Το πρόσφατο περιστατικό με την αλλοίωση βαθμών στο μάθημα των Αγγλικών στο βαθμολογικό κέντρο Θεσσαλονίκης θέτει αρκετά ερωτήματα. Ένα από τα προβλήματα της σημερινής μορφής των πανελληνίων εξετάσεων είναι ότι η βαθμολόγηση είναι α) χρονοβόρα και δαπανηρή και β) υποκειμενική (ιδίως σε ένα μάθημα όπως η έκθεση). Μιά απλή λύση θα ήταν να μετατραπούν σε εξετάσεις πολλαπλής επιλογής. Το πλεονέκτημα είναι ότι η βαθμολόγηση γίνεται απόλυτα αντικειμενική και μπορεί να γίνεται αυτόματα από μηχανήματα. Το μειονέκτημα φυσικά είναι ότι περιορίζεται κανείς στο είδος των ερωτήσεων που μπορεί να θέσει. Δηλαδή κρίνει μόνο την απάντηση, και όχι τον τρόπο με τον οποίο έφτασε κανείς στην απάντηση. Προσωπικά πιστεύω ότι με λίγη προσπάθεια μπορεί κανείς να σχεδιάσει εξετάσεις πολλαπλής επιλογής που να μετρούν πραγματικά τις γνώσεις και τις ικανότητες των μαθητών.
Ένα άλλο θέμα είναι αν οι πανελλήνιες θα πρέπει να είναι εξετάσεις γνώσεων (όπως οι σημερινές) ή δεξιοτήτων (όπως το SAT). Έχω την εντύπωση ότι εξετάσεις δεξιοτήτων επιδέχονται πολύ λιγότερο φροντιστήριο.
Discuss!
Greek University Reform Forum 
Το θεμα ειναι…γιατι να υπαρχουν Πανελλαδικες εξετασεις…αλλα ποιος θα κατσει να ασχοληθει μαζι μου τωρα;…
Θα ασχοληθούμε. Αλλά να μας πεις π.χ. πώς θα επιλέγονται οι εισακτέοι στην Ιατρική Αθηνών.
Με ενα ετος παρακολουθησης καποιων εισαγωγικων μαθηματων στη σχολη και επειτα με εξετασεις στην ιδια τη σχολη…
Μια αποψη λεω…
Σωστος
«Φοριέται» πολύ αυτή η ιδέα τελευταία αλλά έχει πολλές πρακτικές δυσκολίες:
α) Το 2005 οι μαθητές που είχαν πρώτη προτίμησή τους την Ιατρική Αθηνών ήταν 1053 και οι εισακτέοι 144. Θα πάρεις όλους αυτούς τους 1053 για ένα χρόνο στην Ιατρική Αθηνών; Που θα τους βάλεις; Τι θα τους διδάξεις; Και μετά όταν οι 900 απορριφθούν τι θα κάνουν; Θα πάνε αλλού; Δεν είναι καλύτερα να πάνε αλλού από την αρχή και να μην χάνουν τον καιρό τους άδικα;
β) Ποιός θα εγγυηθεί ότι οι εξετάσεις μέσα στη σχολή θα είναι αδιάβλητες; Δείτε το όργιο που γίνεται με τα ρουσφέτια για μεταπτυχιακά. Θέλετε να δείτε το ίδιο και στα προπτυχιακά;
Ας κάνουν οι 1053 εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ας επιλέγουν οι εισακτέοι με εξετάσεις. Έτσι θα πάρεις μόνο αυτούς που θέλουν και μπορούν. (Λέμε τώρα)
Τώρα για το αδιάβλητο τον εξετάσεων τι να πω το θεωρώ εκ των ουκ άνευ και δεν νομίζω ότι χρειάζεται η παρουσία εισαγγελέα στις αίθουσες, μόνο λίγη τσίπα..
Πάντως είναι καλή ιδέα ίσως χρειάζεται να δουλευτεί λίγο αλλά είναι καλή, καθώς φαίνεται μειώνει τον απόλυτο «προσανατολισμό» που χρειάζεται κάποιος για να μπει σε μια σχολή και άρα διευρύνει τους ορίζοντες του.
η πρόταση αυτή -αρκετές φορές διατυπωμένη- είναι πιστεύω η καλύτερη ιδέα, αρκεί να καλλιεργούν οι επιλογές την κριτική σκέψη και να μην είναι παπαγαλία ή απλή αναφορά (τύπου lower στα αγγλικά). Επιπλέον, οι δεξιότητες είναι η κύρια κατεύθυνση του σημερινού σχολείου -θεωρητικά. Μήπως πρέπει κάποτε να γίνει και πράξη;
>Έχω την εντύπωση ότι εξετάσεις δεξιοτήτων
>επιδέχονται πολύ λιγότερο φροντιστήριο.
sto idewdes…stnv pragmatikotnta, tetoies
eksetaseis dev yfistavtai. p.x. gia to SAT:
http://www.pbs.org/wgbh/pages/frontline/shows/sats/test/what.html
http://www.fairtest.org/facts/satvalidity.html
http://www.gladwell.com/2001/2001_12_17_a_kaplan.htm
Εντάξει οι πανελλήνιες να γίνοντε αλλά θα ήθελα να δώ και άλλους δρόμους είσαγωγής στης πανελλήνιες να προσμετράτε και η εμπειρία.
Πάντως Θέμη την έκθεση δεν μπορείς να την κάνεις πολλαπλής επιλογης νομίζω, και στο Lower π.χ. έδινες έκθεση. Στα μαθηματικά, φυσική είναι ποιό ευκολο.
@Petros. Ενδιαφέροντα άρθρα. Ο Kaplan είναι από τους πιό διάσημους αποφοίτους του πανεπιστημίου μου και το μόνο ουσιαστικά οργανωμένο «φροντιστήριο» της Αμερικής. Η διαφορά είναι ότι κανείς πάει στου Kaplan για 1-3 μήνες, όχι για 2 χρόνια όπως στα ελληνικά φροντιστήρια. Κι ας μην δίνουμε και 100% βαρύτητα στους ισχυρισμούς του. Επιχείρηση έχει ο άνθρωπος, την πραμάτεια του διαφημίζει.
Ύστερα κανείς δε λέει να γίνεται ο καθορισμός των εισακτέων μόνο με βάση μιά εξέταση τύπου SAT. Οι βαθμοί του Λυκείου πρέπει να μετράνε αφού όμως αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του «πληθωρισμού» βαθμών. Μιά ιδέα που υπάρχει στα παραπάνω άρθρα και δεν έχει εξερευνηθεί καθόλου στην Ελλάδα είναι να λαμβάνεται υπ’ όψη η κατάταξη στην τάξη. Αλλά είναι καλό να υπάρχει και μιά εξέταση σε πανεθνική κλίμακα.
Μιά ιδέα που τριγυρίζει στο μυαλό μου είναι η «κανονικοποίηση» των βαθμών του Λυκείου. Π.χ.
Κανονικοποιημένος βαθμός = Βαθμός Χ (Εθνικός Μέσος Μαθήματος)/(Μέσος Τάξης) Χ (Μέση ΠΕ τάξης)/(Μέση ΠΕ Ελλάδας)
όπου Π.Ε. είναι η πανελλήνια εξέταση.
Δύο άλλα προβλήματα που πρέπει να λυθούν είναι α) να μπορεί κανείς να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο σε οποιαδήποτε ηλικία και όχι αναγκαστικά αμέσως μετά το λύκειο, και β) να μπορεί κανείς να αλλάζει τμήμα ή και πανεπιστήμιο με δυνατότητα μεταφοράς των μαθημάτων που έχει περάσει.
@ΑΠ. Οτιδήποτε δεν μπορεί να μετρηθεί αντικειμενικά είναι επικίνδυνο στην Ελλάδα. Ανοίγει παράθυρο στην ευνοιοκρατία. Ποιός θα εκτιμήσει την «εμπειρία»;
Θεωρώ τις εξετάσεις πολλαπλής επιλογής μεγάλο λάθος. Η διατύπωση της σκέψης με σωστό, σαφή και περιεκτικό τρόπο είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ορθή κρίση της ποιότητας του γραπτού. Αυτό ισχύει και στα μαθηματικά (είμαι μαθηματικός) και στη φυσική και βέβαια πολύ περισσότερο στις λεγόμενες θεωρητικές επιστήμες.
Η κανονικοποίηση που προτείνεις Θέμη σημαίνει ότι όποιος πάει σε καλό σχολείο έχει ένα σημαντικό μειονέκτημα! Όλοι θα επιδιώκουν να πάνε σε κακό σχολείο για να έχουν bonus βαθμολογίας. Αλλά και ο υπολογισμός του βαθμού του Λυκείου, αν και ακούγεται σωστός, είναι λάθος όπως απέδειξε η εφαρμογή του, με την ξαφνική «έκρηξη» των βαθμολογιών. Το αίτιο του λάθους είναι ότι ο βαθμός μπαίνει από καθηγητή που γνωρίζει προσωπικά το μαθητή, άρα μπορεί να υπεισέλθουν άλλοι παράγοντες όπως χρηματισμός, συμπάθεια ή αντιπάθεια, προσπάθεια να ευνοηθεί το σχολείο (το τελευταίο μόνο αντιμετωπίζεται με την κανονικοποίηση, αλλά με άλλες παρενέργειες) κλπ. Ο κόσμος δυστυχώς είναι αυτός που είναι, και για κάθε μέτρο θα πρέπει να σκεφθούμε ποιες θα είναι οι συνέπειές του αν εφαρμοστεί στη πράξη από τους υπάρχοντες ανθρώπους, όχι από ιδανικούς.
Καλή ιδέα είναι να γίνουν οι πανελλήνιες εξετάσεις πολλαπλής επιλογής αλλά μόνο σε όσα μαθήματα είναι εφικτό. Στην έκθεση για παράδειγμα ή την ιστορία δεν γίνεται. Αλλά υπάρχει και η θεωρητική κατεύθυνση εκτός απο την τεχνολογική και την θετική στην οποία όλα σχεδόν τα μαθήματα είναι θεωρητικά. Δηλαδή αυτή η μεταρύθμιση θα λύσει ένα μέρος μόνο του προβλήματος.
Όμως είμαι κάθετα κατά των ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής γιατί η αντιγραφή θα αυξηθεί κατακόρυφα. Υπάρχουν λύσεις σε αυτό το πρόβλημα αν αλλάζουν σειρά τα σωστά αποτελέσματα. Επιφυλλάσομαι όμως αν το αποτέλεσμα έτσι θα είναι πιο δίκαιο.
