Σήμερα ανακοινώθηκε η «νέα» ηγεσία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου:
Επανήλθαν στη θέση τους ο πρόεδρος (Δ. Βλάχος) και 4 αντιπρόεδροι ( Σ.Γκλαβάς, Ναπ. Μήτσης, Στ. Τζέπογλου και Ι. Δαγκλής) και απομακρύνθηκαν τρία μέλη του παλαιού Δ.Σ. (Ε. Μπότσαρη, Π. Μπερερής και Κ. Στεφανίδης).
Απορίες:
1. Η παραίτηση του Δ.Σ. υποτίθεται ότι ζητήθηκε εξαιτίας του κακού χειρισμού του βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Να υποθέσουμε ότι για αυτό ευθύνονται οι 3 απομακρυθέντες και όχι ο πρόεδρος και οι άλλοι 4;
2. Ο κ. Δημήτρης Βλάχος είναι ομότιμος καθηγητής του τμήματος Αγρονόμων Τοπογράφων του ΑΠΘ. Με ποιά κριτήρια τοποθετήθηκε πρόεδρος του ΠΙ; Γιατί αυτός και όχι κάποιος άλλος από τους 10,000 Ελλαδίτες πανεπιστημιακούς; Έχει κάνει κάτι ξεχωριστό; Πουθενά δεν μπόρεσα να βρω το βιογραφικό του. Μήπως ανήκει και αυτός στην «παρεούλα» της Θεσσαλονίκης; Ρωτάω, δεν ξέρω.
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να απαιτούμε αιτιολόγηση των διορισμών; Δηλαδή, όπως απαιτείται αιτιολόγηση της ψήφου ενός εκλέκτορα στις εκλογές μελών ΔΕΠ, να απαιτείται και αιτιολόγηση από υπουργούς για τις επιλογές προσώπων που κάνουν (και δημοσιοποίηση του βιογραφικού τους). Βέβαια υπάρχουν και πιό δραστικές λύσεις: σε κάθε θέση να υπάρχει ανοιχτή προκήρυξη, να κάνει αίτηση ο κάθε ενδιαφερόμενος, και να κρίνεται από διακομματική επιτροπή με προεδρεύοντα τον αρμόδιο υπουργό.
Greek University Reform Forum 
Το παρακάτω γράφτηκε από τον κ. Βλάχο:
http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080110&nid=7130663&sn=&spid=
Διερευνούν λέει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος και σε ένα χρόνο θα γνωρίζουμε αν χρειάζεται να ληφθούν πρωτοβουλίες για την ποιοτική του αναβάθμιση …
Μπορούμε επομένως να κοιμόμαστε ήσυχοι. Η ελληνική εκπαίδευση είναι σε καλά χέρια …
Σε καλά χέρια. Όπως λέμε «death by committee».
Ο κ. Δ. Βλάχος είναι τοπογράφος, ουδέποτε ασχολήθηκε με εκπαιδευτικά θέματα. Δεν έγραψε ούτε δημοσίευσε τίποτα σχετικό (πέρα του να διδάξει τα μαθήματα τοπογραφίας στο ΑΠΘ). Ήταν πρόεδρος σε μια σειρά επιτροπές (βιβλιοθήκης, ΕΠΕΕΑΚ, και άλλες) στο ΑΠΘ, άνθρωπος για όλες τις δουλειές (πάντα στο προθάλαμο του γραφείου του πρύτανη, κάθε πρύτανη (και με την Γιαννακου αλλά και με τον σημερινό υπουργό και με το βιβλίο της ιστορίας και χωρίς… αρκεί να είναι πρόεδρος) , … μέλος μιας καλής παρέας από την Θεσσαλονίκη που περιλαμβάνει τον κ Τσουκαλά (Γενικό γραμματέα στη ΓΓΕΤ), τον προηγούμενο πρόεδρο του ΠΙ και πρώην πρύτανη του ΑΠΘ (πολιτικό μηχανικό) και άλλους. Τελικά στην Ελλάδα ο καθένας μπορεί να κάνει όλες τις δουλειές στο δημόσιο, αρκεί να γνωρίζει τους σωστούς ανθρώπους την κατάλληλη στιγμή. Δεν ντρέπονται άραγε? Τι ωραία προτυπα για νεους και νεες που προσπαθούμε να τους μορφώσουμε και να τους πουμε οτι ολα με σκληρή δουλεια, μελέτη και κόπο κερδίζονται.
