσε ότι δεν έχει εμπιστοσύνη στα κόμματα. Φυσικά στις επόμενες εκλογές κάποιο κόμμα θα πάρει το ~40% των ψήφων και θα βγεί και θα θριαμβολογήσει ότι ο λαός μίλησε και τους έδωσε την εντολή να κυβερνήσουν. Όχι κύριοι, επιλογή μεταξύ της Σκύλλας και της Χάρυβδης δεν είναι δημοκρατία. Είναι στυγνός εκβιασμός.
Δεν υποστηρίζω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι μόνο πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας και ότι αν φύγουν αυτοί και έρθουν κάποιοι άλλοι τα πάντα θα διορθωθούν. Και ο λαός ο ίδιος πρέπει να αλλάξει. Όπως έχουμε πει, υπάρχουν βαθιά χαραγμένες κακές νοοτροπίες, ιδεοληψίες, και αγκυλώσεις. Μερικές φορές φτάνω να αμφιβάλλω και για τη νοημοσύνη μας. Στην Ελλάδα μαλώνουμε για τα αυτονόητα, για πράγματα που άλλες χώρες τα έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες. Όμως στη μάχη αυτή η πολιτική ηγεσία οφείλει να δείχνει το δρόμο, να είναι «μπροστάρης». Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι μιά πολιτική ηγεσία που «σέρνει τα πόδια της», που έχει αντιληφθεί τη δίψα του λαού για μεταρρυθμίσεις, το εκμεταλλεύεται με ακατάσχετη ρητορεία, αλλά δεν τις πραγματοποιεί, είτε από ανικανότητα, είτε από τεμπελιά, είτε από ιδιοτέλεια. Θα συγχωρούσα στην κυβέρνηση λάθη, κανείς δεν είναι τέλειος, αλλά δεν μπορώ να συγχωρήσω την έλλειψη βούλησης. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Πολλές δημοσκοπήσεις με έχουν εντυπωσιάσει, όπως π.χ. η πρόσφατη που έδειξε ότι το 47% του λαού υποστηρίζει την αλλαγή του πολιτεύματος σε προεδρική δημοκρατία. Είδατε κανένα πολιτικό να το σχολιάζει αυτό; Είδατε κανέναν να αναλαμβάνει πρωτοβουλία για να ικανοποιήσει τη λαϊκή επιθυμία; Τι πρέπει δηλαδή, να κάνουμε επανάσταση;
Με τον κ. Γιανναρά διαφωνώ σε πολλά αλλά συμμερίζομαι την πλήρη απογοήτευση από το πολιτικό σύστημα. Σήμερα κάνει μιά αναδρομή στα μικρά κόμματα που δημιουργήθηκαν και έσβησαν τα προηγούμενα 20 χρόνια. Είναι όμως άδικος. Ο κ. Στεφανόπουλος της ΔΗΑΝΑ και ο κ. Μάνος των Φιλελευθέρων είναι εξαιρετικοί, όχι μέτριοι πολιτικοί. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαλύθηκαν οι Φιλελεύθεροι. Ο ορθολογισμός, η κατάρτιση, και η σοβαρότητα του Στέφανου Μάνου και των άλλων στελεχών του φιλελεύθερου χώρου είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η χώρα.