Επειδή στο πανεπιστήμιό μου οι καθηγητές πειραματίζονται συνεχώς σε νέους τρόπους εξέτασης θεωρώ πως ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος εξέτασης είναι οι εξετάσεις με ανοιχτό βιβλίο (ή και laptop) και λίγο χρόνο. Απαλλάσει τον εξεταζόμενο απο την στείρα αποστήθιση κατεβατών, παρακάμπτει τα φροντιστήρια και δικαιώνει τον εξεταζόμενο που έχει συλλάβει την ουσία της εξεταζόμενης ύλης. Φυσικά για να αποδόσει αυτό το σύστημα οι ερωτήσεις πρέπει να είναι κρίσεως.
Εκτός των άλλων προσαρμόζει τον εξεταζόμενο στην έτοιμη γνώση και απαιτεί μόνο την κατανόησή της, όχι την απομνημόνευσή της. Το internet έχει αχρηστεύσει πλέον την απομνημόνευση.
Επίσης μειώνει σημαντικά το άγχος των μαθητών για την απομνημόνευση τεράστιων μαθηματικών τύπων, ημερομηνιών, κλπ, γιατί γνωρίζουν πως αν δεν θυμούνται κάτι (αυτό που λένε αν κολλήσει το μυαλό) θα το κοιτάξουν απο το βιβλίο.
Τέλος εξαλείφει την χρήση των ιερών σκονακίων.
Όλες τις υπόλοιπες λύσεις τις θεωρώ σχετικά «μπακάλικες».
Αλλά ποιος θα μπορέσει να προτείνει κάτι τέτοιο εφόσον το ποσοστό των μαθητών των φροντιστηρίων θα πέσει κατακόρυφα; Οικονομία δισεκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο στηρίζεται στο ισχύον σύστημα.
Υ.Γ. συγνώμη για το κατεβατό, αλλά δεν θα μπορέσω να συμμετέχω άλλο στην συζήτηση λόγω έλλειψής ιντερνετ, και έκανα σαφείς όλες τις θέσεις μου.
Οι πανελλαδικές είναι ο μόνος θεσμός στην Ελλάδα τον οποίο οι πολίτες θεωρούν αξιόπιστο, αλλά είναι παντελώς άχρηστος. Άχρηστες γιατί αναγνωρίζουν ένα πρόβλημα στρατηγικής επιλογής ως πρόβλημα δικαιοσύνης και ισότητας ευκαιριών. Τελικά, ούτε αυτό ισχύει, δεδομένου ότι οι φοιτητικοί πληθυσμοί διπλασιάζονται (τουλάχιστον) από το πρώτο έτος. [Δεκαετία του 70, στη σχολή μου μπήκαμε 50 και αποφοιτήσαμε 86 – κάμποσοι δεν τελείωσαν στα 5 χρόνια] Προς τι ή δικαιοσύνη;
Με το παλιότερο σύστημα επιλογής (πριν 10 χρόνια ίσως) οι στατιστικές έδειχναν ότι μόνο το 20% των υποψηφίων έμπαιναν σε μία από τις τρεις πρώτες τους επιλογές. Ο προϋπολογισμός του ΥΠΕΘΟ για τις εισαγωγικές 2006 ήταν 24 εκατ. ευρώ και στα φροντιστήρια ξοδεύτηκαν κάπου 1.6 δισ (πολλά «μαύρα», ισοδύναμο πάνω από 2 δισ).
Όλα αυτά και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, οι Κάτσικες και δε συμμαζεύεται, χωρίς λόγο. Είναι κάπου 5.000 θέσεις που πραγματικά ενδιαφέρουν τους υποψηφίους και κάπου 70.000 θέσεις για τις οποίες οι πάντες αδιαφορούν. Όλο αυτός ο τζερτζελές γίνεται για το αν θα βρεθεί ο Κώστας στις ιχθυοκαλλιέργειες Καρπενησίου και η Ελένη στην δασολογία Μεσολογγίου, ή τούμπαλιν.
Ισχυρίζομαι ότι με μόνη κρίση το πτυχίο Λυκείου, τουλάχιστον το 90% του αποτελέσματος θα είναι το ίδιο. Και οι διαφορές θα έχουν να κάνουν με τη σύμπτωση να «πιάσει» ο φροντιστής θέματα – παντελώς αδιάφορο για την κοινωνία.
Αν μοιράσουμε σωστά τους ρόλους θα δούμε ότι το πρόβλημα μπορεί να μετασχηματισθεί ως εξής: η κοινωνία (μέσω της κυβέρνησης) φροντίζει γαι τη δημιουργία υποδομών και θέσεων – δεν πρεέπι να ενδιαφέρεται αν είναι ο Κώστας ή η Ελένη. Οι σχολές ας επιλέξουν όποιους θέλουν.
Ύβρις! Θα γίνει λαμογιά! Ε και – αφήστε που δεν θα γίνεται! Αν αντέχει η Ιατρική να παίρνει ντενεκέδες για ρουσφέτια, ας το κάνει! Σε πέντε χρόνια δεν θα μπορούν να κρυφτούν! Κι αν μπει το παιδί του τάδε; Ε και; Σήμερα δεν μπαίνει η Μαρία που είναι κανόνι αλλά είχε περίοδο και σπασμούς τη μέρα που έγραφε Φυσική.
Ας τολμήσουμε να το δούμε ως ζήτημα στατιστικής και να απελευθερωθούμε από αγκυλώσεις επίπλαστης ισότητας ελευθεριών. Μια σοβαρή προσπάθεια αναβάθμισης του Λυκείου (ούτως ή άλλως απαραίτητη) χρειάζεται.
Αν δε η επιλογή γίνεται από τις Σχολές, λύνονται και τα δευτερεύοντα προβλήματα (κινητικότητα, ηλικία νεοεισαγομένων, κλπ). Επί τέλους, θα μπορεί να ληφθούν υπ’ όψιν και ταλέντα υποψηφίων που δεν φαίνονται στα γραπτά.
Ένα τελευταίο. Ένα τεστ τύπου SAT είναι απαραίτητο. Το SAT αναπτύχθηκε γαι να ξεχωρίσει τα επίκτητα (ταξικά) από τα εγγενή (μη ταξικά) χαρακτηριστικά, και σε σημαντικό βαθμό το επιτυγχάνει. Η αξία του ως μια παραπάνω πληροφορία για κάθε υποψήφιο και τους πληθυσμούς των υποψηφίων είναι τεράστια.
@Kokkinos : Έχοντας δει το διοικητικό δυναμικό του ΑΕΙ στο οποίο εργάζομαι, δε θα ήθελα οι άνθρωποι αυτοί να είναι υπεύθυνοι να επιλέξουν τους φοιτητές — και απ’οσο ξέρω πόροι για να προσληφθούν άλλοι δεν υπάρχουν. Αν από την άλλη έπρεπε να τους επιλέγουν τα μέλη ΔΕΠ, ο απαιτούμενος χρόνος είναι πολύ μεγάλος — όσοι ενδιαφερόμαστε θα τρώγαμε μήνες κάθε χρόνο να κοιτάμε αιτήσεις, και το συκώτι μας για να αντιμετωπίσουμε τις πιέσεις για ρουσφέτια.
Για να συνεχίσω: Αν μας άφηναν να διαλέγουμε τον αριθμό των εισακτέων, θα είχαμε μεγάλο μέρος του κέρδους με μηδενικό οικονομικό κόστος…
Γεια χαρά.
Παραθέτω παρακάτω κάποιες από τις σκέψεις μου στο θέμα που ξεκίνησε ως προς το εάν οι πανελλήνιες εξετάσεις πρέπει να γίνουν πολλαπλών
επιλογών και εξελίχθηκε σε συζήτηση για τον τρόπο εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Δίνω έμφαση στο δεύτερο το οποιο θεωρώ πιο σημαντικό,
αλλά εμμεσα απαντώ και για το πρώτο καθώς κ για άλλες ανησυχίες που εκφράστηκαν μέχρι στιγμής. Τα παρακάτω εκφράζουν προσωπικές απόψεις
και εν μέρει αποτελούν προιόν σύνθεσης και αδιάκοπων συζητήσεων με φίλους και γνώστους.
ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ?
ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ
==================
– Θα πρέπει τον ουσιαστικό λόγο στην επιλογή των εισακτέων να έχουν τα Πανεπιστήμια (Βλέπε Διαδικασία Εισαγωγής)
– Θα πρέπει η εισαγωγή των φοιτητών να ΜΗ γίνεται σε ένα συγκεκριμένο τμήμα, αλλά σε μία πανεπιστημιακή ΣΧΟΛΗ, π.χ. Σχολή Θετικών Επιστημών, (Βλέπε Εισαγωγή σε Σχολές και Παράδειγμα)
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ
==================
Διαδικασία Εισαγωγής
——————–
(Α) Οι μαθητές ετοιμάζουν τον φάκελό με τις ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ/ΕΠΙΔΟΣΕΙΣ τους τα οποία συμπεριλαμβάνουν:
– Αναλυτικές βαθμολογίες (Γενικος βαθμός αλλά και επιμέρους βαθμοί σε συγκεκριμένα μαθήματα)
– Αναλυτικές βαθμολογίες Ενιαίων Πανελλαδικών εξετάσεων (οργανώνονται συγκεντρωτικά, π.χ. είτε από το Υπ. παιδειας είτε από κάποιο άλλο κοινά αποδεκτό θεσμοθετιμένο όργανο, και μπορούν να είναι πολλαπλών επιλογών στη λογική που αναφέρει ο Θέμης.
– Άλλες δεξιότητες/ διακρίσεις/ εξωσχολικές ενασχολήσεις
(Β) Οι μαθητές κάνουν αίτηση σε ΣΧΟΛΕΣ Πανεπιστημίων που τους ενδιαφέρουν λαμβάνοντας υπ’όψιν:
– τις δυνατότητες τους όπως αυτές καθορίζονται από τον φακελό τους και
– τις προϋποθέσεις εισαγωγής που θέτει το κάθε πανεπιστήμιο (βασικές προϋποθέσεις εισαγωγής) και οι επί μέρους πανεπιστημιακές σχολές που τους ενδιαφέρουν (ειδικές προϋποθέσεις εισαγωγής). Το κάθε πανεπιστήμιο/σχολή υποχρεούται να δημοσιεύει τις προϋποθέσεις εισαγωγής.