——
Προς το παρόν πάντως «Διερευνούν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εκπαιδευτικού συστήματος και σε ένα χρόνο (μπορεί και δύο) θα γνωρίζουμε αν χρειάζεται να ληφθούν πρωτοβουλίες για την ποιοτική του αναβάθμιση» Είμαι στο έτσι να γίνω «τρομοκράτης»… και να πάρω και εγώ μερικές πρωτοβουλίες…..
Η αιτιολόγηση αγαπητέ κ. Θ. Λαζαρίδη είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά άκρως απαραιτητη.
Όταν θέτουμε το ζήτημα της «αλληλεπίδρασης», ως απάντηση απέναντι στη (κάθετη) «αξιολόγηση», υπονοούμε πολλά.
Ένα απ’ αυτά είναι αυτό που δεν τόλμησες να το απιτήσεις ευθέως στο σχόλιό σου, ενώ εσύ έχεις αποδείξει ότι μπορείς να έχεις τόλμη.
Αιτιολόγηση και λογοδοσία της εξουσίας από τη μια και λόγος και δικαιώματα πράξης των εξουσιαζόμένων (εκπαιδευτικών στη συγκεκριμένη περίπτωση) ως πρόσωπα, αλλά κυρίως ως συλλογικών υποκειμένων, είναι οι πρώτες αρχές για να κουβεντιάσουμε σοβαρά…
Αν δείτε αιτιολόγηση να μου γράψετε, φοβούμαι όμως ότι θα γεράσω ή θα αποθάνω και αιτιολόγηση δεν θα δω. Από τα γραφόμενα του κ Λουκά Βλάχου είναι σαφές ότι μάλλον ανήκει στην παρεούλα της Θεσσαλονίκης. Θα ήθελα να ξέρω ακόμη αν υπήρξε φίλος του κ Χ. Ζακόπουλου.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_11/01/2008_218108
«Ποιότητα ζήτησε ο Στυλιανίδης από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο
«Ποιότητα και ταχύτητα» είναι τα δύο μεγάλα ζητήματα που έθεσε στα νέα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ο υπουργός Παιδείας, Ευριπίδης Στυλιανίδης, κατά τη διάρκεια της ορκωμοσίας τους. Ο κ. Στυλιανίδης είπε ακόμη ότι δεν πρέπει να αφήνουν καμία απόφαση για τη διαμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων και για την έκδοση νέων συγγραμμάτων να ολοκληρώνεται χωρίς υπεύθυνη μελέτη. «Κάθε αξιολόγηση πρέπει να είναι αντικειμενική και αυστηρή. Η ποιότητα είναι το πρώτο στοιχείο που πρέπει να προσεχθεί», πρόσθεσε. Οι οδηγίες του υπουργού -όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση- ήταν αυστηρές και δεν παρέλειψε να υπογραμμίσει ότι: «Όλοι κρινόμαστε διαρκώς και για κάθε μας απόφαση και κίνηση. Κανείς δεν θεωρείται μόνιμος. Ο καθένας θα πρέπει σε κάθε περίπτωση που έχει αξιολογήσει, να σκέπτεται ότι θα βαθμολογηθεί εκ νέου για την ποιότητα των επιλογών του και για την τήρηση αυτών των βασικών αρχών που η πολιτική ηγεσία αποφάσισε να τηρούνται. Καμία θεσμική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα αν ο δάσκαλος, δηλ. ο παράγοντας άνθρωπος, δεν αφοσιωθεί στο έργο του έχοντας στη διάθεση του όλα τα σύγχρονα μέσα : ποιοτικό βιβλίο, αναγκαία εποπτικά μέσα, αναλυτικά προγράμματα, δυνατότητα διαρκούς επιμόρφωσης». »
«Αιτιολόγηση και λογοδοσία της εξουσίας από τη μια και λόγος και δικαιώματα πράξης των εξουσιαζόμένων (εκπαιδευτικών στη συγκεκριμένη περίπτωση) ως πρόσωπα, αλλά κυρίως ως συλλογικών υποκειμένων, είναι οι πρώτες αρχές για να κουβεντιάσουμε σοβαρά…»
Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είναι υπόλογοι σε αυτούς που τους πληρώνουν, δηλαδή στους Έλληνες φορολογούμενους. Δημόσιοι λειτουργοί είναι και πληρώνονται από τη γενική φορολογία για να προσφέρουν υπηρεσίες στους πολίτες. Πρέπει να είναι υπόλογοι στους πολίτες για την ποιότητα του έργου που προσφέρουν. Έχεται κάτι συγκεκριμένο να προτείνετε γι’ αυτό ή το μόνο που έχεται να μας πείτε είναι αοριστίες περί «κάθετης» και «οριζόντιας» αξιολόγησης?