Τα πράγματα είναι άσχημα. Άλλο άρθρο της Καθημερινής κρούει τον κώδωνα κινδύνου για «βόμβα πλεονασματικών κατοικιών». Μέχρι τώρα ο υψηλός ρυθμός ανάπτυξης στηριζόταν στην οικοδομή. Τι θα γίνει αν σταματήσει απότομα; Άλλο άρθρο στο Παρόν και στο ppol.gr κρούει τον κώδωνα για το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο. Τι θα γίνει όταν το δημόσιο δεν θα έχει πλέον τίποτα να ξεπουλήσει; Πώς θα επιβιώσει αυτή η χώρα; Τι θα εξάγει, λαμογιά;
—-
ΥΓ. «Τα αδιέξοδα της δημοκρατίας» ήταν ο τίτλος άρθρου στο Βήμα πριν από λίγο καιρό με αποσπάσματα από το νέο βιβλίο του κ. Σημίτη. Τι να πω. Δεν είναι παράδοξο για κάποιον που είχε την εξουσία για 8 χρόνια να θρηνεί τώρα την παρακμή του πολιτικού συστήματος; Ποιός έκανε πίσω στο ασφαλιστικό; Ποιός διόρισε τον καταστροφικό λαϊκιστή Ευθυμίου υπουργό Παιδείας;
Greek University Reform Forum 
Μα για να δημιουργηθεί η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» φυσικά! :)
Θεωρητικά, πράγματι δεν υπάρχουν αδιέξοδα στην δημοκρατία. Αν δεν βρίσκεις ένα κόμμα να σε εκφράζει, έχεις την δυνατότητα (και ενδεχομένως την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό σου) να φτιάξεις ένα κόμμα. Κάποιοι από μας επέλεξαν αυτόν τον δρόμο, ο οποίος πράγματι στην πράξη είναι πολύ δύσβατος. Τα εμπόδια πολλά, και τα barriers-to-entry που έχει υψώσει το υπάρχον πολιτικό σύστημα σχεδόν ανυπέρβλητα. Ανταγωνίζεσαι πολιτικούς σχηματισμούς που λαμβάνουν πλούσια κρατική επιχορήγηση και έχουν τον τρόπο τους με τα μέσα. Πρέπει να υπερβείς το 3% για να εκπροσωπηθείς (όταν το 0,33% θα έπρεπε να εκλέγει έναν βουλευτή). Από την άλλη το κάστρο δεν είναι απόρθητο. Δες αυτό:
http://www.ppol.gr/fullarticle.php?id=3117
Θα συμφωνήσω πάντως μαζί σου, τα πράγματα είναι άσχημα. Στο δικό μου μυαλό, η επίγνωση της κακής κατάστασης δεν αφήνει μας άλλη επιλογή από την δράση.
H απογοήτευση μου από τους πολιτικούς αυτής της χώρας είναι απόλυτη, αλλά και από τους δημοσιογράφους τμητές αναλυτές και ο πρώτος που μου έρχεται στο νού είναι ο κ. Νικολάου που λίγα χρόνια πριν μας έλεγε εντελώς διαφορετικά διότι το Βήμα είχε διαφορετική γραμμή.
@ Ντόβας
Η δημιουργία κόμματος από τον οποιοδήποτε είναι θεωρητική μόνο υπόθεση,ή καλύτερα ουτοπία.Οποίος το προσπαθήσει θα μας φέρει στον νου τον Δελαπατρίδη ή στη καλύτερη περίπτωση τον Dr Φλάντζα γνωστό ιστολόγο
εχω δυο παρατηρησεις
α) η αγορα κατοικιας δεν μου φαινεται τοσο επικινδυνη αφου οι τιμες συνεχιζουν να ανεβαινουν και αλλωστε δεν ειχαμε τις ακραιες ανοδους της Ισπανιας ή της Βρεταννιας. Λιγο να αρχισουμε να αξιοποιουμε απο το δυναμικο μας στην εξοχικη κατοικια (η Ελλαδα θα επρεπε να ειναι η Φλωριδα της ΕΕ) μπορουν να πωληθουν εκατομμυρια σπιτια νομιζω (σημερα πωλουνται ελαχιστα σε ξενους).
β) το εμπορικο ισοζυγιο νομιζω ειναι απο τα πιο παρεξηγημενα θεματα. Πολλοι νομιζουν οτι το ελλειμμα στο ισοζυγιο αγαθων ειναι το ιδιο «κακο» με ενα ελλειμμα του προϋπολογισμου. Αυτο δεν ισχυει.
Το μεγαλο ελλειμμα μας στις εξαγωγες/εισαγωγες αγαθων οφειλεται κατα κυριο λογο σε δυο «καλα» πραγματα: το τεραστιο πλεονασμα στις υπηρεσιες (κυριως λογω ναυτιλιας) και στις χρημαδοτησεις της ΕΕ. Αν κοβοντουσαν θα επεφτε το ελλειμμα σε μια μερα.