(Γ) Το κάθε Πανεπιστήμιο (με βάση τις εισηγήσεις των επιμέρους Σχολών) αξιολογεί τις αιτήσεις και κάνει προσφορές σε μαθητές για εισαγωγή στο ίδρυμα τους. Οι μαθητές κανουν δεκτή ή μη την πρόταση του Πανεπιστημίου. Προβλέπονται επιλαχόντες ώστε να καλυφθούν οι ενδεχόμενες κενές θέσεις.
Η διαφάνεια και το αδιάβλητο της αξιολόγησης θα πρέπει να διασφαλίζεται με εσωτερικούς μηχανισμούς. Η υπόθεση εδώ είναι πως δεδομένου
ότι τα Πανεπιστήμια λειτουργούν σε συναγωνιστική βάση με τα υπόλοιπα τριτοβάθμια ιδρύματα και υπόκεινται σε αξιολόγηση θα επιλέγουν τους φοιτητές που θεωρούν ότι ταιριάζουν περισσότερο στα προγράμματα σπουδών που παρέχουν και εξυπηρετούν καλύτερα τις προτεραιότητες και πολιτικές τους. Το μοντέλο αυτό εξυπηρετεί και συνεκτιμά περιπτώσεις όπου ο αιτών έχει πολυετή εμπειρία, αλλά και αυτό υπόκειται στην κρίση της σχολής/Πανεπιστημιου. Η αναντιστοιχεία βαθμών στα σχολεία ανά την Ελλάδα, μπορεί να ληφθεί υπόψη μέσω μαθηματικών τύπων κανονικοποίησης των βαθμών όπως αυτόν (ή αλλους) που προτείνει ο Θέμης. Ωστόσο είναι σημαντικό να τονιστεί ότι το κάθε Πανεπιστήμιο μπορεί να θέτει τα δικά του κριτήρια και να αξιολογεί διαφορετικά τις αιτήσεις των φοιτητών με συνέπεια στο προγραμματικό του σχεδιασμό και τις πολιτικές που χαράζει. Αύτο χαρακτηρίζει ένα σύστημα δυναμικό που προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους μαθητές αλλά παράλληλα προτάσει ένα Πανεπισήμιο με κρίση και θέση.
Εισαγωγή σε Σχολές
——————–
Θα πρέπει η εισαγωγή των φοιτητών να μη γίνεται σε ένα συγκεκριμένο τμήμα, αλλά σε μία πανεπιστημιακή ΣΧΟΛΗ, π.χ. σχολή θετικών επιστημών, ιατρική σχολή, κτλ. Η λογική είναι πως τα πρώτα χρόνια (π.χ. 1 ή 2) οι φοιτήτες της ίδιας σχολής παρακολουθούν κοινά προγράμματα σπουδών, τα οποία τους παρέχουν μετέπειτα πρόσβαση σε ένα συγκεκριμένο τμήμα της σχολής υπό προϋποθέσεις όπως αυτές ορίζονται από τα εκάστοτε τμήματαν (π.χ. επιδόσεις σε συγκεκριμένα μαθήματα, προσφορά θέσεων σε σχέση με τη ζήτηση του κάθε τμήματος, κτλ.). Με τον τρόπο αυτό:
(Α) ενθαρρύνονται οι οριζόντιες μετακινήσεις των φοιτητών μεταξύ τμημάτων ίδιας σχολής. Οι κανόνες είναι καθαροί, διαφανείς εξ’αρχής, οπότε ο εκάστοτε φοιτητής έχει τη δυνατότητα να συγκλίνει στο αντικείμενο που τον ενδιαφέρει ή να γνωρίζει εκ των προτέρων τις επιπτώσεις τυχόν μειωμένης απόδοσης του
(Β) ο φοιτητής έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει καλύτερα τα προγράμματα σπουδών που παρέχονται απο κάθε «υποψήφιο» τμήμα της σχολής στην οποία έχει εισαχθεί και να κρίνει ποιο από αυτά ικανοποιεί περισσότερο τις φιλοδοξίες του
(Γ) περιορίζονται οι δυσάρεστες εκπλήξεις όπου με διαφορά λίγων μορίων ενας μαθητής χάνει το Τμήμα Χ για να μπει στο Υ με αρκετά διαφορετικό πρόγραμμα σπουδών, αντί για την πόλη Χ βρίσκεται στην πόλη Υ, κτλ.
(Δ) Προσφέρεται στο Πανεπιστήμιο δυνατότητα μεγαλύτερης ευελιξίας καθορίζοντας ροές φοιτητών σε τμήματα σύμφωνα με τις εκάστοτε πολιτικές, κτλ.
(Ε) Η διαδικασία αυτή μπορεί εύκολα να υποστηριχτεί ηλεκτρονικά, όπου η συγκεντρωση των μαθητικών φακέλων γίνεται συγκεντρωτικά (π.χ.
μέσω ενός Website) και η επιλογή από τα Πανεπιστήμια γίνεται κατανεμημένα όπου το κάθε Πανεπιστήμιο έχει πρόσβαση σε συγκεκριμένους
μόνο φακέλους (εκείνων των φοιτητών που έχουν κάνει αίτηση σε Σχολή του εκάστοτε Πανεπιστημίου)
Παράδειγμα
——————–
Βήμα 1: Μία φοιτητρια τελειώνει το Λύκειο με «σχετικα μέτριο» Μέσο Όρο Υ αλλά «αρκετά καλούς» βαθμούς σε μάθήματα επιστημών. Στις Ενιαίες Πανελλαδικές Εξετάσεις σε έναν αριθμό από μαθήματα οι βαθμοί της είναι συνεπείς με αυτούς του σχολείου (καλύτεροι στα μαθήματα επιστημών). Επιπλέον, έχει γνώσεις δύο ξένων γλωσσών (πιστοποιημένα).
Βήμα 2: Η φοιτήτρια αξιολογώντας τις επιδόσεις της, και την φήμη του κάθε Πανεπιστημίου (βασει αξιολογήσεων ή αλλών κριτηρίων) κάνει αιτήσεις στις σχολές θετικών επιστημών ορισμένων Πανεπιστημίων που την ενδιαφέρουν.
Βήμα 3: Ορισμένα από τα Πανεπιστήμια κάνουν δεκτή την αίτηση της και άλλα όχι. Η φοιτήτρια αξιολογεί τις επιλογές της και αποφασίζει σε ποιο Πανεπιστήμιο θα εισαχθεί.
Βήμα 4: Τα πρώτα 2 χρόνια παρακολουθεί κοινά μαθηματα της Σχολής Θετικων Επιστημών (Φυσικη, Μαθηματικά, Προγραμματισμό, Χημεία) και προσπαθει να κρίνει σε ποιο τομέα έχει έφεση ή οι επιδόσεις της είναι καλύτερες. Τα πρώτα 2 χρόνια δίνεται έμφαση στην διεπιστημονικότητα και στο εύρος γνώσεων (breadth).
Βήμα 5: Μετά τα 2 χρόνια και βάσει νέας εσωτερικής αξιολόγησης και επιλογής γίνεται δεκτή στο Φυσικό τμήμα. Για τα επόμενα χρόνια και μεχρι την αποφοίτηση παρακολουθεί το πρόγραμμα σπουδών του Φυσικού τμήματος. H έμφαση δίνεται στην εμβάθυνση της γνώσης σε θέματα φυσικής (depth).
Θα σας θυμίσω τι ζήσαμε επί περίπου μια δεκαετία: Τον Σεπτέμβρη διαβάζαμε τις συνεντεύξεις των «πρώτω των πρώτων» και σχεδόν όλοι έδιναν για δεύτερη ή τρίτη φορά, έχοντας «κρατήσει» τις καλές επιδόσεις σε ωρισμένα μαθήματα. Αυτό για μένα ήταν τραγωδία, επίφαση fairness, αυτοκτονικό για την κοινωνία. Όμως είναι και απόδειξη (μιας και επί δέκα χρόνια όλοι μια χαρά ήμασταν) ότι η κοινωνία και η πολιτεία αδιαφορούν για το τι πραγματικά παίρνουν από τις εξετάσεις.
Είναι λάθος να βρεθεί ένα παιδί εκτός ΑΕΙ (ή της επιλογής του) επειδή δεν αντέχει ψυχολογικά την πίεση των εξετάσεων και δεν αποδίδει, και τη θέση του να παίρνει κάποιο άλλο παιδί, λιγότερο προικισμένο, το οποίο όμως είχε την τύχη να «του πιάσει» ο φροντιστής το θέμα. Απλώς στο λάθος αυτό δεν μπορούμε να καταγγείλλουμε λαμογιά και ρουσφέτι.
Αν περάσει η επιλογή στα ιδρύματα, υπάρχει όντως η πιθανότητα να γίνει μπάχαλο για δυο-τρία χρόνια. Θα είναι όμως τεράστιο καλό για τα ίδια τα ιδρύματα. Το 10άρι της Μαριέττας κατέδειξε πέρυσι τον παραλογισμό της ύπαρξης Τμημάτων ΤΕΙ τα οποία δεν ενδιαφέρουν ΚΑΝΕΝΑ. Ας αφήσουμε επί τέλους τη ζήτηση και την προσφορά να τα βρούνε μεταξύ τους.
Όσο για το επιχείρημα της αδυναμίας να ασχοληθεί το ΔΕΠ με τις αιτήσεις, δεν στέκει. Στατιστικά αναλογούν λιγότεροι από 10 υποψήφιοι ανά μέλος ΔΕΠ ΑΕΙ (εκτός ΤΕΙ – 12.000 μέλη ΔΕΠ, 100.000 υποψήφιοι). Όποιο Τμήμα δεν θέλει να ασχοληθεί, ας τους πάρει στην τύχη (αν δεν ενδιαφέρεται για την ποιότητα των σπουδαστών του, το αποτέλεσμα στο «προϊόν» θα είναι τυχαίο).
Το επίμαχο είναι η βελτίωση του Λυκείου. Σήμερα το Λύκειο είναι απλώς parking παιδιών μέχρι να πάρουν το απολυτήριο για να μπορέσουν να δώσουν εξετάσεις. Αν η πραγματική επίδοση (όχι οι πλασματικοί πληθωριστικοί βαθμοί) μετρούσε, οι ίδιες υποδομές και το ίδιο δυναμικό θα έκαναν κάτι καλύτερο για την μόρφωση των παιδιών μας. Αυτό που επιπροσθέτως χρειάζεται είναι ένα τεστ τύπου SAT για να προσφέρει και τη στατιστικά απαιτούμενη συγκρισιμότητα βαθμών και σχολείων (το 17 της Γκράβας είναι συγκρίσιμο με το 17 του Κολλεγίου?). Κι αν ο @Ασχετος δει μια χρονιά ότι το 17 του Λυκείου Κραβασσαρά αποδεικνύεται φυσέκι, την επόμενη χρονιά θα έχει πρόβλημα να σπρώχνει με νύχια και με δόντια (χωρίς ρουσφέτια και παρεμβάσεις) για το επόμενο 17άρι από το ίδιο σχολείο?