Σωστά, πρέπει να λογοδοτούν στους πολίτες, αλλά πώς ακριβώς θα γίνει αυτό; Ποιός θα εκπροσωπήσει τους πολίτες; Θεωρητικά, η κυβέρνηση, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι στην πράξη πολλές φορές η κυβέρνηση εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κυβερνώντος κόμματος και των στελεχών της, αντί για τα συμφέροντα του λαού.
Τείνω λοιπόν να συμφωνήσω με το μανιτάρι του βουνού για το ότι η αξιολόγηση πρέπει να είναι αμφίδρομη. Ναι, να αξιολογεί ο διευθυντής του σχολείου τον κάθε εκπαιδευτικό, αλλά να αξιολογούν και οι εκπαιδευτικοί τον διευθυντή. Να αξιολογούν και τους σχολικούς συμβούλους. Να αξιολογούν και τον πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Καλά τα λέω μανιτάρι;
Επίσης: να αξιολογούν οι γονείς/κηδεμόνες το διευθυντή του σχολείου. Στο λύκειο να αξιολογούν τους καθηγητές τους οι μαθητές. Οι αξιολογήσεις των μαθητών να διασταυρώνονται με αυτές του διευθυντή και του σχολικού συμβούλου και να διερευνώνται περιπτώσεις μεγάλων αποκλίσεων.
Φυσικά πρέπει να λογοδοτούν όλοι όσοι ασκούν δημόσιο λειτούργημα και αυτό αφορά επίσης του διευθυντές, σχολικούς συμβούλους, κτλ. Καμία διαφωνία δεν υπάρχει πάνω σ’ αυτό. Όσο για το πώς θα γίνει και κυρίως πως θα έχουν οι πολίτες μεγαλύτερη συμμετοχη, υπάρχουν αρκετές προτάσεις και έχουν νομίζω συζητηθεί στο παρών ιστολόγιο (μεγαλύτερη συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας και των γονέων στη διοίκηση των σχολικών μονάδων, μεγαλύτερη δυνατότητα επιλογής εκπαιδευτικών μονάδων μέσω του συστήματος των κουπονίων κτλ).
Συγγνώμη για τον εριστικό χαρακτήρα του προηγούμενου μυνήματος, αλλά έχω πραγματικά βαρεθεί την υποκρισία μιας μερίδας της «αριστεράς» και των συνδικαλιστών. Δεν μπορεί από τη μία, όταν βάλλουμε κατά των «κακών» ιδιωτών, να υπερασπιζόμαστε την κρατική εκπαίδευση και σε τελευταία ανάλυση το κράτος ως εγγυητές του δημοσίου συμφέροντος και απο την άλλη, όταν τίθεται το ζήτημα των υποχρεώσων που συνεπάγεται ο ρόλος του δημόσιου λειτουργού, το κράτος να γίνεται ξαφνικά «καταπιεστής», ¨»εξουσιαστής» κτλ. Είμαι άραγε ο μόνος που θεωρεί αυτή τη στάση υποκριτική?