Δεν αρνουμαι εδω το υπαρκτο προβλημα παραγωγικοτητας της χωρας. Αλλα δεν ειναι λογος για υστεριες νομιζω.
Κατα τα αλλα οπως φανηκε και με τις πυρκαγιες ο κ. Μανος ειναι απο τα λιγα ατομα που εχουν ακομα την δυναμη να προσφερουν εξυπνες ιδεες. αλλα φοβαμαι οτι μονος του εθεσε εαυτον εκτος του πολιτικου σκηνικου…
Μερικές παρατηρήσεις…
1. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι :-) Η φράση “στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα” αποδίδεται στον μακαρίτη Π. Μπακογιάννη.
2.” Όταν εγώ ως πολίτης καλούμαι να ψηφίσω και δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψηφοδέλτιο που να με ικανοποιεί έστω και ελάχιστα, αυτό δεν είναι αδιέξοδο;”
ΒΕΒΑΙΩΣ ΟΧΙ. Κανείς δεν μας υποχρεώνει να ψηφίζουμε κάποιο από τα υπάρχοντα ψηφοδέλτια. Όποιος δεν γουστάρει να το κάνει ή προσπαθεί να φτιάξει μια συμμαχία ή διαλέγει και ψηφίζει εκείνο το ψηφοδέλτιο που τον “αντιπροσωπεύει” περισσότερο ή απλά δεν ψηφίζει. Εξυπακούεται βεβαίως ότι σε κάθε περίπτωση αναλαμβάνει και το κόστος της επιλογής του.
3. “Σε πολλές πολιτείες μπορεί να γίνει δημοψήφισμα σε ένα θέμα με πρωτοβουλία των πολιτών”
Καλή ιδέα στη θεωρία, στην πράξη όμως? Ποιός αποφασίζει υπό ποίες προϋποθέσεις διεξάγεται ένα τέτοιο δημοψήφισμα? και πόσο δεσμευτικό για την εκτελεστική εξουσία μπορεί / πρέπει να είναι το αποτέλεσμά του? π.χ. αρκούν 1.000.οοο υπογραφές πολιτών του Mississippi για να γίνει ένα δημοψήφισμα με θέμα “να καίμε τους μαύρους τις νύχτες με πανσέληνο?” και άντε και ψηφίσει ΝΑΙ το 95%, θα επιτραπεί το κάψιμο? Ακραίο βέβαια και υπερβολικό το παράδειγμα, αλλά νομίζω κατανοητό.
4. “Στην Ελλάδα μαλώνουμε για τα αυτονόητα, για πράγματα που άλλες χώρες τα έχουν λύσει εδώ και δεκαετίες”
Μα τα έχουν πράγματι λύσει? Η απλώς έχουν αποδεχτεί κάποιες λύσεις που προήλθαν από διλήμματα του τύπου “σκύλα ή χάρυβδη”?
5. Το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης την οποία επικαλείσθε, βρίσκεται σε αντίθεση με το ζητούμενο της απαλλαγής από εκβιαστικά διλήμματα και μεγαλύτερης συμμετοχής των πολιτών στη λήψη των κρίσμων αποφάσεων. Για προσέξτε…. Το 47% ζητάει προεδρική δημοκρατία, δηλαδή μεγαλύτερες εξουσίες σε ΕΝΑ πρόσωπο. Μικραίνει δηλαδή τον “κύκλο εξουσίας”. Τρελλό?
6. Τι πρέπει δηλαδή, να KANOYME επανάσταση; Το εννοείτε το πρώτο πληθυντικό ή σας ξέφυγε? Είστε και σεις υπέρ της προεδρικής δημοκρατίας?
7. “Ο κ. Στεφανόπουλος της ΔΗΑΝΑ και ο κ. Μάνος των Φιλελευθέρων είναι εξαιρετικοί, όχι μέτριοι πολιτικοί. “
IMHO, ο κ. Στεφανόπουλος υπήρξε ένας θαυμάσιος πρόεδρος προεδρευομένης δημοκρατίας. Πριν από αυτό όμως υπήρξε άθλιος υπουργός αθλίων κυβερνήσεων. Θυμίζω την απίστευτη φράση του “ φέρτε μου ένα νεκρό από το νέφος και θα λάβουμε μέτρα” Μπορεί τα στερνά να τιμούν τα πρώτα, αλλά μην τρελλαθούμε κιόλας !