Ας το πάρουμε χαμπάρι. Αν δεν ενδιαφερθούν οι stakeholders για τα προβλήματα και να ξοδέψουν (άλλοι κάποιο χρήμα, άλλοι κάποιο χρόνο, άλλοι λίγο συκώτι) δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Θα ανακυκλώνουμε νόμους ανούσιους και ασήμαντους. Αν δούμε ότι οι stakeholders όντως δεν ενδιαφέρονται, ένα οποιοδήποτε σύστημα, όσο πιο φθηνό γίνεται (πολλαπλές επιλογές, π.χ.) είναι αρκετό.
Απλώς σκεφθείτς ότι το 1.6 (ή 2 και) δισ ευρώ των φροντιστηρίων είναι περισσότερα από το σύνολο του προϋπολογισμού του ΥΠΕΠΘ 2006 για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και ούτε καν συνυπολογίζονται στους δείκτες ανάλωσης για την εκπαίδευση (π.χ., ποσοστό ΑΕΠ).
Σημαντικότατο ζητούμενο είναι η αποσύνδεση των Πανελληνίων (οποιασδήποτε μορφής) από την εισαγωγή στα ΑΕΙ & ΤΕΙ. Κάθε ΑΕΙ & ΤΕΙ και κάθε σχολή ξεχωριστά ίσως, θα πρέπει να είναι σε θέση αυτόνομα να αποφασίζει ως προς τον αριθμό και τα κριτήρια εισαγωγής των φοιτητών του, με βάση πάντα έναν ελάχιστο κοινό παρονομοστή. Οι βαθμοί από μια διαδικασία και βαθμίδες (πανελληνίων) εξετάσεων θα πρέπει να αποτελεί το σημαντικότερο κριτήριο. Με δεδομένη την ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να υπάρξει αδιάβλητο σύστημα επιλογής χωρίς πανελλήνιες εξετάσεις.
Οσο για τις Πανελλήνιες, θα προτιμούσα να τις δώ στο μέλλον να αντικαθίστανται από μια διαδικασία πιστοποίησης γνώσεων αντίστοιχη με αυτή των GCSE (με ένα ελάχιστο αριθμό υποχρεωτικών μαθημάτων για όλους) και των A-Levels στη Βρετανία. Οι τελευταίες θα μπορούν να διοργανώνονται από (διαπανεπιστημιακές) επιτροπές εξετάσεων, να καλύπτουν ένα ευρύ κύκλο αντικειμένων και να διδάσκονται σε μία «κολλεγιακή φάση» μετά το Λύκειο (είτε μέσα από τα Λύκεια, είτε τα πανεπιστήμια), ενώ θα είναι προαιρετικές – πάλι όπως συμβαίνει στη Βρεττανία, αλλά και αδιάβλητες.
Το στύλ των εξετάσεων είναι κατά την άποψη μου δευτερεύουσας σημασίας. Δεν μπορώ να φανταστώ «multiple choices» ερωτήσεις σε αντικείμενα κλασσικών σπουδών, ακόμα και στα μαθηματικά, όπου η χρήση και η διατύπωση μιας μεθόδου είναι εξίσου σημαντική με το αποτέλεσμα.
>Δεν είναι καλύτερα να πάνε αλλού από την αρχή και να μην χάνουν τον καιρό τους άδικα;
ενώ το γεγονός ότι ουσιαστικά τους «επιλέγει» η σχολή ανάλογα με το πόσο «δημοφιλής» είναι σωστότερο?και απλά σκέψου γιατι οι περισσότεροι που δεν είναι ευχαριστημένοι ή βγαίνουν στο εξωτερικό «χάνει η «πατρίδα» τα παιδιά της» ή που μέσω κατατακτήριων σπουδάζουν μέχρι τα 30 είναι σωστότερο?
Δε νομίζω να είναι πρόβλημα χωρητικότητας, έτσι κι αλλιώς αυτοί που θα μπουν από πλάγιες οδούς (Κύπριοι, ΑΜΕΑ, διαπρέψασες στο beach volley, κατατακτήριες, μετεγγραφές από Βουλγαρίες κλπ) είναι πολύ περισσότεροι από 153.
Και πάλι στο θέμα εξετάσεις πιστοποίησης γνώσεων πολύ πιθανόν είναι και πάλι η παραπαιδεία να αναπτυχθεί.Σε ότι αφορά το να δίνουμε στα μαθήματα γενικού ενδιαφέροντος στα πανεπιστίμια έχει να κάνει και με την συνέπεια της ίδιας της σχολής.Επίσης και οι βαθμολογίες των σχολείων,μπορεί να στραβωκάτσει η φάτσα σου και να καταρακωθείς,είναι χίλιαδυο.Ακόμα στα 18-20 ένα άτομο δεν έχει κατασταλλάξει ακόμα τι θέλει,άρα μήπως το λύκειο ή το γυμνάσιο να έπαιζαν τον ρόλο της γνωριμίας του παιδιού με τις κλήσεις του,ίσως να χωριστεί σε κατευθύνσεις και επιτέλους να δημιουργιθεί και μια καθαρά καλλιτεχνική/θεωρητική/θετική έχοντας όμως ήδη παράλληλα μαθήματα χρήσιμα για να μπουν οι βάσεις για τη ζωή του παιδιού?πνευματική ανάπτυξη ίσως?να μην διαβάζουμε μόνο αθλητικά?»καλλιεργιμένοι» και συνιδητοποιημένοι πολίτες?αλλά στην τελική μήπως τους/μας ζητάμε/τε πολλά?
Και καλά με το παράδειγμα της κοπέλας την έβγαλες καθαρή γιατί είναι εμφανής οι καλές τις επιδόσεις,για κάποιον όμως που πιάνει λιγότερες μονάδες μαθηματικά κατευθ. και φυσική κατευθ. λόγω δυσκολίας και καλύτερους βαθμούς ιστορία και έκθεση (έδινα 9 τότε).Και να φανταστείς ότι τα τέταρτα τα είχα κάνει ανάμεσα στα πολλά αλλά έλα που δεν λειτουργεί και δεν αποστηθίζει.Είναι χιλιάδες τα παιδιά χιλιάδες και οι επιδόσεις αλλά το θέμα είναι στην ηλικία που ημασταν/ήσασταν/είμαστε δεν είναι ωραίο να μπαίνουμε κάπου από θεωρητική στη λογιστική και να τραβάμε τα μαλλιά μας ή να υπομένουμε μια 4ετή και βάλε σχολή με διάβασμα για καλούς βαθμούς στις κατατακτληριες γνωρίζοντας ότι θα σπουδάσουμε αυτό που θέλουμε στα 22-23,και αν έχει φύγει η όρεξη?ή έχει έρθει η ανάγκη της επιβίωσης?καθορίζεις μια ζωή με αυτό το σύστημα το οποίο το έχουν χεσμένο οι κύριοι κυβερνώντες,αντικυβερνώντες και πάει λέγοντας…
χμ,θα απαντήσει κάποιος?λέω εγω τώρα…
Jangel, θα απαντούσα αν καταλάβαινα what the hell you are talking about … :=)
Νίκο Χατζησάββα, δεν ισχύει αυτό που λες (ότι κανείς έχει κίνητρο να πάει σε κακό σχολείο) λόγω της δεύτερης κανονικοποίησης στη φόρμουλα που πρότεινα.
Υπάρχουν δύο θέματα εδώ: Το πρώτο είναι η υποκειμενικότητα του δασκάλου (ο ένας είναι αυστηρός, ο άλλος επιεικής). Το πρόβλημα αυτό θα λυνόταν αν λάμβανε κανείς υπ’ όψη την σχετική βαθμολογία στην τάξη (ουσιαστικά την κατάταξη) και όχι την απόλυτη. Όμως αυτό υποθέτει ότι όλα τα σχολεία είναι ισότιμα. Αν, όπως θα έπρεπε, είχαμε ξανά πειραματικά σχολεία για ταλαντούχους μαθητές, ο μέσος μαθητής σε ένα τέτοιο σχολείο θα είναι καλύτερος από τον άριστο μαθητή σε ένα άλλο σχολείο. Για αυτό χρειάζεται η δεύτερη κανονικοποίηση. Αν γινόταν μόνο η πρώτη κανονικοποίηση θα ίσχυε αυτό που είπες.
Η εναλλακτική λύση φυσικά είναι το εθνικό απολυτήριο όπου όλες οι εξετάσεις του Λυκείου γίνονται σε πανεθνικό επίπεδο. Αυτό προσιδιάζει το σύστημα του Αρσένη που προκάλεσε μεγάλη αναταραχή. Προσωπικά, δεν το βλέπω τόσο άσχημα να είναι όλες οι εξετάσεις πανελλήνιες. Έχει φυσικά κόστος. Το δεύτερο είναι ότι αποδυναμώνει πολύ τον δάσκαλο. Ένα σχολείο όπου ο μαθητής «γράφει» τον δάσκαλο και δίνει σημασία μόνο στις πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι υγιές.
Δεδομένου ότι εδώ και κάμποσα χρόνια παρέχεται και το Ι.Β. από διάφορα (ιδιωτικά) σχολεία στην Ελλάδα και εκτιμώ ότι οι απόφοιτοι είναι περίπου το 3% του συνόλου των αποφοίτων (σημαντικό στατιστικά ποσοστό), ύπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία από κάποιο «άλλο» σύστημα Λυκείου-προετοιμασίας για ανώτερες σπουδές.
Ξέρει κανείς αν έχει γίνει κάποια ανάλυση από οποιονδήποτε για την ποιότητα των σπουδών, την ποιότητα των αποφοίτων, τις κατανομές βαθμολογίας? Έστω, αν υπάρχουν πρωτογενή στοιχεία για ανάλυση?
Αγαπητέ δηλώσατε το αυτονόητο.
Εδώ και δεκαετίες το σύστημα των ανοικτών ερωτήσεων δέχεται σκληρή κριτική αλλά κανείς δεν τόλμησε την λύση των πολλαπλών επιλογών.
Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, κάθε είδους εξετάσεις γίνονται κυρίως με αυτή την μορφή, εμείς όμως και ίσως κάποιες αφρικανικές χώρες αρνούμαστε να αλλάξουμε.