Όχι, δεν είσαι. Μερίδα των εκπαιδευτικών βρίσκει διάφορες προφάσεις για να αποφύγει τη λογοδοσία. Αλλά κάποιες αντιρρήσεις ίσως και να είναι εύλογες. Είναι ευθύνη της πολιτείας να λάβει υπ’ όψη αυτές τις αντιρρήσεις, να κάνει διορθωτικές κινήσεις, και να προχωρήσει. Όχι να παραπέμπει συνεχώς το θέμα στις καλένδες.
Συμφωνώ απόλυτα με την πρόταση για αξιολόγηση των καθηγητών από τους μαθητές. Έχω δει περιπτώσεις που όλοι σε ένα σχολείο (μαθητές, γονείς, καθηγητές και ο διευθυντής) γνωρίζουν ότι κάποιος καθηγητής είναι προβληματικός (μιλάμε για τρελές περιπτώσεις όμως) και κανείς δεν έκανε τίποτα.
Προσωπικά. στην 3η γυμνασίου είχα απαράδεκτο καθηγητή, και σε αυτό συμφωνούσαν όλοι οι συμμαθητές μου. Σαν αποτέλεσμα, πάλευα στην 1η λυκείου να καλύψω κενά μιας χρονιάς. Γιατί να παλεύουν οι μαθητές να διορθώσουν τα λάθη των κακών καθηγητών, και να μην παλεύουν οι καθηγητές να γίνουν σωστοί;
«Αναγκάστηκα» αγαπητοί φίλοι συζητητές να γίνω λίγο πιο σαφής με σημερινό μου αυτοτελές σχόλιο, το οποίο – φυσικά – οδηγεί και σ’ αυτό το ποστ, ανάμεσα σε πολλά άλλα.
Η συζήτηση για την «αξιολόγηση», απ΄ροτι είναι μια παλιά κουβέντα, μόλις τώρα αρχίζει. και όσοι κατασταλάξει, καλό είναι να υπερβούν εαυτούς:
Π.Ι.: Από κει που πέρασεν η κατσίκα, θα περάσει και το κατσικάκι:
http://manitaritoubounou.wordpress.com/2008/01/12/
Απάντηση στο άρθρο του manitaritoubounou:
Υποστηρίζω κάθε αξιολόγηση, κάθετη, οριζόντια ή πλάγια.
Γράφεις «η πραγματική κορυφή είναι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές». Ναι, αλλά όχι όλοι. Όχι οι ασυνείδητοι, οι αδιάφοροι, οι άσχετοι, και οι φλερτάκηδες. Ας βρούμε ένα μηχανισμό να εντοπίσουμε τους ικανούς και ευσυνείδητους εκπαιδευτικούς και να τους δώσουμε εξουσία. Να αναθέσουμε σε αυτούς για παράδειγμα την αξιολόγηση των συναδέλφων τους (αυτό εννοείς φαντάζομαι όταν μιλάς για «οριζόντια» αξιολόγηση). Γιατί στην ΟΛΜΕ και στη ΔΟΕ εγώ τουλάχιστον δεν έχω εμπιστοσύνη.
Δεν μπορεί να γίνει αντικειμενική αξιολόγηση των δασκάλων (κάθε βαθμίδας) από τους μαθητές τους από τη στιγμή που υπάρχει σχέση αλληλο-εξάρτησης (βαθμολογία). Οι γονείς σήμερα πιέζουν για μεγαλύτερους βαθμούς ακόμα και όταν τα βλαστάρια τους δεν το αξίζουν. Ένας δάσκαλος που μοιράζει αφειδώς 10άρια / 20άρια γίνεται αμέσως αγαπητός από τη μάζα. Ασχέτως αν παράγει αγράμματους. Όσοι μιλάνε για αξιολόγηση από τους ίδιους τους μαθητές / φοιτητές προφανώς αστειεύονται.
Υ.Γ. Φυσικά, μια αντικειμενική αξιολόγηση θα μπορούσε να γίνει με μια Πανελλήνια εξέταση τύπου S.A.T’s όπου να φαίνεται τι μάθανε όλο το χρόνο από τον κάθε δάσκαλο. Και πάλι όμως: ένας δάσκαλος της επαρχίας θα μπορούσε να αδικείται από το αποτέλεσμα λόγω εγγενούς αδυναμίας του συστήματος.