Για τον κ. Μάνο και τους Φιλελεύθερους, το σχόλιο μου αναβάλεται. Υπάρχουν πολλά να πεί κανείς για την περίπτωση αυτή που σίγουρα δεν χωράνε εδώ.
Συγγνώμη για το μακροσκελές post.
@Γαλανάκης: Δεν είναι δα και τόσο ουτοπικό:
http://www.greekliberals.net
Πάντως είναι ενδιαφέρον (και κάπως απογοητευτικό για μένα) που η αναφορά στην σκοπιμότητα μιας grassroots προσπάθειας σας έφερε στο νου τον DrΦλάντζα (αντί, ας πούμε, την ΦΣ…)
@Τάκι: Δεν έχει νόημα σε κάθε αναφορά στην ανάγκη αμεσότερης συμμετοχής των πολιτών στη δημοκρατική λειτουργία κάποιος να αναφέρει την ανάγκη προστασίας των αθρώπινων δικαιωμάτων. Νομίζω οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε τη διαφορά. Ούτε κανείς ζήτησε την επιστροφή στην εκκλησία του δήμου. Δυνατότητα να ακουστεί η φωνή του πολίτη εκτός κομμάτων ζήτησε ο Θέμης (και συμφωνώ κι εγώ μαζί του).
Το συγκεκριμένο θέμα για τα δημοψηφίσματα πχ είναι όντως λυμένο: Στις ΗΠΑ τα δημοψηφίσματα αυτού του τύπου είναι σε εφαρμογή για 100 χρόνια και οδηγούν συχνά σε ουσιαστικές παρεμβάσεις του λαού (πχ απόρριψη του εκλεγμένου κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Grey Davis στο ΜΕΣΟ της θητείας του μέσω συλλογής υπογραφών και μετά δημοψηφίσματος) .
@Takis:
1. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι Η φράση “στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα” αποδίδεται στον μακαρίτη Π. Μπακογιάννη.
Η φράση είναι ένα από τα γνωστά κλισέ που επαναλαμβάνονται συχνά out of context για να καλύψουν την ανικανότητα πολλών να αρθρώσουν ολοκληρωμένο λόγο.
Η πατρότητα της συγκεκριμένης έκφρασης ανήκει στο Γεώργιο Παπανδρέου (παππού) (ξέρετε, κατά το: 1945: παππούς Παπανδρέου, 1955: θείος Καραμανλής, 1965: παππούς Παπανδρέου, 1975: θείος Καραμανλής, 1985: πατέρας Παπανδρέου, 1995: πατέρας Παπανδρέου, 2005: ανηψιός Καραμανλής, 2015, 2025, 2035: something Papandreou/Karamanlis – tm Ελληνοφρένεια. Quiz: υπάρχει άλλη χώρα σε όλο τον κόσμο που να έχει παρατηρηθεί κάτι αντίστοιχο; Δεν έχω την απάντηση). Είμαι σχεδόν βέβαιος πως η φράση έχει αναφερθεί (σε συγκεκριμένο context) κατά τη διάρκεια των θλιβερών γεγονότων του καλοκαιριού 1965. Λίγο που έψαξα, δεν βρήκα reference και βαριέμαι να δίνω references συνέχεια – ας το κάνει και κάποιος άλλος. :-)
@Θέμης:
Δεν υποστηρίζω ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι μόνο πρόβλημα πολιτικής ηγεσίας και ότι αν φύγουν αυτοί και έρθουν κάποιοι άλλοι τα πάντα θα διορθωθούν. Και ο λαός ο ίδιος πρέπει να αλλάξει.