Δεν ξέρω αν είναι ηλιθιότητα ή κακή πρόθεση αλλά ένα από τα δύο μόνο μπορούν να εξηγήσουν την στάση όλων των κυβερνήσεων…
«Σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, κάθε είδους εξετάσεις γίνονται κυρίως με αυτή την μορφή, εμείς όμως και ίσως κάποιες αφρικανικές χώρες αρνούμαστε να αλλάξουμε.»
Γηράσκω αεί διδασκόμενος. Η Γαλλία όπου σπούδασα είναι λοιπόν αφρικανική χώρα. Το ίδιο και κάποια μέρη στις ΗΠΑ απ’ όπου πέρασα. Και όλοι αυτοί είναι ηλίθιοι ή έχουν κακή πρόθεση. Για δες τι μαθαίνει κανείς! Εντάξει, η Ιταλία είναι πολιτισμένη, αλλά οι καθηγητές της που είναι και αυτοί καταγανακτισμένοι με το εξεταστικό σύστημα ηλίθιοι θα είναι.
«Το 2005 οι μαθητές που είχαν πρώτη προτίμησή τους την Ιατρική Αθηνών ήταν 1053 και οι εισακτέοι 144. Θα πάρεις όλους αυτούς τους 1053 για ένα χρόνο στην Ιατρική Αθηνών;»
καποια προεπιλγη εχει σιγουρα νοημα, αλλα οχι να χρειαζεσαι βαθμους της ταξης του 19 σε καποιες ηλιθιες εξετασεις παπαγαλιας. Ενα 14 φτανει και μετα ας γινει ο διαχωρισμος μεσα στο πανεπιστημιο οπως εχω εξηγησει αναλυτικα εδω. Και βεβαια φυσικα ειμαι 100% υπερ εξετασεων στυλ SAT και οχι αυτων των αναισχυντων διαγωνισμων παπαγαλιας που ονομαζουμε πανελληνιες.
Θέμη: Έχεις δίκιο, δε το είχα διαβάσει προσεκτικά. Ας δούμε όμως κάτι άλλο. Στον τύπο που προτείνεις ο όρος (Εθνικός Μέσος Μαθήματος)/(Μέση ΠΕ Ελλάδας) είναι ίδιος για όλους οπότε μπορούμε να τον αγνοήσουμε. Σημασία έχει το Βαθμός Χ (Μέση ΠΕ τάξης)/(Μέσος Τάξης). Δες όμως τι γίνεται τότε: Αν πχ κάποιος πολύ καλός μαθητής έχει την ατυχία να είναι σε κακή τάξη, ο κανονικοποιημένος βαθμός του θα είναι μικρός επειδή οι υπόλοιποι θα είναι σκράπες. Ακόμα ένας ασυνείδητος καθηγητής (πχ αμειβόμενος) θα μπορούσε να βάλει μεγάλους βαθμούς σε 2-3 μαθητές και μικρούς στους υπόλοιπους ώστε να εξασφαλίσει μικρό παρονομαστή.
Γενικά πιστεύω ότι πρόσωπα που γνωρίζουν τους υποψήφιους δε θα πρέπει με κανένα τρόπο να επηρεάζουν τη βαθμολογία τους.
Κάτι άλλο: Διαφωνώ με το χαρακτηρισμό «παραπαιδεία» για τα φροντιστήρια. Οι υποψήφιοι το ξέρουν καλά, μαθαίνουν περισσότερα πράγματα εκεί απ’ ό,τι σε πολλά από τα σχολεία. Επίσης στα φροντιστήρια μαθαίνουν ότι η γνώση δεν είναι τσάμπα και ότι συχνά αξίζει να πληρώσεις γιαυτήν. Δέχομαι βέβαια ότι δεν καλλιεργούνται, απλά αυξάνουν τις γνώσεις και τις δεξιότητές τους, αλλά μήπως καλλιεργούνται στα σχολεία; Εκεί πχ μαθαίνουν ότι η κατάληψη είναι μέρος της παιδείας τους.
Δεν έχω διαβάσει παραπάνω. Αλλά αν είναι να καταργηθούν τα φροντιστήρια η κυβέρνηση δεν θα το εφαρμόσει…Τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι άνεργοι καθηγητές και οι φροντιστές;
Ουμφ!
Τα Scholastic Aptitude Tests δεν είναι- με τη στενή σημασία- ούτε αντικαθιστούν «εξετάσεις» ή την κατεγραμμένη σταδιοδρομία ενός μαθητή. Αυτό που κάνουν είναι να πιστοποιούν ότι ο μαθητής είναι όντως αυτός που περιγράφει στο βιογραφικό του και στέλνει στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή ένας τέλειος βαθμολογικά μαθητής που πατώνει στα SATs είναι εξίσου πρόβλημα μ’έναν που είναι φελλός στο σχολείο αλλά γράφει στο 98% percentile. Αν και το δεύτερο είναι σίγουρα καλύτερο αν έχεις και extracurricular activities.
Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι στα πανεπιστήμια να μπαίνεις με ένα συνδυασμό βαθμών του λυκείου, με απολυτήριες εξετάσεις (ανεξάρτητα σχολής δηλαδή) στο τέλος, και SATs.
Δυστυχώς, έτσι όπως είναι τα πράγματα στην Ελλάδα τα παραπάνω είναι όλα φιλολογικές συζητήσεις…
Νίκο: Αν κάποιος έχει την ατυχία να είναι σε κακή τάξη τότε τόσο η Μέση ΠΕ τάξης όσο και ο Μέσος Βαθμός Τάξης θα είναι χαμηλά οπότε αλληλοακυρώνονται.
Ο κίνδυνος της δωροδοκίας είναι υπαρκτός. Όμως δεν μπορούμε να πηγαίνουμε στο άλλο άκρο και να αφαιρούμε κάθε εξουσία από τον εκπαιδευτικό. Το βρίσκω δύσκολο για ένα δάσκαλο να μειώσει σκόπιμα τη βαθμολογία της τάξης προς χάριν μερικών ευνοουμένων. Οι αδικηθέντες δεν θα αντιδράσουν; Μπορούν να θεσπιστούν μηχανισμοί ελέγχου. Δηλαδή, αν κάποιος μαθητής θεωρήσει ότι αδικήθηκε θα μπορεί να ζητήσει επανεξέταση του γραπτού του από τον διευθυντή του σχολείου ή άλλο καθηγητή.
SG: Όταν έδωσα εγώ πανελλήνιες δεν ήταν καθόλου αναίσχυντες. Δεν ξέρω αν κάτι άλλαξε από τότε.
Karpidis: Σοβαρό πρόβλημα. Αν ποτέ υπάρξει η πολιτική βούληση για εξάλλειψη των φροντιστηρίων θα πρέπει να εκπονηθεί ένα σοβαρό σχέδιο απορρόφησης μέρους τουλάχιστον των φροντιστών στα δημόσια σχολεία. Αυτή τη στιγμή υπάρχει έλλειψη δασκάλων δημοτικού και παίρνουν όποιον λάχει. Αυτό δεν είναι υγιές. Πρέπει πάντα οι υποψήφιοι να είναι περισσότεροι από τις θέσεις ώστε να γίνεται κάποιο ποιοτικό ξεσκαρτάρισμα.
Πάντως και στο Αμέρικα υπάρχει ακόμα προβληματισμός σχετικα με τις διαδικασίες εισαγωγής φοιτητών στα ΑΕΙ.Χαρακτηριστικό παράδειγμα ειναι το Πανεπιστημίο του Ταφς το oποίο εισαγάγει ενα πιλοτικό πρόγραμμα στην διαδικασία επιλόγης των φοιτητών του.Ζητάει απο τους υποψήφιους μαθητές να γραψούν εκθεσείς, με στόχο να επιλεχθούν τα άτομα τα οποία έχουν πρακτικές ικανότητες δημιουργική σκέψη και φρόνιση για το κοίνο καλό!!! Στις ΗΠΑ αρχίζουν να σκέπτονται… πέρα απο το SAT. Κακή η παπαγαλία εξίσου κάκος και ο μιμητισμός…. Στην ανταπάντηση μόυ για τα ρουσφετια στα Αμερικανικά Πανεπστήμια δεν είδα κάποιο σχόλιο ήταν συντριπτικά τα στοιχεία άραγε? http://www.insidehighered.com/news/2007/07/11/tufts
New View of Admissions
…..
Νομίζω ένα καλά και σωστά οργανωμένο σύστημα εξετάσεων πολλαπλής επιλογής είναι ότι το καλύτερο ως σύστημα επιλογής στα πανεπιστήμια για τους λόγους που αναφέρονται στο πόστ αλλά και στα σχόλια των συνομιλητών σας. Τώρα για τα προβλήματα από την λαθροχειρία στο μάθημα των Αγγλικών δείτε το μπλόγκ μου http://ngalanakis.blogspot.com/2007/07/blog-post_11.html
Αν υπάρχει το link δεν χρειάζεται να αντιγράφεται ολόκληρο το άρθρο. Ίσως υπάρχουν copyright issues. Το έσβησα.
Ενδιαφέρον. Φυσικά υπάρχει προβληματισμός. Υπάρχει όμως και σοβαρή μελέτη. Υπάρχουν άνθρωποι που συλλέγουν στοιχεία και ψάχνουν π.χ. για συσχετίσεις μεταξύ επιδόσεων μέσα στο πανεπιστήμιο με επιδόσεις στα κριτήρια εισαγωγής. Είδατε ποτέ τέτοια έρευνα στην Ελλάδα; Υπάρχουν και ψυχολόγοι που εξερευνούν με επιστημονικό τρόπο αυτά τα ζητήματα. Τι κάνουν οι ψυχολόγοι των ελληνικών πανεπιστημίων;
Σκεφτείτε και το εξής. Βρίσκουμε 3 ανθρώπους σε κάθε πανεπιστήμιο που είναι αποδεδειγμένα (με κάποιον τρόπο) έντιμοι και αδιάφθοροι και τους δίνουμε πλήρη δικαιοδοσία να καθορίζουν τους εισακτέους. Μπορούν να ζητούν εκθέσεις, προσωπικές συνεντεύξεις, συστατικές επιστολές από δασκάλους, κτλ. Τι λέτε για αυτό;
Vasilis, είδες πουθενά στα άρθρα αυτά τίποτα για «ρουσφέτι», για ευνοιοκρατία, για χάρες σε «κολλητούς»; Όχι. Ίσως γιατί κανένας από αυτούς δεν θα διακινδυνεύσει την υπόληψή του (και τη δουλειά του) για να κάνει κάτι τέτοιο. (Η υπόθεση με τους γόνους αποφοίτων, δωρητών, celebrities, είναι διαφορετική). Η βούληση για εισαγωγή των αρίστων είναι δεδομένη, και από κει και πέρα αναζητούν τρόπους να ταυτοποιήσουν αυτούς τους άριστους.