Μπορεί να συνυπολογίζεται και ο μέσος βαθμός της τάξης στην αποτίμηση της αξιοπιστίας μιάς αξιολόγησης από μαθητές. Δηλαδή, αν ένας εκπαιδευτικός έχει καλές αξιολογήσεις και ο μέσος βαθμός που δίνει είναι 19, είναι ύποπτος. Αν έχει καλές αξιολογήσεις και ο μέσος βαθμός που δίνει είναι 14, είναι σίγουρα καλός.
Μπαίνω κι εγώ στη συζήτηση, δεν μπορώ να κρατηθώ.
Στην ελληνική πραγματικότητα η αξιολόγηση ίσως πετύχει (να εμπεδωθεί ως σύστημα αποδεκτό) εαν αρχίσει πρώτα με αξιολογούμενο το υπουργείο παιδείας και τους κατά τόπους προϊσταμένους εκπαίδευσης και αξιολογητές τους καθηγητές ΚΑΙ τους μαθητές – γονείς. Μόνο αν αυτή η αξιολόγηση (που αφορά επάρκεια κονδυλίων, σχολικά κτήρια, οργάνωση υπηρεσιών, ευκολία επικοινωνίας και ανταπόκρισης στα αιτήματα των «κατωτέρων», κ.ά. που δείχνουν αν οι από πάνω κάνουν καλά την δουλειά τους) προχωρήσει θα πείσει ότι είναι έντιμη και αντικειμενική και συνεπώς θα μπορεί να εφαρμοστεί και στις κατώτερες βαθμίδες (ξεκινώντας από τους διευθυντές και τους συμβούλους και καταλήγωντας στους εκπαιδευτικούς). Ειδάλλως μάλλον σε κυνήγι μαγισσών θα καταλήξει η αξιολόγηση που προτείνεται όπως προτείνεται.
Ούτε κι εγώ μπορώ να κρατηθώ.
Υπάρχει τέτοια αξιολόγηση. Λέγεται εκλογές.
Basil, ήρθε η στιγμή να διαφωνήσω ΡΙΖΙΚΑ μαζί σου. Οι εκλογές είναι ένα τρομερά ανεπαρκές και αμβλύ μέσο αξιολόγησης της πολιτικής ηγεσίας και του διοικητικού μηχανισμού του κράτους που εξαρτάται από αυτήν. Επιλέγεις συνολικά ένα εκ των δύο πακέτων. Δεν κρίνεις κάθε υπουργό χωριστά ή κάθε επιμέρους διοικητική πράξη.
Αλοίμονο άμα συμφωνούμε σε όλα (έχουμε διαφωνήσει και σ’άλλα, π.χ. το να μπαίνει αυτόματα το feedback των φοιτητών/μαθητών για τους καθηγητές στο web)!
Αλλά να διευκρινήσω οτί δε διαφωνούμε διαίτερα στο συγκεκριμένο θέμα και οτί απλά ήθελα να στηλιτεύσω με δεικτικό και συνθηματολογικό τρόπο τις άπειρες δικαιολογίες που έχω ακούσει για να μην υπάρχει αξιολόγηση στους καθηγητές (ιδίως μέσης εκπαίδευσης).
Όπως το λες αμβλύ και ανεπαρκές, χωρίς πολλές επιλογές και χωρίς να υπάρχει σκεπτικό. Άλλωστε δεν περιλαμβάνει τα κατώτερα, μεσαία στελέχη. Αλλά έχει να κάνει και με υπουργούς (που είναι η Μαριέτά;). Η αξιολόγηση πρέπει να είναι ουσιαστική και σ’όλα τα επίπεδα. Δεν είμαι σίγουρος όμως οτί οι συνδικαλιστές κάνουν προτάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, και το σκεπτικό του αγαπητού Θέμη Πούντζα το έβαλα (κακώς ίσως τώρα που το ξαναδιαβάζω) σ’αυτήν την κατηγορία των δικαιολογιών. Είχα τεντωμένα νεύρα χθες, έχασε και ο ΠΑΟΚ.