Η άποψή μου είναι πως οι πολιτικοί είναι εικόνα της κοινωνίας: από γεννήσεως Ελληνικού Κράτους! Νομίζω δε, πως υπάρχουν πολιτικοί στην Ελλάδα που είναι πολύ πιο προχωρημένοι – από κάθε άποψη – από αυτά που εκφράζει και πιστεύει ο μέσος πολίτης. Ναι, η εκάστοτε ηγεσία (όχι μόνο πολιτική) μπορεί να δώσει το παράδειγμα: γιατί όμως η Ελλάδα θα μπορούσε να είχε πετύχει περισσότερα σε αυτό το κομμάτι χρειάζεται αναδρομή στην ιστορία και εξέλιξη του ελληνικού κράτους για να εξηγηθεί…
Πολλές δημοσκοπήσεις με έχουν εντυπωσιάσει, όπως π.χ. η πρόσφατη που έδειξε ότι το 47% του λαού υποστηρίζει την αλλαγή του πολιτεύματος σε προεδρική δημοκρατία.
Χωρίς να υπάρχει σκεπτικό στην προτίμηση που εκφράζουν οι δημοσκοπούμενοι, δε νομίζω πως θα πρέπει να σε εντυπωσιάζουν οι δημοσκοπήσεις. Πολύ απλά, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει! Προσωπικά διαφωνώ με την αναζήτηση ισχυρών ηγετών. Νομίζω πως εκφράζει ένα αναχρονιστικό ανακλαστικό μιας κοινωνίας που συχνά αναζητά σωτήρες, όπου όλα θα τα λύσει ο πρωθυπουργός, για όλα φταίει ο πρωθυπουργός, κλπ…
Εννοεί φυσικά ότι στη δημοκρατία οι διαφορές λύνονται με την υπερίσχυση της πλειοψηφίας. Όμως αυτό θα ίσχυε σε ένα καθεστώς άμεσης δημοκρατίας. Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία η ιδέα αυτή είναι λανθασμένη
Κι ερχόμαστε στο πλέον σημαντικό που δείχνει πόσο άσκοπα (και ίσως επικίνδυνα) μπορεί να είναι συνθήματα out of context. Η «υπερίσχυση της πλειοψηφίας» έχει να κάνει και με το σεβασμό των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Δυστυχώς, η άκριτη υιοθέτηση συνθημάτων που κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή χρησιμοποίησε, σχετικά πρόσφατα, το επιχείρημα περί «υπερίσχυσης της πλειοψηφίας» με τελείως δημαγωγικό τρόπο ακόμη και σε θέμα όπου το ζητούμενο ήταν ακριβώς ο σεβασμός των δικαιωμάτων της μειοψηφίας.
Αυτά προς το παρόν!
Καλημέρα σε όλους. Ωραία η συζήτηση.
Η ΦΙΣ έχει φυσικά τη συμπάθεια και τις ευχές μου (και πιθανότατα την ψήφο μου αν κατεβάσει ψηφοδέλτιο στη Β’ Θεσσαλονίκης). Αλλά με προβληματίζει η έλλειψη συσπείρωσης του φιλελεύθερου χώρου. Δε γνωρίζω το παρασκήνιο στην υπόθεση, αλλά όταν βλέπω Μάνο, Ανδριανόπουλο, Δήμου, Παλαιοκρασσά να απέχουν, κάτι με τσιγκλάει. Θα προτιμούσα την ανασύσταση των Φιλελευθέρων. Υστερα υπάρχουν σαφείς διαφορές μεταξύ ΦΙΣ και Μάνου. Με τις πυρκαγιές η ΦΙΣ πρότεινε τη διανομή των δασών στους πολίτες, ενώ ο Μάνος την απαλλοτρίωση ιδιοκτησιών από το δημόσιο. Συμφωνώ με τον Μάνο. Θεωρώ κάποιες θέσεις της ΦΙΣ ακραίες.
Ναι, είμαι υπέρ της προεδρικής δημοκρατίας, όχι για την συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών σε ένα άτομο, κάθε άλλο, αλλά για να υπάρξει διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Γενικότερα, θα ήθελα να δω περισσότερες εξουσίες να περνάνε στο λαό. Μπορούμε να σκεφτούμε ακόμα και την εκλογή της ηγεσίας της δικαιοσύνης από το λαό ή την εκλογή των μελών ενός εθνικού συμβουλίου Παιδείας από το λαό.