Βασικά τα ερωτήματα που έθαισα πιστεύω ότι έχουν να κάνουν με τους μαθητές και μόνο και ίσως μόνο εκείνοι να τα καταλάβαιναν.Απλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι το Αμερικανικό μοντέλο ίσως να είναι και το καλύτερο.Σχεδόν ανεξάρτητα από βαθμολογίες σχολείων και λοιπές μαλακίες (γιατι περί αυτού πρόκειται) σου δίνουν μια ύλη τα πανεπιστίμια στα οποία θες να εισαχθείς.Την διαβάζεις.Την δίνεις με τις πολλαπλές σου απαντήσεις και αν συγκεντρώσεις το ποσοστό που το πανεπιστίμιο απαιτεί είσαι εντάξει και έχεις μπει.Δεν θα ήθελα το σύστημα να έχει σχέση με το σχολείο διοτι πολλά παιδιά δεν πέρνουν στα σοβαρά αυτό που ονομάζεται εξεταστικό σύστημα είτε γιατι ερωτοτροπούν και βαριούντε,είτε γιατι ασχολούντε με άλλα πράγματα.Από το σχολείο είναι σημαντικό να βγαίνουν άνθρωποι με ενδιαφέρον για ζωή και ετοιμοι για εκείνη,και ίσως με λίγο περισσότερο σκεπτικισμό για το μέλλον.Όταν με το καλό αποφασήσουν για τη ζωή τους να είναι καλοδεχούμενα να σπουδάσουν ότι γουστάρουν γιατι ως γνωστόν ο καλός επαγγελματίας είναι εκείνος που αγαπάει τη δουλειά του και πάντα εκείνος θα επιβιώσει.Στο ότι δεν υπάρχουν υποδομές απαντάμε βλακείες γιατί αν δημιουργιθεί σε κάθε σχολή προπαρασκευαστικό έτος θα έχουμε και άνοιγμα για περισσότερους εργαζόμενους που ψωμοζούνε.Σημαντικό είναι να παρατηρήσουμε οτι ενώ κάποτε ίσχυε ανοίγει ένα σχολείο,κλείνει μια φυλακή πλέον συμβαίνει το αντίθετο με τις συμμορίες.Τέλος να προσθέσω κάτι σημαντικό,αλλιώς διαβάζει ένας μελλοντικός φοιτητής γενικές και άχρηστες μερικές φορές γνώσεις και αλλιώς διαβαζει όταν πρόκειται για το μελλοντικό του α ν τ ι κ ε ι μ ε ν ο .Αυτα.ΘΕνκς που με άφησες να εκφραστώ.
Γιου αρ γουέλκαμ.
Αλλά χρειάζεσαι οπωσδήποτε φροντιστήριο στην έκθεση. Και στην ορθογραφία. Αχ κάτι μαργαριτάρια …
Θέμη, αν ο μέσος βαθμός τάξης ακολουθεί περίπου τη μέση ΠΕ τάξης, τότε η κανονικοποίηση δεν έχει νόημα. Το πρόβλημα έγκειται σε περιπτώσεις (που είναι ο συνήθεις) όπου σε μια τάξη οι μεγάλοι βαθμοί δίνονται εύκολα από τον καθηγητή της τάξης. Τότε ο καλός μαθητής αυτόματα θα βρεθεί σε μειονεκτική θέση και με τρόπο που δεν εξαρτάται από αυτόν.
Κύριε Χατζησάββα δεν γνώριζα ότι στην Ιταλία οι καθηγητές είναι αγανακτισμένοι με την χρήση στις εξετάσεις τους, ερωτήσεων πολλαπλών επιλογών και όχι ανοικτών.
Επιμένετε η απλά δεν καταλάβατε την τοποθέτησή μου;
Επιμένω ότι, ο καλύτερος τρόπος να αξιολογήσει κανείς μέσα σε λίγη ώρα, το εύρος και το βάθος των γνώσεων σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο είναι αποδεδειγμένα το σύστημα πολλαπλών ερωτήσεων.όΟσο για την αντικειμενικής βαθμολόγηση των αποτελεσμάτων δεν χρειάζεται καν να γίνει από ανθρώπινα χέρια. Εκτός και αν αυτό είναι το πρόβλημα και δεν εφαρμόζεται ώστε να μην χάσουν το επίδομα χιλιάδες ψηφοφόροι.
Αν εσείς κύριε Χατζησάββα που είστε πανεπιστημιακός είστε ευχαριστημένος με τους φοιτητές που μπαίνουν στα σχολειά σας, μετά από διετή προετοιμασία στα sos που απλόχερα τα φροντιστήρια τους δίνουν, τότε διαφωνήστε μαζί μου…
Καλή σας ημέρα
Πάντως για τις εξετάσεις μία μεγάλη διαφορά που έχουμε από άλλες χώρες είναι ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η τόσο μεγάλη επιθυμία (υπάρχουσα ήδη από τα μέσα του ΙΘ΄ αιώνα) για πανεπιστημιακή εκπαίδευσης. Αυτή η επιθυμία λόγω οικονομικών συνθηκών, εργασιακών δικαιωμάτων μέσω των ΤΕΕ, εκπαιδευτικής προπαγάνδας και διαμόρφωσης/κατεύθυνσης των μαθητών από μικρή ηλικία στις άλλες χώρες είναι περιορισμένη. Αντίθετα, εδώ είναι πολύ μεγάλη λόγω γεωγραφικών και οικονομικών συνθηκών.
Όταν μειωθεί η επιθυμία (σε σχέση με τις θέσεις εισαγωγής) τότε θα αλλάξει και ο τρόπος εισαγωγής. Όσο οι θέσεις είναι λιγότερες από τους υποψηφίους, τόσο θα ενισχύεται το εξετασιοκεντρικό παπαγαλίας σύστημα.
>Επιμένω ότι, ο καλύτερος τρόπος να αξιολογήσει
>κανείς μέσα σε λίγη ώρα, το εύρος και το βάθος
>των γνώσεων σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο είναι
>αποδεδειγμένα το σύστημα πολλαπλών ερωτήσεων.
pou mporei kaveis va brei ta stoixeia sta opoia
basizetai autn n epimovn ? giati av krivw apo tnv
katastasn stnv Amerikn (pou gvwrizw apo poly kovta
25 xrovia pou ta kleivw tov Augousto kaln wra),
to sustnma pollaplwv erwtnsewv
exei patagwdws apotyxei. To movo pou exei
kataferei eivai va metatrepsei ta xrovia tou
pav/miou se proektasn tou «senior high» (ntoi,
13n, 14n, 15n, kai 16n taksn).
Νομίζω η επιμονή, κυρίως απ’τους χρήστες (μαθητές-φοιτητές) βασίζεται σε μια λανθασμένη αντίληψη ότι οι ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής είναι πιο εύκολες καθώς υπεισέρχεται ο παράγοντας τύχης και διέγερσης της μνήμης καθώς βλέπεις τις απαντήσεις μπροστά σου, σε αντίθεση με μια εξέταση με ανοικτά θέματα που θα πρέπει να σκεφτείς.
ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!
Τα καλά multiple choices (πχ 5 απαντήσεις, όλες να μοιάζουν, με υπολογιστικό περιεχόμενο, με αρνητική βαθμολογία, κλπ) μπορούν να είναι εξίσου ή περισσότερο δύσκολα από ανοιχτές ερωτήσεις.
Οι λόγοι που έχει περάσει στην αντίληψη των περισσοτέρων ότι τα multiple choices είναι εύκολα είναι δυστυχώς εξαιτίας της κακής τους εφαρμογής απ’τους εκπαιδευτικούς.
Το αληθινό πλεονέκτημα των multiple choices έχει να κάνει κυρίως (1) με την ταχύτατη και αντικειμενική τους διόρθωση (με οπτικά συστήματα), (2) με το εύρος ύλης που μπορούν να εξετάσουν σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα, και (3) κυρίως- αν εφαρμόζονται καλά- γιατί βασίζονται περισσότερο στη συσχετιστική ικανότητα του υποψηφίου, παρά στην φωτογραφική του μνήμη.
«Όταν έδωσα εγώ πανελλήνιες δεν ήταν καθόλου αναίσχυντες. Δεν ξέρω αν κάτι άλλαξε από τότε.»
η πρωτη δεσμη που φανταζομαι εδωσες ηταν μαλλον η καλυτερη αλλα και παλι την παπαγαλια της την ειχε (στην Φυσικη ας πουμε) και την αχρηστη γνωση επισης (μπηκαμε τοσο βαθια σε ηλιθιες ασκησεις αντι να μαθαινουμε νεα και καλυτερα πραγματα) δεν βρισκω οτι ειναι αποτελεσματικο (efficient) να υποχρεωνουμε τους υποψηφιους σε τετοιο τεραστιο και περιπου αχρηστο κοπο για ναβρουμε κατι που βρισκεις πολυ πιο ευκολα με ενα απλο τεστ σαν το SAT: την ικανοτητα λογικης και επιστημονικης σκεψης.
Γιατι για μενα αυτο ειναι το μονο κριτηριο.
Αν το σύστημα εισαγωγής μείνει περίπου όπως είναι, το είδος των εξετάσεων είναι δευτερεύον. Δεν είμαι βέβαιος (και οι εδώ δημοσιεύσεις δεν πείθουν) ότι θα έχει ποιοτική διαφορά στους εισακτέους η μετατροπή από τις εξετάσεις που έχουμε σε εξετάσεις τύπου SAT — έχοντας δώσει το SAT, ίσως είναι και χειρότερα. Oι αναφορές στο IB και τα A-levels ελεγχονται ως άσχετες διότι δεν έχουν νόημα τέτοιου τύπου εξετάσεις αν δεν αλλάξει το σύστημα εισαγωγής, για λόγους ελπίζω προφανείς στους περισσότερους συμμετέχοντες εδώ.