Αν είσαι ΠΑΟΚτσής, όλα σού τα συγχωρώ :)
Ο Πούντζας δεν είναι κανένας εγκάθετος της ΟΛΜΕ. Τον γνωρίζω από όταν ήταν εδώ στο Teachers College του Columbia. Όταν τέτοιοι άνθρωποι εκφράζουν αντιρρήσεις για ένα νομοθέτημα, εγώ τους παίρνω πολύ στα σοβαρά.
Νομίζω κάθε σοβαρός άνθρωπος θα συμφωνήσει ότι η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου (όπως και πολλών άλλων πραγμάτων) είναι απαραίτητη.
Τα προβλήματα ανακύπτουν την ώρα της εφαρμογής μια και οι αξιολογήσεις δεν είναι ευχάριστες για όλους – στους γονείς γονείς για τα παιδιά τους ή στους εκπαιδευτικούς για τη δουλειά τους.
Το πώς θα ξεπεραστούν αυτές οι αντιδράσεις για να πετύχουμε το αυτονόητο είναι μεγάλη συζήτηση…
Ως προς την αξιολόγηση θα συμφωνήσω ότι πρέπει να γίνει σε πανελλήνιο επίπεδο με ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής για να εξασφαλιστεί η αξιοπιστία της αξιολόγησης σε εύλογο χρόνο και κόστος. Οι εξετάσεις πολλαπλής επιλογής μπορεί να μην αποκαλύπτουν πλήρως την ικανότητα ενός μαθητή αλλα δείχνουν το μεγαλύτερο μέρος σε γνώσεις και δεξιότητες.
Το 2ο πλεονέκτημα είναι η αξιόλογηση των εκπαιδευτικών- η επίδοση όλων των μαθητών ενός εκαπιδευτικού μπορεί να δείξει πολύ καλά αν κάποιος δουλεύει ή μας δούλεύει…
Θα διαφωνήσω ότι η αξιολόγηση πρέπει να αρχίσει από πάνω προς τα κάτω. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα και αυτό μπορεί να μετρηθεί μόνο με αντικειμενικές εξετάσεις. Αν υπάρχει πρόβλημα στο εκπαιδευτικό αποτέλεσμα, τότε θα ψάξουμε για τις αιτίες – δάσκαλοι, διευθυντές, εγκαταστάσεις … και θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε σχολικοί σύμβουλοι, παιδαγωγικό ινστιτούτο, … υπουργείο.
Πως αλλιώς θα κρίνεις τί έχει πάει στραβά, με τί στοιχεία θα κρίνεις την ανικανότητα κάποιου ή κάποιων. Αυτή είναι η συνήθης διαδικασία αξιόλόγησης σε όλες τις δραστηρίότητες, ειδάλλως μου φαίνεται ότι χάνουμε το δάσος.
[blockquote]Πασχαλινός Γεώργιος, MSC Παν/μίου Ιωαννίνων (Τομέας Κοινωνικής Ιατρικής και Ψυχικής Υγείας), Αντιπρόεδρος του Π.Ι. και Πρόεδρος του Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Π.Ι.[/blocckquote]
Συντοπίτης του υπουργού, 65άρης, συνταξιούχος (διατελέσας, τα τελευταία χρόνια, σε «αγρανάπαυση», αποσπασμένος στη Γερμανία), βαθειά θρησκευόμενος και εξόχως εθνικώς υπέρηφανος. Υποψήφιος με τη Δημοκρατική Αναγέννηση στις τελευταιές εκλογές.
Τρία, αλληλοσυμπληρούμενα, σενάρια κυκλοφόρησαν, αντί αιτιολόγησης της τοποθέτησης που ζήτησε ο Θέμης:
1. Ο υπουργός φροντίζει τους συντοπίτες του.
2. Ο υπουργός φροντίζει τις αντιπαροχές του σε αυτούς που σε διατεταγμένη υπηρεσιά κόψανε ψήφους από το ΠΑΣΟΚ.
3. Ο υπουργός φροντίζει ώστε αυτοί που τοποθετεί να είναι αρκούντως συντηρητικοί, νομιμόφρονες, χωρίς άποψη, και χωρίς επί του αντικείμενου επιστημονική εξειδίκευση, ώστε να περνάει ό,τι αποφάσεις θέλει.