@Τακης & τρία πουλάκια: Εννοείται ότι τα δημοψηφίσματα δεν θα παραβιάζουν το σύνταγμα και τα δικαιώματα της μειοψηφίας.
Δύο σχετικά αρθράκια από το σημερινό Βήμα:
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15112&m=B56&aa=2
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15112&m=D24&aa=2
Εξαιρετικός ο Νικολόπουλος. Αυτό που λέει είναι φυσικά μεγάλη αλήθεια και μεγάλη πληγή στο πολιτικό μας σύστημα.
Σκεφτείτε και το εξής. Όταν ήσασταν φοιτητές ποιά παιδιά ήταν πιό αξιόλογα, οι φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ ή τα ανένταχτα παιδιά που διέπρεπαν στις σπουδές τους; Εγώ θα έλεγα σαφώς τα δεύτερα. Αλλά αυτοί που κυβερνούν είναι οι πρώτοι (δείτε τα βιογραφικά των βουλευτών να δείτε πόσοι ήταν ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες). Έχουμε δηλαδή ένα παράδοξο: η κομματοκρατία επιλέγει τα άτομα που την αναπαράγουν και την υπηρετούν, και όχι τα άτομα που θα υπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον. Πρόκειται για πλήρη εκτροχιασμό της δημοκρατίας. Αυτό είναι κάτι που ανησυχούσε πολύ τόσο τους αρχαίους Αθηναίους όσο και τους Founding Fathers της αμερικανικής δημοκρατίας, όχι όμως τα άτομα που έφτιαξαν το Σύνταγμα του 1975.
(δείτε τα βιογραφικά των βουλευτών να δείτε πόσοι ήταν ΔΑΠίτες και ΠΑΣΠίτες).
Βάλε και τους γιούς και και κόρες παλαιών βουλευτών που δεν χρειάζονταν να αποκτήσουν κομματικά εύσημα μέσα στις νεολαίες…
Ναι, είμαι υπέρ της προεδρικής δημοκρατίας, όχι για την συγκέντρωση περισσότερων εξουσιών σε ένα άτομο, κάθε άλλο, αλλά για να υπάρξει διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας.
Ο διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας δε νομίζω πως απαιτεί προεδρική δημοκρατία: απλά, οι έχοντες κυβερνητικές θέσεις πρέπει να μην είναι βουλευτές. Νομίζω κάποτε είχε συζητηθεί στα πλαίσια μιας συνταγματικής αναθεώρησης… Τέλος πάντων, αυτά είναι θέματα συνταγματολόγων…
Αυτά ΔΕΝ είναι θέματα συνταγματολόγων γιατί οι συνταγματολόγοι μας α) αγρόν αγοράζουν και β) είναι τσιράκια των κομμάτων.
@Ντοβα
Δεν είχα καμιά πρόθεση να θίξω κανένα. Νομίζω ότι έγινε κάποια παρανόηση εκ μέρους μου. Για αυτό και ζητώ συγγνώμη.
Η προσπάθεια για δημιουργία κόμματος είναι συλλογική προσπάθεια και προϋποθέτει ευρεία λαϊκή συμμετοχή. Εάν δεν υπάρξει ευρεία συμμετοχή η κατάσταση εξελίσσεται σε γραφική.Παραδείγματα υπάρχουν άφθονα στην πρόσφατη εκλογική ιστορία.Ίσως αυτός να υπήρξε και ο φόβος του κ. Μάνου και προέβη στην αναστολή δράσεως του κόμματος των Φιλελευθέρων. Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών οιωνών αλλά πολύ φοβούμαι ότι το ίδιο θα συμβεί και με την Φιλελεύθερη Συμμαχία. Εξ αυτών και οι συνειρμοί του προηγουμένου σχολίου μου
Τάδε έφη ΘΛ:
Αυτά ΔΕΝ είναι θέματα συνταγματολόγων γιατί οι συνταγματολόγοι μας α) αγρόν αγοράζουν και β) είναι τσιράκια των κομμάτων.
Ισοπεδωτικός λαϊκισμός. Αδικείς τον εαυτό σου Θέμη με τόσο εύκολους χαρακτηρισμούς.