Τώρα, όσον αφορά το σύστημα εισαγωγής:
Κατ’αρχήν όσοι προτείνουν εισαγωγή χωρίς ποσοτικό περιορισμό σε επαγγελματικές σχολές (Ιατρική, Νομική) προτείνουν μια παγκόσμια πρωτοτυπία που θα αφήσει άφωνους τους υπεύθυνους για την πανεπιστημιακή εκπαίδευση σε όλες τις χώρες του κόσμου, και βέβαια θα έχει τα ίδια αποτελέσματα με τις άλλες ελληνικές πρωτοτυπίες στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πουθενά στον κόσμο (ή σχεδόν — δεν έχω κάνει ομολογουμένως εξαντλητική μελέτη, θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε στοιχεία για το αντίθετο) δεν είναι ανοιχτή η πρόσβαση στην ιατρική, για ένα σωρό λόγους. SG, μην αφήνεις να σε παρασύρει η ιδεολογία στο συγκεκριμένο.
Από κει και πέρα, για το σύστημα εισαγωγής: Όσο η κατάσταση του vocational training είναι αυτή που είναι, κι όσο δεν υπάρχει στο μυαλό των ανθρώπων (ειδικά των υπαλλήλων κάθε είδους) καμμιά ευρέως αποδεκτή επαγγελματική διέξοδος για τα παιδιά τους που δεν περνά από το πανεπιστήμιο, δεν είναι δυνατόν πιστεύω να γίνει σοβαρή αναμορφωση του συστήματος εξετάσεων. Το δεύτερο πράμα που εμποδίζει την αναμόρφωση του συστήματος εισαγωγής είναι ο ρολος των πανεπιστημιακών πτυχίων στις προσλήψεις στο Δημόσιο (μόρια και άλλα αντικειμενικά κριτήρια, ανεξάρτητα από ίδρυμα) και ο τεράστιος αριθμός αυτών των προσλήψεων — μετατρέπει στη συνείδηση του κόσμου το όποιο πτυχίο στο βασικό τυπικό προσόν για την επιθυμητή καριέρα του δημοσίου υπαλλήλου, άσχετα με την ποιότητα του πτυχίου.
Επιπλέον, στην περιοχή αυτή η ανωτατοποίηση των ΤΕΙ ήταν μεγάλο βήμα πίσω — αντί να πείσει το κράτος την κοινωνία για τη σημασία της τεχνολογικής μη πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, ενέδωσε στις κοινωνικές πιέσεις, απέδειξε την ανικανότητά του να τα κάνει αξιόπιστους πόλους παροχής δεξιοτήτων που στέκονται στην αγορά, και τα έκανε «πανεπιστημιακού επιπέδου» — separate but equal.
Επιπροσθέτως, το σύστημα εισαγωγής δεν πρέπει να αλλάξει αν δεν ξεκαθαρίσουν οι στόχοι της αλλαγής. Το παρόν σύστημα έχει λίγο πολύ ξεκάθαρους στόχους: Είναι απλός τροχονόμος στην εισαγωγή σε διάφορα τμήματα και διασφαλίζει μια αξιοπιστία στα στοιχεία που χρησιμοποιούνται για τη λήψη των αποφάσεων δρομολόγησης. Αν έχει ένα *μεγάλο* πρόβλημα είναι ότι οι αρμόδιοι έχουν ξεχάσει από το 2000 τουλάχιστον την έννοια του capacity — δεν έχω κοιτάξει ποιός υπουργός ήταν υπεύθυνος για τη γελοία μεγάλη αύξηση των εισακτέων 2000-2002 αλλά ήταν επικίνδυνα ανεύθυνος.
Τι στόχους θέλουμε λοιπόν να πετύχει το νέο σύστημα εισαγωγής;
Δυο τρια θέματα ακόμα:
– Ανοιχτή πρόσβαση στο πανεπιστήμιο: Η εμπειρία της Γαλλίας δεν είναι νομίζω πολύ θετική συνολικά — κι εκεί ήδη το bac λειτουργεί ως σοβαρό φίλτρο (στη Γερμανία δεν αναφέρομαι καν, τι ποσοστό. Επιπλέον, χωρίς την ύπαρξη κέντρων αριστείας (grandes ecoles) θα πέσει δραματικά το επίπεδο των καλύτερων αποφοίτων και η ποιότητα εκπαίδευσης που λαβαίνουν.
– Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα πριν 4 χρόνια ήμουν υπέρ του να αναλάβει το κάθε ΑΕΙ την εισαγωγή των φοιτητών. Είναι τόσο τεράστιες οι διοικητικές αδυναμίες των ΑΕΙ που πλέον δεν το θεωρώ αυτό εφικτό αν δεν αλλάξουν πρώτα διάφορα άλλα πράγματα εντός των ΑΕΙ. Η λύση του κ. Κόκκινου (10 αιτήσεις σε κάθε μέλος ΔΕΠ) δείχνει δυστυχώς ότι δεν γνωρίζει καθόλου το πως λειτουργεί μια σοβαρή διαδικασία αξιολόγησης αιτήσεων για το πανεπιστήμιο — δε γίνεται εντελώς κατανεμημένα για διάφορους λόγους. (Ειδικά το σχόλιο για 10 αιτήσεις ανά μέλος ΔΕΠ αγνοεί παντελώς και την πραγματικότητα της τεράστιας ασυμμετρίας της ζήτησης). Ρωτήστε σε ένα σοβαρό πανεπιστήμιο πόσους μήνες ασχολούνται πόσα άτομα για την επιλογή και τη διαχείριση των εισακτέων κάθε χρόνο, και μετά τα ξαναλέμε…
Επιπροσθέτως, ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ δεν είναι δουλειά των καθηγητών η επιλογή των προπτυχιακών φοιτητών, για διάφορους λόγους.
Ας δεχτεί πρώτα το υπουργείο να καθορίζει το κάθε τμήμα, ή έστω το κάθε πανεπιστήμιο τον αριθμό των εισακτέων!! αλλαγή πολύ απλούστερη… Μη συζητάμε εντελώς στον αέρα πια!
Ωπ, κάτι ξέφυγε:
>> στη Γερμανία δεν αναφέρομαι καν, τι ποσοστό μαθητών συνολικά παίρνουν το abitur? Λιγότερο από 50%, οπότε περιόριζεται με το καλημέρα ο αριθμός των αιτούντων (χώρια που η Γερμανία είναι σε φάση εκπαιδευτικής αναζήτησης και αναθεώρησης των εκπαιδευτικών της πολιτικών, λόγω προβλημάτων με το υπάρχον σύστημα).
«στη Γερμανία δεν αναφέρομαι καν, τι ποσοστό μαθητών συνολικά παίρνουν το abitur?»
μα εγω αυτο το στηριζω γενικα. Το απολυτηριο Λυκειου πρεπει να λεει κατι, οχι να δινεται ακομα και σε ατομα που δεν ξερουν να γραψουν το ονομα τους. Παρεπιμπτοντως στην Ιατρικη (και 5 σχολες ακομα) μπορει να υπαρχουν ορια στην Γερμανια, αλλα σε αλλες σχολες οπως οικονομικα που στην Ελλαδα εχουν τεραστιες βασεις, στην Γερμανια συνηθως φτανει ενα απλο απολυτηριο (ειναι στο χερι του πανεπιστημιου ομως αυτο να το περιορισει, οπως κανει πχ το δικο μου. παντως σε γενικες γραμμες με απολυτηριο βρισκεις σιγουρα πανεπιστημιο να σπουδασεις οικονομικα, ηλεκτρολογια, πολ.μηχανικος και πολλα αλλα).
Επισης δεν καταλαβαινω κατακαθολου γιατι λες οτι η αλλαγη των εξετασεων δεν παιζει ρολο! Τα SAT ή καποιες αλλες εξετασεις που δεν ειναι πολυ επηρεασιμες απο ειδικη προετοιμασια θα ειχαν διττο ρολο:
α) περιοριζουν την σπαταλη ενεργειας και χρηματων απο τα κακομοιρα τα 17χρονα στην Ελλαδα που ειναι μαλλον τα πιο δυστυχη, αγυμναστα και αφιλοσοφητα στην ΕΕ (πού χρονος να σκεφτουν το σωμα τους ή το πνευμα τους. Πρεπει να παπαγαλιζουν με μανια %!#$%#…). Απορω γιατι κανεις δεν λυπαται τους νεους, ειναι οτι θελετε να τρωνε και αυτοι το πακετο που φαγατε εσεις αραγε? Ή καποια υποσυνειδητη ηθικη επιταγη του στυλ τα αγαθα κοποις κτωνται ακομα και αν οι κοποι ειναι 100% αχρηστοι και avoidable?
β) θα διαλεγαν σιγουρα πιο ικανους φοιτητες! Σημερα ακομα και αν εχεις μηδενικη ικανοτητα κριτικης σκεψης μπορεις να παρεις ενα 19 σε μαθηματα οπως ιστορια, αρχαια κτλ κτλ Απτην αλλη ενα μαθηματικο ταλεντο που δεν τα παει καλα σε τιποτα αλλο πιθανοτατα θα αποκλειστει απο καθε σπουδη!
ΥΓ για ποια ιδεολογια μιλας?
Μιλάω για τη φιλελεύθερη ιδεολογία της ατομικής επιλογής και ατομικής υπευθυνότητας, και την πίστη ότι η αγορά θα βρει λύση, που ίσως κάποιον να τον οδηγεί στη σκέψη «ας μπει ο καθένας όπου θέλει». Εν πάσει περιπτώσει, δεν έχει σημασία η αναφορά μου αυτή, σημασία έχει αν μπορεί να εφαρμοστεί ελεύθερη πρόσβαση στις ιατρικές…(όχι, δεν μπορεί)
Για τη μορφή των εξετάσεων: Τι σκοπό εξυπηρετεί η αλλαγή;
– Τα SAT (που ξέρω) ΔΕΝ προσπαθούν να πετύχουν το στόχο β) που βάζεις, δεν προσπαθούν να ανακαλύψουν ταλέντα, ούτε εν πολλοίς δυνατότητα κριτικής σκέψης. Από την άλλη, το μάθημα της έκθεσης αλλά και των αρχαίων πχ (σε άγνωστο κείμενο) έχουν σαφώς στοιχεία ελέγχου κριτικής σκέψης.