Μερικές αναφορές:
– Φιλομαθής ο ίδιος, κάτοχος πολλών τίτλων σπουδών, ποια παιδεία οραματίζεται η Δημοκρατική Αναγέννηση για τους νέους;
– Η βάση της σωστής συγκρότησης ενός κράτους, μιας πολιτείας είναι η παιδεία, η οποία είναι πρωταρχικό στοιχείο. Πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες μας, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια, τον πατριωτισμό, τον σεβασμό του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Το μέτρο της αξίας μας είναι το πόσο σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας. Αν τον σεβόμαστε ένα εκατοστό τόσο αξίζουμε και εμείς. Μέσα από την παιδεία πρέπει να βρεθούν τα στοιχεία αυτά που θα οικοδομήσουν τις ψυχές των νέων, των παιδιών μας για να χαρούν τη ζωή τους.
ΕΓΩ Ο ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ
Ο Γιώργος Πασχαλινός είναι πτυχιούχος θεολόγος, φιλόλογος, νομικός και κάτοχος Mgr κοινωνικής ψυχιατρικής. Μα πάνω απ’ όλα, είναι ένας ενάρετος και σεμνός χριστιανός.
Άγνωστοι επιφανείς Κομοτηναίοι Φιλικοί!
μα το παράδειγμα το έδωσε πρώτος ο κύριος λαζαρίδης, πως παίρνει «πολύ στα σοβαρά» ανθρώπους που γνωρίζει. γιατί να μην κάνει το ίδιο και ο υπουργός και να μην βασιστεί στους ανθρώπους που γνωρίζει και εμπιστεύεται;
@χιονάτη
Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Καμία σχέση.
dear thechemist, δικαίωμά σας να επιδεικνύετε τη γνώση παροιμιών που τυχόν κατέχετε, αλλά αν ενδιαφέρεστε και θέλετε ψάξτε να βρείτε τι εννοώ. έχουν γραφεί πολλά αλλού για τις τοποθετήσεις στο παιδαγωγικό ινστιτούτο. αν αυτό δεν έχει σχέση τότε με συγχωρείτε.
Οι ακόμη πιο κακές γλώσσες λένε ότι, απλούστατα, με την τοποθέτηση εξασφαλίσθηκε να μην επαναληφθεί στις επόμενες εκλογές η απώλεια περί των 140 ψήφων του υπουργού υπέρ του νυν αντιπροέδρου, που συνέβαλαν στην αγχωτική τελικώς επικράτηση του πρώτου στο νομό. Οι ίδιες γλώσσες σημειώνουν ότι οι αντίστοιχες απώλειες του ΠΑΣΟΚ ήσαν μηδαμινές.
Με οδύνη καταθέτω τη μαρτυρία μου: Έχω 32 χρόνια στη Μέση εκπαίδευση και ουδέποτε αξιολογήθηκα από οποιονδήποτε! Αν δεν τα είχα καλά με τη συνείδησή μου και αν δεν ένιωθα ήρεμος λίγο πριν από την έξοδό μου, θα μπορούσα να αναρωτηθώ: «Μήπως εξ αιτίας μου κάποιοι τουλάχιστον από τους μαθητές μου καταστράφηκαν;». Σημειώνω πάντως πως μόνο όσοι είναι έξω από το χώρο της Εκπαίδευσης μπορούν να προτείνουν αξιολόγηση από τους μαθητές. Ασφαλώς οι μαθητές έχουν κρίση, έχουν άποψη. Είναι όμως πολύ επικίνδυνο να εμπιστευθούμε σ’αυτούς, έστω και εν μέρει, ένα τόσο υπεύθυνο, δύσκολο και βαρύ έργο. Τα λέω αυτά μετά λόγου γνώσεως.
Δεν διστάζω να πω πως στο θέμα αυτό, της αξιολόγησης, πελώρια ευθύνη έχουν οι συνδικαλιστές – οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια βλέπουν την πλάτη μου όπως και πολλών άλλων συναδέλφων την πλάτη. Ουδέποτε κατέθεσαν συγκεκριμένες, και κυρίως εφαρμόσιμες, προτάσεις.