Αλήθεια, τι σε κάνει να πιστεύεις πως στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα θεσμών, όταν το θεσμικό πλαίσιο δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από πολλά άλλα κράτη της Δυτικής (και όχι μόνο) Ευρώπης;
@Γαλανάκη: Δεν εθίγην κατά κανένα τρόπο. Το εγχείρημα κατ’ αρχήν μοιάζει απονενοημένο. Οι πιθανότητες φαίνεται να είναι εναντίον μας. Από την άλλη, ορθολογικά, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και υπάρχουν διαφοροποιητικά στοιχεία που μας κάνουν να ελπίζουμε σε καλύτερα αποτελέσματα από παλιότερες προσπάθειες. Είμαστε ιδεολογικά συνεπείς. Είμαστε κόμμα από τα κάτω, και όχι αρχηγοκεντρικό. Υπάρχει το internet που μας επιτρέπει να αντισταθμίσουμε τα στεγανά των ΜΜΕ. Έχουμε υπομονή και επιμονή. Δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί να τρέμουμε μην χάσουμε την έδρα.
@Θέμης: Ούτε εγώ συμφωνώ με όλες τις προγραμματικές μας θέσεις, αλλά δεν περιμένω να βρω και κόμμα ραμμένο κοστούμι πάνω μου (είναι σαν «να ανοίγω τρύπες για να βρω μετρό» κατά την μνημειώδη ρήση του Τζ. Πανούση). Για μένα αρκεί ένα ικανοποιητικό ποσοστό κάλυψης και η πεποίθηση ότι θα έχω ίσες ευκαιρίες με οποιονδήποτε άλλο να επηρεάσω τις επιμέρους θέσεις. Με αυτή την λογική εντάχθηκα και ευτυχώς ακόμα δεν έχω διαψευστεί.
idem
Στο πολιτειακό πιστεύω ότι τίποτα δεν προκειται να αλλάξει. Μέσα από αλεπάλληλες συνταγματικές τερατογενέσεις έχουμε φτάσει σε ένα σύστημα που ο εκάστοτε Πρωθυπουργός έχει όλη την εξουσία στα χέρια του. Δεν ξέρω αν υπάρχει δημοκρατία με τόσες εξουσίες συγκεντρωμένες σε έναν άνθρωπο στον κόσμο (ο Πούτιν έχει περισσότερες, αλλά το πόσο δημοκρατική είναι η Ρωσία σηκώνει πολλή συζήτηση). Οι κομματικοί στρατοί έχουν ράμματα για τη γούνα του κάθε αρχηγού, οπότε το πολιτικό μας κατεστημένο τα έχει βολέψει μια χαρά, και κανένας δεν ξεβολεύεται από μόνος του. Και άσε τον Πρόεδρο να καταθέτει στεφάνια και να υποδέχεται μαθητές και τραγουδιστές που θα «μας εκπροσωπήσουν» στη γιουροβίζιον…
Οι λύσεις στην δημοκρατία είναι πάντα πολιτικές και όχι στεγνά οικονομικές.
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική στην Ελλάδα αλλά και στην ΕΕ σημάνει μόνο οικονομία.
Τόσο οι φιλελεύθεροι όσο και η συμμαχία παίζουν σε αυτό ή μάλλον μόνο με αυτό το θέμα. Όπως και ο Καραμανλής εδώ και τρία χρόνια όπως και ο Σημίτης παλιότερα και μας έκαναν να βαρεθούμε αφόρητα την πολιτική. Αυτό είναι το Λάθος.
Η εκδίκηση της πολιτικής έρχεται και από την Γαλλία και βρήκα ένα αρθράκι σχετικό που το παραθέτω.
Ερχεται η ρεβάνς της πολιτικής
Για το ζήτημα του πολιτεύματος και του συστήματος γενικότερα είχα τοποθετηθεί κι εγώ στις δημοκρατικές ρητορείες μου Ι,
ΙI,
III,
ΙV. Ποια είναι τελικά η πλειοψηφία; Και εν τέλει η μειοψηφία απλά θα πρέπει να υποκύπτει μη λαμβανομένη υπόψη; Αυτό ποιος το ονομάζει δημοκρατία;