– Ο στόχος α) δεν είναι σαφές ότι θα ικανοποιηθεί. Στην Ελλάδα είμαστε, θα γίνονται φροντιστήρια για τα «SAT». Όσο οι θέσεις είναι λιγότερες από τη ζήτηση, και η διαδικασία επιλογής ΔΕΝ είναι random, θα καταβάλλεται προσπάθεια για την επιτυχία. Ο κόσμος κάνει χρόνια φροντιστήριο για τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ επίσης…. Επίσης, δε νομίζω ότι η Ελλάδα έχει τα πρωτεία στο θέμα αυτό: Αν δεν απατώμαι στην Ιαπωνία τουλάχιστον τα πράγματα είναι παρόμοια (exam hell). (http://www.jref.com/society/japanese_educational_system.shtml)
«σημασία έχει αν μπορεί να εφαρμοστεί ελεύθερη πρόσβαση στις ιατρικές…»
απο την ελευθερη προσβαση μεχρι το σημερινο συστημα υπαρχει ενα χασμα…
«Τα SAT (που ξέρω) ΔΕΝ προσπαθούν να πετύχουν το στόχο β) που βάζεις, δεν προσπαθούν να ανακαλύψουν ταλέντα, ούτε εν πολλοίς δυνατότητα κριτικής σκέψης. Από την άλλη, το μάθημα της έκθεσης αλλά και των αρχαίων πχ (σε άγνωστο κείμενο) έχουν σαφώς στοιχεία ελέγχου κριτικής σκέψης.»
πρεπει να αστειευεσαι ή μιλαμε για αλλες εξετασεις! Το SAT Reasoning test εχει ως στοχο ακριβως την διερευνηση της κριτικης ικανοτητας. Αντιθετα η εκθεση πανελληνιων ειναι η χειροτερη τυποποιημενη αηδια που κυκλοφορει και ευθυνεται εν πολλοις για το γεγονος οτι οι περρισοτεροι ελληνες φοιτητες δεν ξερουν να γραψουν ουτε να εχουν μια πρωτοτυπη σκεψη.
οσο για τα αρχαια, δεν θεωρω οτι η εκμαθηση οποιασδηποτε γλωσσας ειναι ιδιαιτερο δειγμα κριτικης σκεψης. Για τους αγγλους ή τους ισπανους τουλαχιστον τα αρχαια ελληνικα εχουν την δυσκολια οτι ειναι κατι εντελως νεο και γιαυτο ισως ξεχωριζουν λιγο τα ευελικτα μυαλα απο τα μετρια. αλλα στην Ελλαδα στις πανελληνιες τα αρχαια ξεχωριζουν απλα τους διαβασμενους απο τους αλλους θα ελεγα και ειναι λοιπον τρομερα χειραγωγισιμα με φροντιστηρια κτλ
Και εδω ειναι το μεγαλο νοημα και πλεονεκτημα των εξετασεων που προτεινω: να μην ειναι χειραγωγισιμα με στοχευμενη αχρηστη μελετη, πχ παπαγαλια ενος βιβλιου. Φυσικα μπορει να προετοιμαστει κανεις για τα SAT, αλλα κατα πρωτον η προετοιμασια επηρεαζει πολυ λιγοτερο το αποτελεσμα (δεν ειναι μυστικο οτι τα αποτελεσματα σε SAT συσχετιζονται πολυ με τα αποτελεσματα σε τεστ IQ!).
Κατα δευτερον η προετοιμασια εχει νοημα για την ζωη σου οτι και να κανεις. Ας πουμε η καλυτερη προετοιμασια ειναι να διαβαζεις γενικα βιβλια και να λυνεις βασικα αλλα περιεργα προβληματα λογικης! Ε αυτο σιγουρα καλο ειναι οτι και να κανεις, σε αντιθεση παλι λεω με την παπαγαλια καποιων κακογραμμενων βιβλιων ιστοριας της Γ Λυκειου.
Το SAT δεν είναι το βασικό κριτήριο εισαγωγής στο πανεπιστήμιο στην Αμερική, και επιπλέον ΔΕΝ εισάγεσαι σε τμήμα στην Αμερική, εισάγεσαι στο πανεπιστήμιο. Δε θέλω να μπει στην Ιατρική φοιτητής χωρίς να έχει δώσει εξετάσεις βιολογίας και χημείας. Δε μιλάμε άρα μόνο για το Reasoning Test. H προσθήκη ενός τεστ σαν το Reasoning test θα ήταν χρήσιμη νομίζω.
Στους γραπτους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ τα τελευταία 7 χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των εξετάσεων ητάν με την μορφη πολλαπλής επιλογής και όμως τα φροντιστήρια για τους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ έχουν πολλαπλασιαστεί…Ειναι χαραχτηριστικό οτι διαφηίμιζονται ηδη μαθήματα για το νέο ΤΕΣΤ δεξιοτήτων που θα πραγματοποιήσει ο ΑΣΕΠ με στόχο υποτίθεται να μετρήσει την κριτικη ικανότητα και τις ευρύτερες γνώσεις των υποψήφίων δημοσίων υπαλλήλων!!!Το LINK της σχετικής διαφημισης υπάρχει,δεν το βάζω.Οποτέ μηπως πρεπει να κοιταξουμε αλλου για το γεγονος της ύπαρξης παραπαιδειάς?Γνωμη μου είναι οτι το μεγαλο προβλήμα ειναι ο τρομακτικος ανταγωνισμος που υπαρχει στις πανελληνιες εξετασεις για τις λεγόμενες καλές σχολές και οχι η μορφη των εξετασεων.
Τα φροντιστήρια δεν θα εξαφανισθούν. Αλλά δεν θα πηγαίνει κανείς 2 χρόνια, αλλά 2 μήνες. Γιατί αν οι εξετάσεις δεν εξετάζουν γνώσεις (όπως αυτές του ΑΣΕΠ) αλλά δεξιότητες, δεν θα έχει νόημα να πας παραπάνω. Σε αυτό το θέμα και οι ίδιοι οι μαθητές και οι γονείς του πρέπει να δείξουν ότι διαθέτουν κρίση. Δεν πρέπει να υποκύπτουν άκριτα στις διαφημίσεις των φροντιστηρίων.
ΒΤW, o Νέαρχος στο μπλογκ του παρέπεμψε στο εξής άρθρο του Ελεύθερου Τύπου:
http://www.e-tipos.com/newsitem?id=4357
Το άρθρο αυτό δείχνει την ένδεια ιδεών της πολιτικής μας ηγεσίας. Εδώ συζητάμε για μετατροπή των πανελληνίων σε εξετάσεις πολλαπλής επιλογής που θα αυτοματοποιούσε την βαθμολόγηση. Αυτοί συζητάνε για αύξηση του συντελεστή βαρύτητας του τρίτου βαθμολογητή. Εδώ συζητάμε για κανονικοποίηση των βαθμών του Λυκείου. Αυτοί συζητάνε για ανακύκλωση του συστήματος των δεσμών. Οι «μεγάλες αλλαγές» της Νέας Δημοκρατίας, για τις οποίες μας έχουν φλομώσει στη ρητορεία, είναι αλλαγές του τύπου «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς».
Ωχ ναι,σορυ για τα μαργαριτάρια.Απάντηση δασκάλας τρίτης δημοτικού για τα ορθογραφικά μου λάθη «…ξέρετε δεν είναι ανάγκη να ξέρει τέλεια ορθογραφία,υπάρχουν και οι υπολογιστές…».Τα συμπεράσματα δικά σας!Επίσης,όταν εκφράζομαι δεν έχει μπει αυτόματο πρόγραμμα ορθογραφίας,μόνο αν το ενεργοποιήσω,αλλά και πάλι δεν αναγνωρίζω τα ορθογραφικά λάθη,διαβάζω αυτό που θέλει να πει κάποιος και όχι ο τρόπος που το γράφει (κακογραμμένο,άτονο,ανορθόγραφο) γιατί απλά εκεί είναι η ουσία για μένα και παρόλο που διαβάζω καθημερινά βιβλία και εφημερίδες ποτέ δεν μπόρεσα να μάθω ορθογραφία από αυτά.Και πάλι καλημέρα σας!
Όλη αυτή η φάμπρικα των φροντιστηρίων θεωρώ πως πολύ δύσκολα θα μπορέσει να απαλειφθεί από τον ελλαδικό χώρο. Όχι μόνο γιατί έχει η ύπαρξή τους έχει εμποτίσει την άποψή μας για την αξία του εκπαιδευτικού συστήματος και τη σημασία της εκπαιδευτικής διαδικασίας γενικά, αλλά και γιατί η κατάργησή τους στη φάση που βρισκόμαστε θα μεταφραζόταν σε μια ραγδαία αύξηση του ποσοστού ανεργίας. Όσον αφορά την πρόταση για την καθιέρωση ερωτήσεων πολλαπλής επιλογής, υποπτεύομαι ότι θα υποβαθμιστεί εντελώς η εκπαιδευτική διαδικασία, σε σημείο δηλαδή που μπορεί να φτάσουμε σε έκδοση βιβλίου με όλες τις πιθανές ερωτήσεις, τις οποίες ο μαθητής θα παπαγαλίζει εντελώς άκριτα και χωρίς να αποκομίζει τίποτα.
Χαιρετώ
Poli kali sizitisi kai akros endiaferousa. Kammia koinonia den exi mporesi na lisi to provlima tis isagogis sta Panepistimia apolita. Panta iparxoun kapoiou pou paraponountai, apla epidi i ekpaideusi ine politiki praksi, kai kathe omada politon exei tis dikes tis antilipsis kai idees.
Kapoioi dinoun emfasi se themata aksiokratias kai asfalias (fovoumenoi to rousfeti). Kapoioi alloi exoun ekpaudeutikes proteraiotites (p.x. multiple choice or essays). Mia alli omada anthropon asxoleitai me to statistical comparability kai proteinei mathimatikous tipous to standardise the test scores by class and school. Pote den tha vroume akri paidia, alla kala kanete kai to psaxnete. Sinexiste, mou aresete
Δεν υπάρχει ζήτημα.Οποιο εξεταστικό σύστημα και να υπάρχει,οι ίδιοι θα περνάνε στο πανεπιστήμιο από τη στιγμή που διαγωνίζονται όλοι στα ίδια θέματα και βαθμολογούνται κατά τον ίδιο τρόπο.
Είτε SAT,είτε πανελλήνιες,οι ίδιοι ακριβώς μαθητές θα περάσουνε.Οταν εξετάζεις γραπτώς ζητάς στάνταρ ικανότητες,που δεν μπορείς να αποφύγεις.
Αν θέλεις να αλλάξεις αυτούς που περνάνε πρέπει να καταργήσεις τη δεξαμενή.Δηλαδή να μη δίνουν όλοι τα ίδια θέματα και να μη βαθμολογούνται όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Αλλιώς έχεις πάντα τα ίδια αποτελέσματα.Μπορεί εύκολα να αποδειχτεί.