Όσο για το ΠΙ, οι άνθρωποι εκεί μέσα το έχουν ρίξει στο γλέντι… Θυμόμαστε καλά την περίπτωση με το βιβλίο της Ιστορίας. Αν κάποιος έχει περιέργεια, ας ψάξει και σε άλλα βιβλία για τέρατα και σημεία. Προτείνω ως πρώτο βήμα μια άλλη Ιστορία: αυτήν της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας για το Γυμνάσιο. Το ξετίναγμά της δε θα αργήσει, από ,ό,τι μαθαίνω, να γίνει…
Αγαπητή Χιονάτη,
Η ένστασή μου αφορά τον συσχετισμό που κάνατε ανάμεσα στο προφανές δικαίωμα του Θέμη (αλλά και όλων των ανθρώπων) να υπολογίζει περισσότερο τη γνώμη κάποιων ανθρώπων που σέβεται την άποψή τους, και τις τοποθετήσεις στο ΠΙ.
Προφανώς, και ο κάθε υπουργός έχει το παραπάνω δικαίωμα. Αλλά στις τοποθετήσεις σε δημόσιες θέσεις συνυπολογίζονται και άλλα κριτήρια, όπως τα προσόντα. Ο κάθε υπουργός δίνει λόγο για τις επιλογές του, ενώ αν ο Θέμης (ή εγώ, εσείς, ο οποιοσδήποτε)εμπιστευθεί τις απόψεις κάποιου και απογοητευθεί, η κριτική περιορίζεται μπροστά στον καθρέφτη.
Απλά θεώρησα άκαιρη την συγκεκριμένη τοποθέτησή σας, συγγνώμη αν θεωρείτε οτι υπερέβην τους κανόνες ευγενείας.
Για τις επιπτώσεις της τοποθέτησης «ανθρώπων που εμπιστευόμαστε» σε καίριες δημόσιες θέσεις, απλά ανοίξτε οποιαδήποτε TV, ραδιόφωνο, ή εφημερίδα.
Ακόμα μια περίεργη επιλογή είναι αυτή του κ. Δαγκλή, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και Διευθυντής του Ινστιτούτου Διαστημικών Εφαρμογών και Τηλεπισκόπησης στο Εθνικό Αστεροσκοπείο (του οποίου γενικός διευθυντής είναι ο κ. Ζερεφός). Ο κ. Δαγκλής είναι πρόεδρος του τμήματος Ποιότητας της Εκπαίδευσης στο ΠΙ. Το βιογραφικό του είναι εδώ:
Click to access cvgr.pdf
Αν και άξιος ερευνητής (1030 αναφορές, h=19), ο κ. Δαγκλής δεν φαίνεται να έχει κάποια σχέση με την εκπαίδευση, τέτοια μάλιστα που να δικαιολογεί το διορισμό του στο ΠΙ, ως Προέδρου του τμήματος για την Ποιότητα της Εκπαίδευσης. Επίσης αναρωτιέμαι πώς μπορεί να είναι ταυτόχρονα στο ΠΙ και διευθυντής ερευνητικού ινστιτούτου. Πώς τα προλαβαίνει;
Υπάρχει ακόμα ένα θέμα, στον τρόπο εκλογής του στο Εθν. Αστεροσκοπείο. Λέγεται ότι ο κ. Δαγκλής ήταν «προστατευόμενος» του πρώην ΓΓΕΤ κ. Τσουκαλά. Όταν ο κ. Τσουκαλάς διαπίστωσε ότι το εκλεκτορικό που ο ίδιος συνέστησε δεν θα έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα, άλλαξε παράνομα μέλος της επιτροπής. ‘Ετσι ο κ. Δαγκλής εκλέχτηκε με ψήφους 6 έναντι 5 συνυποψηφίου του. Άλλος συνυποψήφιος κατέθεσε προσφυγή στο Διοικητικό Εφετείο και πρόσφατα την κέρδισε. Το μέλος με το οποίο παράνομα αντικαταστάθηκε το νόμιμα επιλεγμένο μέλος ήταν ο κ. Δημήτριος Βλάχος, Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου!
Δημοσίευμα στο Βήμα σχετικά με το παραπάνω σχόλιο:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=252168